Lief nieuwjaar

lief nieuwjaar, schenkt u mij

echte vrienden die mij begrijpen
en werk voor des werelds verrijken
gevoel voor humor, lol en plezier
en een eerlijk mens-open vizier
een geest op ongebaande paden
en een hartkuil om in te baden
tijd voor meditatie en zielsrust
en een onbeperkte levenslust

geduld om op alles te wachten
wijsheid om gaven te herkennen
maar vooral kracht uw wil te achten

lief nieuwjaar, bescherm mij 

Woffie

Het was volle maan en als zo vaak, lag ik heel onrustig, wisselend van links naar rechts, te wachten op mijn slaap. Eindelijk vielen mijn ogen langzaam dicht, maar door hard geklop op het raam, was ik meteen weer klaarwakker. Voorzichtig stond ik op, schoof de gordijnen weg en tot mijn ontsteltenis stond er een weerwolf voor mijn raam.

Het leek wel of hij had gehuild. Met een luide mensenstem, vroeg hij mij het vensterraam te openen.

Na een korte aarzeling heb ik dat gedaan. 

Zijn betraande, vertrouwenwekkende ogen straalden zoveel goedheid uit, dat ik, ondanks zijn enorm groot en afschrikwekkend lichaam, geen moment angst had.

Daar sta je dan, oog in oog met een grote, pratende weerwolf.

Ik wist niet goed hoe ik het gesprek moest beginnen maar dat bleek niet nodig te zijn. Woffie, de weerwolf vertelde mij, dat hij  was, omdat iedereen hem een angstaanjagend, bloeddorstig monster vond en bang werd als hij in de buurt was.

‘Ja maar’, zij ik, ‘jij kunt de mensen toch geen ongelijkheid geven, jij ziet er toch ook uit als een monster?’
Daar heb jij gelijk in’, antwoordde hij, ‘maar dat is ook het enige. Ik ben niet wild, niet gevaarlijk en zeer zeker niet bloeddorstig. Integendeel, ‘ik ben zelfs een zoetkous!’

Daarop ben ik naar beneden gegaan en heb hem koekjes en een paar overgebleven krentenbroodjes gehaald. Omdat hij geen handen had, heb ik hem deze gevoerd. Hij was klaarblijkelijk echt hongerig, gulzig slokte hij alles in één keer door.

Het was koud, het venster stond open, maar Woffie was weg.
Het kind in mij viel in slaap, maar ontwaakt als Woffie weer voor het raam staat!

Het is tenslotte maar een vicepaard

Een hoogleraar aan de universiteit heeft een nieuwe theorie ontwikkeld, betreffende oorsprong van het woord ‘fiets’. Tot nog toe zijn wij er altijd van uitgegaan, dat het woord fiets is afgeleid van het woord vélocipède.
Dit blijkt niet het geval te zijn, want de bovengenoemde hoogleraar beweert, dat de benaming verwijst naar het Duitse woord voor een plaatsvervangend paard, uitgesproken als 'Vize-Pferd', waarbij de letter ‘V’ als een zachte ‘F’ wordt uitgesproken.
De afkorting en verbastering van de Nederlandse vertaling vicepaard, tot fiets is voor mij, ook gezien de onzichtbare taalgrenzen van het ‘Diets’, een logische verklaring.

Verheugd en geëmotioneerd heb ik het mijn fiets verteld, die echter minder enthousiast bleek te zijn, over het feit, dat zijn voorouders levende paarden waren.
Hij vroeg mij: ’Herinner jij je ons uitstapje van enkele weken geleden nog, het sneeuwde en het was daarnaast ijzig koud. Daar ik geen reactie toonde, begon hij te vertellen.
‘Jij haalde me uit de koude schuur, waarna jij me op de standaard zette, ik mijn evenwicht verloor en in de koude sneeuw viel. Omdat jij te lui was, om mij fatsoenlijk op de standaard te zetten, gooide jij me tegen de muur. Alles deed me pijn!
Daarna reden wij, op de spiegelgladde straten richting Heerlen. Ik heb toen heel hard moeten werken om jou, zonder kleerscheuren, op de plaats van bestemming te krijgen.
Als dank hiervoor, liet jij me daar buiten staan en zocht je alleen de warmte op!
Toen jij weer naar buiten kwam, heb jij alleen het zadel afgedroogd, want daar moest jij tenslotte op zitten. De rest liet je zoals het was, vol sneeuw en ijs.
Op de terug weg kreeg ik darmklachten, liep van achteren leeg en verloor mijn evenwicht, waardoor jij van me afviel. Jij had geen medelijden met me, integendeel! Jij hebt me toen met jou zware winterschoenen geschopt, mijn ketting uit elkaar getrokken, de darmen met geweld eruit gehaald en met een vies goedje beplakt. Daarna heb jij de darmen, wederom met geweld, erin geduwd en daarna opgeblazen, waarna ik geen boe of bah meer kon zeggen. De rest van de tocht heb jij me uitgescholden en mishandeld door, te pas en te onpas, de versnellingen en remmen te gebruiken. Jij was doof voor het gekerm van de derailleur en remblokjes. Gelukkig was het niet donker en bleef me de ellende, van een hamerende dynamo bespaard! Eenmaal thuis zette jij me weer in de ijskoude schuur en heb me twee dagen niet meer bekeken. Jij liet me daar staan als oud vuil.
Misschien begrijp je nu, waarom ik mijn eventuele levende afkomst ontken. Laat mij maar gewoon een dood ding zijn, een fiets zonder stamboom en gevoelens. Dat spaart me een hele hoop pijn, leed en ellende.’

Het is inmiddels een week geleden dat mijn fiets zijn hart heeft gelucht en daarna het besluit heeft genomen, om onze relatie te beëindigen.

Het zij zo, het is tenslotte maar een vicepaard!

