Meer dan een-ik

 

Mijn denken is vaak veel sneller is dan de verwerking van gedachten maar juist dit niet-verwerkingsproces zorgt ervoor dat mijn denkproces nog meer versnelt. Elk geluid, elke gelezen letter, elk gezien beeld, alles moet worden overdacht om er vervolgens mee aan de slag te gaan. Belangrijk of onbelangrijk, mijn harde schijf slaat alles op en ik kan niets verwijderen. Het laatste zou ik wel willen maar ik word tegengehouden.

Alles wat ik vergeet wordt tegen me gebruikt.
Alles wat ik vergeet betekent straf, pijn en/of verdriet.
Mijn ‘niet-vergeten’ is de voorwaarde voor rust!

Door dit alles kan ik me slecht, zelfs heel slechtgericht focussen, waardoor zelfs het uitvoeren van eenvoudige opdrachten moeilijk en soms zelfs onmogelijk blijkt te zijn.
Zelfs het schrijven van deze relatief gemakkelijke tekst is dan moeilijk!
De focus op meerdere dingen uit zich bijvoorbeeld door het lezen van drie of vier boeken tegelijkertijd; de inhoud van het ene boek is de reden om met andere boeken te beginnen om het denkproces maar gaande te houden. Het is een constante zoektocht naar de ultieme waarheid en een strijd met wie ik ben maar nooit had moeten zijn. Het hypocriete van dit chronische, onophoudelijke denkproces is dat ik juist hierdoor verwijderd blijf van mezelf. Ik heb angst voor mezelf, angst voor de andere-ik!
Want ik ben helaas niet alleen ik, maar ook diegene die naast mij loopt als ik er even niet ben. Twee zielen die praten en discussiëren als een mens, raar maar waar.
Ik praat en discussieer ook met mezelf, soms hoorbaar, soms niet! Toch wordt de verandering in mezelf en de aanwezigheid van het wezen, wat ooit is geboren maar nooit heeft mogen leven, steeds duidelijker. Wanneer mag ik iedereen vertellen dat het proces voltooid is of wordt het leven als een-ik, iemand zonder vervelend verleden en zonder een vervelende mede lichaam-bewoner, mij uiteindelijk toch onthouden.

Vogeltjes, natuur en stilte

Tijdens onze vakantie in een landelijke Duitse streek hebben wij het jaarlijks concert van de muziekkapel in ons vakantiedorp bezocht. Het is een muziekvereniging met een 'Hauptorchester' van vijftig- en een jeugdorkest van dertig leden.

Het orkest repeteert normaal gesproken in het zaaltje van de plaatselijke kroeg, maar dat is niet groot genoeg om een concert te organiseren. De meest geschikte locatie, het 'Schützenheim', een enorm gebouw met een grote zaal en dito bühne, was deze keer echter niet beschikbaar en daarom was men uitgeweken naar het plaatselijke 'Heimat- und Machinemuseum’. Het orkest zat voor en achter stoom- en landbouwmachines, glasvitrines en wat al niet meer. Wij zaten achter een levensgrote glasvitrine met machineonderdelen. Door het glas hadden wij een redelijk zicht op het orkest. De publieke belangstelling was enorm. Er zaten meer dan vierhonderd bezoekers in deze ongeschikte concertlocatie.
Het eerste gedeelte van het concert werd verzorgd door het jeugdorkest. Ze speelden onder leiding van een zeer geïnspireerde dirigent een leuk programma, dat zeer aangenaam in de oren klonk. Het muzikale niveau in deze regio is niet bijster hoog, maar het optreden van dit jeugdorkest was zeer verrassend en we gingen er dan ook vanuit dat het 'Hauptorchester' deze lijn zou voortzetten. Helaas, we werden door het ‘Hauptorchester’ overspoeld door een tsunami van onzuiverheden. In combinatie met de immense geluidsterkte een geseling voor onze oren. De verbanning van de schoonheid van klanken en het schromelijk gemis aan enige vorm van muzikaliteit, maakten het vervolgconcert tot een strafexercitie. Uit respect voor de individueel behoorlijk spelende muzikanten en hun orkestonwaardige dirigent zijn we toch tot het einde gebleven. Het uiteindelijke concerteinde voelde als een bevrijding! 
Na de laatste noot barste er een minutenlang staand applaus los. Het leek wel alsof het Concertgebouworkest had gespeeld!
Des avonds heb ik op het balkon van de vakantiewoning geluisterd naar het inslapen van de vogeltjes, de natuur en de stilte.