De ware maagd Maria

In het land van de begrensde mogelijkheden, zat Jozef op het parkbankje van de notabelen. Hij tuurde afwezig over de grote dorpsvijver.
Ondanks het feit, dat hij eigenlijk niet op dit bankje mocht zitten en zich terdege realiseerde hiervoor zou kunnen worden gestraft, genoot hij van het wonderbaarlijke, maar vooral rustgevende uitzicht.
Ongemerkt kwam er een bijzonder mooie, attractieve jonge vrouw naast hem zitten. Zij dacht dat hij een van de notabelen was en nam haar kans waar.

Teder legde zij een strelende hand op zijn dijen, met de andere hand trok zij zijn gezicht naar haar toe en kuste hem, met een voor Jozef ongekende passie, op zijn mond.
Jozef beantwoordde deze kus en duwde zijn tong in de half geopende mond, alwaar deze de hare vond.
Jozef raakte in vervoering, waardoor zijn geslachtsdeel de kop uitstak. Door zijn onhoudbare opwinding, vergat Jozef de schoonheid en rust van de dorpsvijver. Zonder rekening te houden met hun omgeving, bedreven zij de liefde, die eindigde in een hartstochtelijke climax.

Nadat zij tot rust waren gekomen, vroeg Maria aan Jozef wat voor werk hij deed.
Jozef beantwoordde haar vraag met de woorden: ‘Ik ben een eenvoudige, maar wel hele goede timmerman en zou jou graag als vrouw aan mijn zijde zien.’
Waarop Maria, nog gedeeltelijk ontkleed, woedend wegliep en hem met schelle stem toeriep: ‘Ik was voor de mensen totnogtoe de onbevlekte maagd en zal dat blijven. Ik bewaar mijn onbevlektheid voor een man van rang en stand en niet voor een eenvoudige timmerman!’
Echter, haar zwangerschap dwong Maria naar Jozef terug te keren en zijn eenvoudig timmermanschap te accepteren.

Van liefde was er geen sprake, hun kind was tenslotte niet meer dan een ongelukje! Zijn onbevlekte verwekking, zijn profetie en gewelddadige dood maakte hem tot martelaar. 

Een cadeautje voor zijn moeder, de ware maagd Maria!

Hersen vigilantie

chaos zonder de rust
van diepe zwarte gat
weven mijn hersenen
gedachten en weten
tot verhaal zonder zin

elk woord een afsluiting
elk woord een nieuw begin

Dans en vier de naaktheid

Naaktheid was in mijn jeugd een doodzonde, het was niet gepast, om zonder kleren te lopen, zelfs niet binnen onze vier muren.
Naaktheid moest je verbergen, het was iets om je voor te schamen!
Ik heb dat nooit begrepen en mij er altijd tegen verweerd. Elk moment heb ik aangegrepen om, waar dan ook, even stiekem naakt te lopen en te genieten van mijn naakte lichaam.

Soms danste ik, na de training van de voetbalclub of de gymnastiek op school, naakt door de kleedkamers. Maar meestal danste ik naakt door het bos, door de weiden en natuurlijk in de korenvelden.
De beroering door de halmen van het koren en de verboden streling van mijn naaktheid, verwerd dan tot een seksuele handeling van opperst genot!
Thuis kon ik mijn ervaringen niet delen, naaktheid en seksualiteitsuitingen waren taboethema’s.

De helaas veel te vroeg overleden regisseur en performer Christoph Schlingensief, gebruikte in zijn werk naaktheid als gereedschap, om verschillen te accentueren en/of situaties te verduidelijken.
De wijze waarop hij naaktheid normaliseerde, heeft mij de angst voor de gevolgen van naaktheid, maar ook de angst voor mijn eigen seksualiteit ontnomen.

naakt koken, poepen en lezen

naakt schrijven en musiceren.
geniet van je eigen naaktheid
ervaar de seksualiteit
zonder schroom en zonder schaamte

dans met mij naakt door kleedkamers
dans met mij naakt door de bossen
dans met mij naakt door de weiden
dans met mij naakt in het koren

dans en vier met mij de naaktheid

Beethoven voor beginners

täddäddäddääääääää
täddäddäddääääääää
täddäddäddäddäddäddäddäddäddäddäddäääääääääh
täddäddäddäddäddäddäddäddäddäddäddäääääääääh
täddäh-häddääääähä
täddäh-häddääääähä
täddäh-häddä-dä-däääää
täddäddäddääääääää

Soepblues

De soephaartjes kijken mij aan, want zij weten het.
Al lepelend wordt het mij ook duidelijk, mijn leven is geleefd en er kan mij weinig of misschien zelfs helemaal niets meer gebeuren.

Alle hoofdletters zijn verbruikt.
Alle pijnen heb ik gevoeld.
Alle vreugden ervaren en de angst voor het onbekende heb ik verloren en er zijn geen zaken, dingen en gebeurtenissen meer, die nog moeten worden geleefd.
Alle littekens van pijnen draag ik mee.
Alle heilzame werkingen van genezingen, zitten diep in mijn lichaam en geest opgeborgen.
Alle kansen heb ik gegrepen en laten wegglippen.
Alle levenstreinen heb ik gehaald en laten wegrijden.
Alle mensentypen heb ik ooit ontmoet.

Alle levensflitsen zijn nu filmen.

Filmen over van wat ooit was en misschien ooit wordt.
Filmen over schoonheden, vreugden en pijnen.
Filmen over het leven.
Filmen over het voortdurend horen, ruiken en proeven.

Maar het zijn herhalingen, herinneringen, niets nieuws.
De angst voor het onbekende is verdwenen en nu ben ik gelukkig, eindelijk alleen met de soephaartjes!

vrolijk lepelend aan de soep
samen met alle soephaartjes
ook zij zijn zestig en ouder
neurie ik vandaag de soepblues

Klaarwakker

Heel vaak, veel te vaak, ben ik niet in staat me over te geven aan de slaap. Het verlies van controle maakt mij angstig en onrustig, met als gevolg dat ik hele nachten wakker ben.
Ook deze nacht, alle schaapjes zijn al ontelbare keren geteld, kan ik de slaap niet vatten.

Ik sta maar weer eens op en probeer me in slaap te luisteren met muziek.
Op de draaitafel ligt ‘Atmosphäre der Gegenwart’ van György Ligeti, de meester van de micropolyfonie.
Hij componeerde dit werk na zijn periode bij de ‘Studio für Elektronische Musik’ in Keulen.

De opgedane kennis en ervaringen met elektronische muziek en de genialiteit om zijn atonale gedachtegoed zeer precies en pragmatisch op te schrijven, gebruikte hij in een werk voor symfonieorkest.
Het gebruik van vele zelfstandige en gedetailleerde stemmen, die door hun gelijke sinustonen niet individueel onderscheidbaar zijn in motieven en/of kleuren, gekoppeld aan statisch, vloeiende parafrases, laten de muziek samensmelten tot een compromisloos, maar wel enorme divers en kleurrijk klankenschilderij.
Voor mij is het werk een symbiose tussen de traditionele oude muziek en radicaal vernieuwende muziek.

Als de muziek stopt en het schilderij is voltooid ben ik klaarwakker.

Woonkamerkast verworden tot therapeut

Mijn woonkamerkast is opgefleurd met een ledverlichting, die ik zelf kan instellen. Vele mooie, zachte kleurencombinaties presenteren zich nu elke avond, als een soort van lichtorgel, in mijn kast.
Iedereen vindt het prachtig en dat is zeer zeker niet ongewoon, de mens is tenslotte een lichtzuiger.
Wij mensen hebben het licht nodig, om de wereld waar te nemen, om ons te oriënteren, om te kunnen lezen en schrijven, maar ook om lichamelijk en geestelijk wakker te blijven.
Zelfs de kleurtjes hebben het licht nodig, wij kunnen deze alleen maar waarnemen, als het licht ze via een materiaal reflecteert in onze ogen.
Deze deelfrequenties worden dan door onze hersenen, als verschillende kleurtjes herkend.
Om dit proces goed te laten verlopen is maar vijfentwintig percent van het licht nodig, dat in onze ogen schijnt. De rest transporteren we naar onze hersenen en zuigen het op.

Licht is een deel van ons individueel natuurlijke energieveld, een deel van ons leven.
Onderstaande link is een zeer interessante site, waar je op basis van je geboortedatum, je eigen aurakleur kunt bepalen en de daarbij behorende eigenschappen. Maar je vindt er ook een uitgebreide uitleg over de betekenis van de kleuren.

https://chakra-wil-kleurenanalyse.jouwweb.nl/8-je-aura-kleuren-de-betekenis-er-van

De grondkleurtjes in mijn kast zijn wit, rood, oranje, geel, groen, blauw en violet…rood is de kleur van het hart, de longen en de spieren…
oranje is de kleur van de levensmoed, van de vrolijkheid en sereniteit…
geel is de kleur van de lever, de darm en maag, maar ook de kleur van de rechterhersenhelft…
groen is de kleur van de natuur en ontspanning…
blauw is de kleur van de rust…
violet, mijn aurakleur, is de kleur van de milt en lymfklieren, maar ook de kleur van de geest, de inspiratie en linkerhersenhelft…

Elke avond opnieuw kijk ik naar het concert van mijn kleurtjes, de woonkamerkast is verworden tot therapeut.

De Berties op deze wereld

In elke woonwijk heb je wel van die woonwijkterroristen, mensen die zich niet willen of kunnen aanpassen en verantwoordelijk zijn voor veelsoortige overlast.
Soms beklaagt een enkeling zich bij de gemeente of politie, maar hij of zij wordt zelden gehoord, zelfs niet serieus genomen.
De meesten mensen durven niets tegen deze woonwijkterroristen te ondernemen, zij hebben angst dat hun naam wordt toegevoegd aan de wraaklijst.
Enkele dapperen in onze woonwijk vragen zich wel eens af, of zij op deze wraaklijst staan, maar niemand durft het de woonwijkterroristen te vragen, ik trouwens ook niet!

Tot nog toe is er niets gebeurd, maar het gerucht zorgt wel voor onrust en angst.
Het gerucht is verspreid door een vrijwilligster van een of andere hulporganisatie, die mensen bezoekt en hulp aanbiedt, na een sterfgeval binnen het gezin.
Ofschoon dit meestal ongevraagd gebeurt en gezien de resultaten, weinig zinvol is, vind ik het in ieder geval een nobel streven.
Helaas is deze vrijwilligster zo overtuigd van haar kwaliteiten, dat zij zichzelf heeft gepromoveerd tot woonwijkwerkster, woonwijkpsychologe en woonwijkspreekster.

Onze woonwijk is door de jaren heen veranderd, er wonen nu veel meer mensen met een andere etnische, culturele en/of religieuze achtergrond.
De meeste mensen passen zich goed aan en zijn in mijn optiek een verrijking en dat staat de wijk bijzonder goed!
Onze woonwijk is door de jaren heen gegroeid tot een open en vriendelijke woonwijk, waar onderling respect en het naleven van waarden en normen, hebben geleid tot heel veel vriendschappen.
Daarnaast is burenhulp, in goede en kwade tijden, verworden tot een normaliteit.
Door dit alles is de rol van de woonwijkspreekster, laten wij haar Bertie noemen, overbodig geworden.

Bertie is een vervelend oud en waarschijnlijk ook eenzaam vrouwtje, die het moeilijk vindt te accepteren, dat zij er niet meer toedoet en de tijdgeest is ontgroeid.
Haar ‘expertise’ is niet meer gevraagd en haar dagelijkse zittingen in de sociëteiten, woonkamers of gewoon op de straathoeken, worden steeds minder tot op een dag alles voorbij is.
Dat voelt zij, dat weet zij!
Zij zint nu op wraakt en laat haar ware karakter zien.
Het is nu een dom, kwaadwillend vrouwtje met verderfelijke nationalistische en fascistische denkbeelden, die zij dagelijks en ongestraft verspreidt.
Zij is blijkbaar toch niet zo intelligent, sociaal  en mensvriendelijk als zij ons altijd heeft doen geloven!
Onze gewezen woonwijkspreekster is tegen immigratie, tegen homoseksuele liefde, tegen de multiculturele samenleving, eigenlijk is ze tegen alles, wat je maar kunt bedenken.

Woonwijkterroristen bestaan, maar hun wraaklijst is een gerucht zonder waarheidsgehalte, vroeg of laat lopen zij toch tegen de lamp.
Van Bertie hebben wij in de toekomst ook weinig last meer, zij is oud en gebrekkig en heeft waarschijnlijk niet meer lang te leven.

Wat mij wel zorgen baart en verontrust, is de stijging van het aantal Berties op deze wereld!

Gewoon een slechte dag

Lekker treinen, lekker dringen!

De NS heeft weer eens vergeten, dat je in twee treinstellen geen vijfhonderd mensen kan vervoeren. Het sardientjesprincipe is weer van stal gehaald!
Eenmaal binnengedrongen wordt ik ongevraagd betast en bevoeld.
Een ietwat te opdringerige dame,  probeert mij een gesprek op te dringen.
De jonge man naast mij ruikt, alsof knoflook in zijn mond wordt gekweekt.

Gelukkig wil hij niet met me praten De schooljeugd mobielt door elkaar.

Een ouder heer wil bij een jong meisje een ouderdomsplaats afdwingen, tevergeefs. 

De conducteur staat er bij en kijkt erna.

Ik moet uitstappen en trap in een  immense plas water. De NS is vergeten een boordje te plaatsen. Kan gebeuren, niet waar
In gedachten verzonken kom ik eindelijk thuis, alwaar de volgende ergernis.
Ik ruik stront en zie dat mijn schoenen zijn geruïneerd. De hond van een van mijn buren  heeft het voetpad bescheten en ik ben er doorheen gejast.

Gewoon een slechte dag!

Groepstherapieën

‘Goedemorgen vanaf vandaag hebben we er een nieuw groepslid erbij, zijn naam is Ridi.’
De groep knikt en roept als uit een mond: ‘hallo Ridi.’
‘Ridi, wil jij ons vertellen wat er met jou aan de hand is, waarom jij hier bent?’
‘Ik weet niet…ikke, je weet wel…’
Het zweet staat Ridi op zijn voorhoofd en zijn handen omstrengelen zich om de randen van zijn stoel.
‘Goed, goed, dat is ook moeilijk, weet je wat, wij zullen ons eerst aan jou voorstellen.’
De groep knikt en roept als uit een mond: ‘ja.’
‘Prima, Didi wil jij beginnen?’ Deze knikt gehoorzaam en begint.
‘Ik heet Didi, ben eenenveertig jaar, gescheiden en heb twee kinderen.’
‘Goed Didi, vertel ons nu maar wat jouw probleem is en waarom je deze therapie volgt.’
‘Nou, mijn probleem is dat ik, telkens als ik een mooie vrouw op straat zie, mijn broek laat vallen en dwangmatig begin te masturberen.’
Terwijl hij dit vertelt lopen de tranen over zijn, met littekens ontsierde, gezicht.
Na een kleine pauze vervolgt hij zijn relaas met zachte, bijna onverstaanbare stem: ‘Ik kan me er niet tegen verweren maar waarom moeten die schaamteloze trutten dan ook naakt door de winkelpassages lopen, zij kwellen en vernederen mij met hun naakte borsten en onthaarde kutten.’
‘Rustig Didi, wij weten dat je lijdt, maar we hebben afgesproken dat die vrouwen niet naakt zijn.’
‘O, nee!’ Didi’s tranen zijn inmiddels gedroogd, zijn vuisten gebald en gezicht vuurrood: ‘Ze zijn naakt, spiernaakt, ik ben niet ziek en verbeeld het mij niet.’
‘Didi, rustig maar, alles is in orde, je bent niet ziek en natuurlijk lopen vrouwen naakt rond, zij doen dat om ons mannen te behagen.’
‘Dokter, hallo!'
‘Ja Lili, wil jij ook iets zeggen.’
‘En of ik dat wil, het is onbeschaamd om vrouwen als lustobjecten voor te stellen. Of masturbeert u ook op straat?’
Haar stem begint te trillen: ‘Ik heb altijd gedacht dat u anders dan anderen was, hoe kunt u mij dit aandoen!’
‘Lili, nu je toch aan het woord bent, wil jij misschien verder gaan en iets over jezelf vertellen?’
‘Eerst moet u heel duidelijk zeggen dat voor u vrouwen niet naakt over straat hoeven te lopen om u te behagen en dat Didi een gestoorde gek is.’
‘Ach Lili, we hebben dit al zo vaak besproken.’
Lili zat met haar armen over elkaar en schreeuwde boos: ‘Zeg het?’

‘Oké Lili, je hebt natuurlijk gelijk, maar we moeten ook leren begrip voor anderen te hebben. Jij moet Didi’s mening respecteren en Didi moet jouw mening respecteren maar daarnaast moeten jullie elkaar ook niet als Neanderthalers bejegenen.’
Lili boog haar hoofd en zei: ‘Didi, ik verontschuldig me voor mijn gedrag.’
‘Didi, nu jij?’
‘Maar ik heb toch niets gedaan?’
‘Didi!’
‘Al goed, Lili, ik verontschuldig me ook.’
‘Goed, Didi, Lili, jullie boeken vooruitgang. Lili, stel je nu dan maar voor.’
‘Ik heet Lili en ben lesbisch.’
‘Fantastisch Lili, is het niet geweldig je fouten te erkennen? ‘Nou ja…’
‘Probeer eens met je eigen woorden jouw probleem te schilderen.’
‘Ik weet niet…ikke , je weet wel…’
Lili wordt rood van schaamte, schraapt haar keel en begint:
‘Ik val op vrouwen, meer niet.’
‘Verdomme Lili, werk niet tegen de groep, wat is je verhouding tot mannen?’
‘Mannen zijn gekke en door geile gedachten gedreven creaturen, ik haat ze.’
‘Prima, super, maar waarom haat jij ze zo?’
‘Om meer dan een miljoen redenen, ben je er zeker van dat Ridi deze vandaag al wil horen?’
‘Ridi, wat denk je, wil je al iets van deze redenen horen?’
‘Ja, maar niet allemaal vandaag.’
‘Goed Ridi. Lili, we proberen het eens anders. Hoe gaat het met je man?’
‘Hopelijk smoort hij in de hel en wordt hij elke dag door de duivel zelf in zijn, je weet wel, ‘je weet wel.’
‘Lili, niet zo agressief, adem eens diep door, dat voelt goed en lucht op. Kan ik door gaan?’
De groep knikt en roept als uit een mond: ‘Ja.’
‘Weet je Ridi, Lili had een zeer zware kindheid en jeugd en als gevolg hiervan heeft ze een grote fout gemaakt. Zij heeft haar drie broers, vader en echtgenoot gecastreerd.’
‘Het was geen fout, zij hebben het verdiend, het zijn misgeboorten uit de hel.’
‘Natuurlijk Lili, wij begrijpen je. Of niet?’
De groep knikt en roept als uit een mond: ‘Ja.’
‘Goed, dan houden we er nu over op. Ridi misschien wil je nu toch iets over jezelf vertellen en waarom jij hier bent?’

Ridi neemt het pistool en schiet, hij haat groepstherapieën!

Kopje thee met mijn god

Afgelopen weekend heb ik de stoute schoenen aangetrokken en bij mijn god aangebeld.
Mijn god, gekleed in een versleten joggingpak en met een drie dagen baard, maakte de deur open en vroeg: ‘Goedendag, wat kan ik voor jou doen?’
‘Als jij tijd heeft zou ik graag een praatje willen maken?’
Hij nodigde mij uit om binnen te komen, bood me een stoel en een kopje thee aan en zei: ‘Ik heb altijd, overal en voor iedereen tijd, mijn tijd is de eeuwigheid. Dus wat wil je vragen, wat wil je weten? ’Ik zou graag willen weten hoe jij over ons mensen denkt en waarover jij nog steeds verbaast?’

Het duurde een tijd voordat hij antwoordde, maar nadat hij zijn keel had geschraapt begon hij te vertellen:

‘Ik verbaas mij nog steeds dat mensen hun kind-zijn zo gauw moe zijn en zich haasten om volwassen te worden, om dan uiteindelijk weer te verlangen naar het kind-zijn.
Ook verbaas ik mij over het feit dat mensen, om geld te verdienen en te sparen, hun gezondheid op het spel zetten en ziek worden, om daarna weer geld uit te geven om gezond te worden.
Daarnaast zie ik, dat zij door hun angstig toekomstdenken het nu vergeten. Zij leven niet vandaag, maar ook niet in de toekomst. De mensen leven alsof ze nooit zullen sterven, maar de meesten zullen uiteindelijk sterven zonder ooit te hebben geleefd!’

Mijn god nam me bij de hand en werd stil. Na een tijdje onderbrak ik de stilte en vroeg hem: ‘Wat denk jij u dan, wat wij zouden moeten leren en beter leren te begrijpen?’
Hij verbrak de stilte en sprak: ‘Het zou goed zijn als de mensen zouden beseffen dat je niet kan leren of kan regelen van iemand te houden, maar wel te allen tijde mag of moet openstaan om liefde van anderen te ontvangen, om zodoende te leren jezelf lief te hebben. 

Verder zouden mensen moeten leren…

Dat armoede en rijkdom niet bestaat, vergelijken is nutteloos…
Dat diepe wonden zeer langzaam of nooit helen, vermijd pijnigen…
Dat niet iedereen zijn/of haar gevoelens kan tonen, accepteer het…
Dat mensen hetzelfde kunnen aanschouwen maar anders zien, respecteer het…
Dat het goed is te vergeven en te vergeten…
Dat het goed is niet te wachten op andermans vergeving…
Dat het goed is jezelf te vergeven en te weten dat ik er altijd ben.

Iedereen heeft namelijk recht op een kopje thee met zijn of haar god!’

Barrières in hart en hoofd

Het is vandaag vrijdag, hij schrijft de laatste rapportage van de week en sluit daarna zijn pc af.
Alweer vrijdag, het is bijna niet te geloven, de week is om gevlogen. Maar hij kan zich er niet over verheugen integendeel, hij schrikt ervan.
Alweer een week voorbij en zo snel voorbij gegaan, veel te snel!

De lange en mooie zomer is voorbij, het is nu oktober en de november nadert met rasse schreden.
De maand november met veel regen, natte kou, stormen en misschien al een beetje sneeuw.
Niet veel later is het jaar dan weer voorbij, geweldig toch!

De tijd gaat snel, veel te snel en met haar ook zijn tijd.
Zijn bestaan lijkt alleen nog maar te bestaan uit werken, naar huis gaan, eten , bankrekening controleren en dan slapen.
Leven om te leven en ervan te genieten bestaat niet meer, wat er blijft is ouder worden!

Meer dan eens vraagt hij zich af: ‘Waarom doe ik dit, is dit wat ik altijd heb gewild en waar zijn mijn dromen gebleven?’
Zijn ideeën en plannen om een bedrijf of startup te starten zijn er nog steeds, maar het ontbreekt hem aan de moed, om financiële en maatschappelijke risico’s te nemen.
Eigenlijk heeft hij nooit geleerd, om beslissingen met een open hart en een vrije geest te nemen.
Zijn dromen zijn verworden tot utopieën in een tijdreis naar de dood…

Een tijdreis met barrières in hart en hoofd!

Dagleefangst

met een hoofd vol van mitsen en maren

en een geest verdwaald in ritsen en gevaren

mijd ik te vaak het leven van de dag

en beperk mij tot het leven van de nacht

Stemverloren

oorverdovende melodie in mijn hoofd

het alle Menschen werden Brüder…

had me nog zo voorgenomen
me niet te laten dwingen
maar te volharden mijn antigedrag
en wapperend mee te lopen
met de optocht van stembiljetten
langs de vrijwel lege tribunes
alleen bevolkt met zielige politici

maar gedwongen door de angst
ging ik toch weer overstag
en heb uiteindelijk gestemd op
een redelijk sympathiek verward iemand
die heel waarschijnlijk redelijk snel
zal ervaren de onmacht van macht
en daarna  zal worden onthoofd

in Europa inmiddels straffeloos geoorloofd

Een gek muisje

Mijn huismuisje heeft een kromme snuit.
In plaats van om, net als alle andere muisjes, al ruikend en snuffelend naar voren te lopen, ruikt en snuffelt hij zijdelings aan dingen en zaken, die voor andere muisjes verborgen blijven.
Daardoor weet mijn huismuisje dingen en zaken die andere muisjes niet weten, maar hij loopt er niet mee te koop.
Want mijn huismuisje weet dat de orde wordt verstoord, als hij zijn kennis zou delen met andere muisjes.
De andere muisjes, met hun doodgewone rechte snuiten, pieplachen hem uit en nemen hem niet serieus als hij iets piept. Want wie gelooft nu een zonderling huismuisje met een kromme snuit?

Maar dat stoort hem niet!

Mijn huismuisje loopt nog steeds alle dagen in de rondte, al ruikend en snuffelend, achter zijn kromme snuit aan.
Het zonderlinge huismuisje is voor de buitenwacht - soms net als ik - een beetje gek…
Gewoon een gek muisje!

Wanhoop

de nacht bonkt en klopt in mijn getergd hoofd
de levensmoed wordt verdoofd door de dood

als een kankergezwel heel diep in mij
groeit de vrij-moed om afscheid te nemen
gevoel van verlossing in levensvrij
de angst om geliefden te verlaten
de angst om het leven te verlaten
tumorgezwel heeft het opgevreten
overblijfsels lege levensgaten

de dag laat mij weer leven en hopen
totdat de nacht mij weer zal wanhopen

Een wereld zonder wanhoop en bedrog

Het doordringende geluid van de deurbel haalt me uit mijn gedachten, zij verlost mij van mijn overpeinzingen en pijnen.

Langzaam sta ik op en open de voordeur. Hij, mijn god in het versleten joggingpak en met een sjekkie tussen zijn lippen staat voor de deur.
‘Hi’, zei hij, ‘ik heb even niets te doen, zullen we vandaag een beetje bijkletsen?’

Nog voordat ik kan antwoorden loopt hij langs mij naar binnen, neemt plaats in ‘mijn’ stoel, legt zijn benen op  mijn voetenkrukje en steekt van wal.

'Jij zult het wel vreemd vinden dat ik nu in jouw stoel zit met mijn benen op jouw krukje, maar ik niet.
Tenslotte ken ik al je gedachten, overpeinzingen, pijnen en noden, want ik ben jij en jij bent ik.
Daarom weet ik dat ik jou en mijzelf help door met je te praten over wat ons bezighoudt, zoals de gedachten aan psychische en fysieke vernederingen, liefdesafwijzingen en veroordelingen door loyaliteitsopgaven.
Tegelijkertijd zal ik ons proberen te sterken en intensief te begeleiden op onze zoektocht naar levensgeluk.
Het sterken geeft ons de moed om onszelf niet meer te schaden, of van onszelf te verwijderen en te verdwalen in de concessies van omgeving en beleeftijden.
Door mijn begeleiding behoed ik ons voor wanhoop en bedrog op deze aarde, maar nu ben ik moe…’

Lachend kijkt hij me aan, neemt een slok van mijn kopje thee, sluit zijn ogen en valt in een diepe slaap.
Even speel ik met de gedachten om hem wakker te schudden, op zijn schandelijk gedrag te wijzen en vervolgens de deur te wijzen. Maar ik doe het niet!

Ik denk dat ik maar naast hem ga liggen in de hoop dat wij ook hetzelfde dromen…

Dromen over een wereld zonder wanhoop en bedrog!

Vannacht

door de gewekte engelen

vragende liefdesbagage

uitnodigende vrijage

La belle femme

La Belle was ernstig ziek, dokters konden niets meer voor haar doen en zij zou spoedig sterven.
Zij leek dit te hebben geaccepteerd, haar levenspartner nog niet.
Om hem te laten wennen aan de toekomstige stilte in hun huis en het niet als verdriethuis voor hem onleefbaar te maken had zij ervoor gekozen om in een hospice te sterven.
Een wel overwogen keuze, waar zij geen spijt van had.
Zij was in de hospice opgeknapt, had haar levenstank voor de laatste keer opgeladen en schonk iedereen in haar omgeving moed en troost.
Een van de laatste keren dat we met elkaar spraken zei zij: ‘Het lijkt wel of ik hier ben om beter te worden’ en met een ondeugend lachje voegde zij eraan toe, ‘dat kan toch niet de bedoeling zijn!’

La Belle was een bijzondere, moedige en lieve vrouw, de gedachten aan de reinheid van haar geest ontroeren mij nog steeds.
Het was een vrouw die tot op de laatste dag heeft genoten en dankbaarheid toonde voor normale en eenvoudige dingentjes, zoals een lekkere kop soep, een extraatje, een verzachtend warm bad of gewoon te zitten op haar speciale stoel om te babbelen, te gekken.
Maar je kon ook met haar praten en filosoferen over het leven, de dood en de eventualiteit om verder te leven in een andere dimensie.
Nee, ook zij kon of wilde niet alle vragen beantwoorden, maar het leek alsof vele levenswaarheden haar links en rechts hadden ingehaald.
Volgens mij kon zij de waarheid zien.

La Belle, jij beloofde me in mijn nabijheid te blijven dat ik je niet hoefde te missen…

Jij hebt je belofte niet gebroken!

Een oud liedje

Anna stond te wachten, te wachten op haar man,
des nachts om 12 uren, daar kwam die kerel an.

Goeienavond Anna!
Goedenavond, Jan!

Waar ben je zolang gebleven?
Dat gaat jou niets an!

Anna ging naar boven en haalde een dikke stok.
Anna kwam naar beneden en sloeg hem op zijn kop.

Jan begon te schreeuwen, te schreeuwen moord en brand.
De buren kwamen kijken maar Jan was al van kant.

De eenvoud van kleine tertsen

Vorige week heb ik een heftige film gezien over zelfmoordaanslagen van fundamentalistische moslims.
Geen lichte kost, maar gelukkig werden de beelden ondersteund door prachtige muziek.
Muziek zo minimaal, maar o zo mooi!
Het was een kabbelende opeenvolging van langzaam dalende en stijgende kleine tertsen.
Lange noten, intens, tergend en hartverscheurend.
De muzikale oplossing bij de aftiteling haalde me uit mijn droomwereld van kleine tertsen, de film was afgelopen, verdomme!

Nee, ik begrijp nog steeds niet de onverklaarbare krachten die er toe leiden dat mensen omwille van hun geloof andere mensen doden, maar de kleine tertsen hebben mij wel gedwongen erover na te denken.

Wat ervan overblijft als ik er nu aan terugdenk zijn de gevoelde koude rillingen van ellende maar zeer zeker ook de muzikale ontroering.
Het kwade kan blijkbaar heel goed naast het goede en het mooie bestaan.

Het voelde heel bijzonder aan, om te worden getroost door de eenvoud van kleine tertsen!

Paashaasprincipe

Omdat de complexiteit van mijn innerlijke belevingswereld regelmatig het hoofd stoot aan de gebruikelijke, beschikbare woordenschat, mijn gedachten altijd probeer te visualiseren en te kleuren maak ik vaak gebruik van vreemde, ongewone en af en toe zelfverzonnen woorden.

Teksten worden verwolligd, informatie- en kenniskernen versluierd en verborgen in een cocon vol verrassingen.
Het paashaasprincipe ten voeten uit!

Op deze manier probeer ik lezers te dwingen om te wroeten in zinnen en woorden en ze te herscrabbelen tot een persoonlijke begrijpelijkheid, zodat ze voor iedereen passend worden.
De lengte, moeilijkheidsgraad et cetera, maar vooral de marges van intonatie bepalen de kleur van het gesproken en geschreven woord en in mijn beleving is dan - net als in de muziek - alles geoorloofd!

Een ander reden is dat ik door regelmatig gebruik van neologismen en overmatig, misschien zelfs wel storende toepassing, van topic drop in mijn gedichten en teksten een vorm van atonaliteit creëer, waardoor de ontstane tekstbeelden polyinterpretabel worden

want...

gelijk Adams zoektocht
verken ik vreemd terrein
een snelweg van ronding
brengt mij aan een afgrond
van zoetig genotsvocht
Godswil beschikking, toch!

Pinguinend

ademend
denkend en pratend
bewarend
meekijkend
horend en etend
belevend

Driehonderdvijfenzestig dagen per jaar

Iedereen heeft wel eens van die dagen, dat je beter in bed kunt blijven liggen.

Helaas dwingt ons sadistisch bioritme toch telkens weer, de nieuwe dag te starten.
Ondanks de wetenschap, dat wij niet iedere dag, zowel fysiek, intellectueel alsook emotioneel, het leven met al zijn uitdagingen kunnen trotseren, laten wij ons steeds dwingen om op te staan.

Langzaam slepen wij dan ons, fysiek en psychisch geteisterd lichaam, naar de wc en vervolgens naar de douche.
De waterstraal hamert onze hersenpan de realiteit van de nieuwe dag hardhandig in.
De geur van de slaap wordt afgespoeld, eigen wil en ego gesloopt.
Het laatste gevoel van individualiteit wordt ons ontnomen, als wij na het douchen uit het raam kijken en de vele uitdrukkingsloze gezichten zien, die naar het werk of de school spoeden.
Een paar minuten daarna lopen wij dan, als een schaduw van ons verstand, in de uitdrukkingsloze colonne mee.
De vraag welke genade de dag ons zal brengen is dan al niet meer relevant, want wij hebben ons voor de zoveelste keer overgegeven.

Er zijn van die dagen, die wij eigenlijk zouden moeten overslaan…

Gelukkig zijn dat maar driehonderdvijfenzestig dagen per jaar!

Vrandelijke mien

in de hoerfst verloor ik mijn hed
vond heel lang voordat ik hem zocht
totdat ik kwuim aan een groot has
kak stiekemtjes door een klein geet
zag driestoelen op de heren
nam mijn kopje van mijn hoedje

en zei: ‘goede heren, mijn dag’

Wij zijn spiegel

wie ben jij

ik ben jij
jij bent ik
wie zijn wij
wij zijn ik
wij zijn jij
ik ben wij
jij bent wij
wij zijn wij

legeips njiz jiw
wij zijn spiegel

Gevoelens en noden

Seksuele passie leeft van de vreemdheid en afstand tot het niet bindende en heeft niets uit te staan met mijn gevoelens van geilheid uit een ver verleden waar het vuur al was geblust na de eerste steekvlam totdat ik door hem wordt vervoerd in een droom van geluk en dronkenheid waar hij mij als een diva met een opgezwollen warme onderbuik laat ontvlammen en trillen in een vreemde wereld vol passie en banaliteit om daarna te worden onder geschoffeld als een gebruikt en verbruikt stuk vuil.

Seksuele passie is voor mij het strijden met een soort van verslaving gevoed door een innerlijke verdoving die mij telkens vervoert in deze gevaarlijke wereld waar de prijs om te overleven wordt bepaald door het risico wat je durft te nemen om je eigen brandende horizon te laten vlammen en om de balans tussen gevoelens van eerlijkheid en trouw of misschien zelfs wel geile afhankelijkheid te bewaren zonder in conflict te komen met je omgeving maar ook niet met de begrafenis van je eigen seksuele gevoelens en noden.

Ontmoet en groet een paashaas

Een paar jaar geleden liepen mijn vriend en ik op paasmorgen in en om de poort van het mergelland’, een uniek natuurgebied in onze provincie.
Het was prachtig weer en er waren nog maar weinig mensen onderweg, de rust zong ons in de oren.
Op een gegeven moment had mijn vriend een dringende, iets grotere menselijke behoefte waarop ik zei: ‘zoek maar een rustig plekje, ik blijf  hier wel even op het bankje zitten.’

Luisterend naar de natuur vielen mijn ogen al snel dicht totdat ik wakker werd van een onbekend knarspuffend geluid, het was een paashaas.
Hij zat naast me - het mandje met de eieren was leeg - veegde met een eierdooier gele zakdoek het zweet van zijn snuit en voorhoofd en nadat ik hem een flesje water had aangeboden begon hij ongevraagd te vertellen:

'Het was vandaag een zware dag, vele collega’s hebben zich ziek gemeld waardoor ik hun wijken erbij heb gekregen; het werk moet ten slotte toch worden gedaan.
Maar nu ben ik klaar, gelukkig!
Ik loop dadelijk nog even langs het uitzendbureau om het briefje in te leveren en ga dan naar huis om met mijn vrouw en kinderen Pasen te vieren.’
Verwonderd keek ik hem aan en vroeg hem: Hoezo uitzendbureau, jullie paashazen hebben toch allemaal een vaste baan?’
‘Nee, nee”, zei hij, ‘dat is verleden tijd, tegenwoordig werken wij allemaal via een uitzendbureau gespecialiseerd in paashaasbezigheden behoudens…

mijn baas de paashaasbaas…
zijn bazen, de paashaasopperbazen...
hun bazen, de paashaasmanagerbazen...
hun bazen, de paashaasbestuursleden van de paashaasraad van paashaasbestuur...
hun baas, de paashaasvoorzitter van de paashaasraad van het paashaasbestuur...
hun toezichthouders, de paashaascommissarissen van de raad van paashaascommissarissen...
hun toezichthouderbaas, de paashaasvoorzitter van de raad van paashaascommissarissen...

heeft er niemand meer een vaste baan, daar is waarschijnlijk geen geld voor!

We spraken nog even over koetjes en haasjes waarna hij vriendelijk afscheid nam en met een sprong in het gras verdween.
Toen mijn vriend weer terug was heb ik hem het hele verhaal verteld waarop hij zei: ‘ik wist niet dat de uitzendbureaus paasmorgen zijn geopend…’

Volgens mij geloofde hij me niet!

Het wandelpaard

het paard wandelde op vier poten
naar de wilde wei van boer Groten
daar wilde hij wat bloemen plukken
zonder zich al te veel te bukken
wat niet lukte en hij hinnikte klote(n?)

Sokkistenwijsheid

sok, ok, sok kom toch sokken
ik wacht op het sok sokken
daarbij koffie te slurpen
maar wel zonder te nurken
sok, sok, sok kom toch sokken
ik wacht op het sok sokken
wil met jou in de natuur
maar niet nu maar vijftien uur
sok, sok, sok kom toch sokken
ik wacht op het sok sokken
heel licht door de wind geraakt
maar mijn ogen heeft verdraaid
sok, sok, sok kom toch sokken
ik wacht op het sok sokken
ben niet snel te konijnen
maar wil niet langer blijven
sok, sok, sok kom toch sokken
ik wacht op het sok sokken
wil eigenlijk niet naar huis
maar voel me niet heel erg pluis
sok, sok, sok kom toch sokken
ik wacht op het sok sokken
roer in een emmertje kleur
maar zie alleen rode geur

sok, sok, sok kom toch sokken
ik wacht op het sok sokken
denk na over mijn hoofddek
maar vind mezelf toch niet gek
sok, sok, sok kom toch sokken
ik wacht op het sok sokken
in mijn hoofd zit een verfvis
maar geen penseel die hem wist
koffie is weinig slurpzaam
natuur heeft ook geen plaats
wind heeft toch niemand geraakt
konijnen zijn onvolmaakt
huis is bijna piemelnaakt
kleur hoort weer op te bestaan
hoofddek is helaas niet gaaf

vis verliest blub-orgaan
sokken horen op te sokken
vis vliegt gezwind naar de maan

Huts- en stamppot

De meteorologische winter is voorbij, een winter…
zonder blauwe plekken en kneuzingen na de zoveelste valpartij
zonder natte handschoenen en koude handen
zonder vertragingen in het openbaar vervoer
zonder ‘s morgens autoruiten ijsvrij te maken
zonder mijn directe omgeving sneeuwvrij te houden

zonder het gezeur over de kou, sneeuw en gladheid

zonder de dagelijkse gesprekken dat we nu wel genoeg winter hebben gehad

zonder de berichtgeving over het strooizout en wie deze service zou moeten betalen
zonder het gewauwel van de energiemaatschappijen over marktconforme prijzen

zonder de wandelingen in de vrieskou door en over sneeuw bedekte landschappen

zonder de aanblik van de door de natuur grillig gevormde fantasiefiguren

zonder mijn bed-gang naar mijn vrieskoude slaapkamer

zonder het snel uitkleden, kleren op de grond smijten en in bed kruipen

zonder de aanslag van de wintervoeten van mijn partner, bij voorkeur in mijn genitaliënbereik... 

Maar de huts- en stamppot heeft gesmaakt!