Mijn verhaal

alleen en eenzaam op een eiland

in een ridderuitrusting van staal

loop ik verstijfd en stram op het strand

totdat ik door hem, verstijfd en stram

wordt ingehaald en angstig eenzaam

verder mag lopen in mijn verhaal

Mijnwerkersromantiek

Ik blader een beetje in een boek over het mijnwerkersverleden in Limburg.

Een mijnwerkersboek met mooie, idyllische plaatjes en dito teksten over het leven en werken in de mijnstreek.

Lachend naakte mijnwerkers met zwarte gezichten, kwebbelende, vrolijke mijnwerkersvrouwen die de was deden en schijnbaar onbekommerd spelende kinderen.

Mijn herinneringen aan mijn jeugd in de mijnwerkersstreek maar ook het leven en wonen in een mijnwerkerskolonie zijn grotendeels verdwenen.

Heel af en toe komen er brokstukjes terug, kleine stukjes die mij helpen de puzzel van het mijnverleden te completeren.

Ook nu gaan mijn gedachten weer terug en probeer ik kleine brokstukjes uit mijn herinneringen op te halen. Helaas hebben deze herinneringen niets gemeen met de mooie plaatjes en teksten in het boek.

Bazen waren gewoonlijk mensen geboren in een betere sociale omgeving die het geluk hadden om na de lagere school nog een opleiding of cursus te volgen en/of gewoon een kruiwagen hadden.

Ze hadden dus niet altijd meer hersenen dan Jan doorsnee!

Daarnaast had je ook nog bazen onder de doorsnee mijnwerkers.

Dit waren verbale mijnwerkers die het ellebogenwerk beheersten.

Zij kregen dan iets meer verantwoordelijkheden en werden hulpbazen.

Het verantwoordelijk mijnmanagement maakte handig gebruik van deze strategie die zorgde voor heel veel angst maar nog meer productie.

De hiërarchie op de werkvloer was soms dodelijk!

Met uitzondering van het midden- en hoger management waren de bazen op de werkvloer dus geen mensen die geleerd hadden mensen respectvol,  integer te behandelen en aan te sturen.

Integendeel, ze moesten er alleen voor zorgen dat er, koste wat het kost, genoeg werd geproduceerd.

De veelal gefrustreerde en beledigde mijnwerkers kwamen na de dienst uitgeput thuis en hadden dan weinig oog en oor voor andere zaken.

Heel vaak leefden ze hun frustraties uit aan echtgenotes en kinderen die dan meteen wisten dat het onbekommerd spelen was afgelopen!

De mijnwerkers woonden in huisjes die, als barakken gepositioneerd, naast- en achterelkaar stonden. Het waren kleine huisjes met een stukje tuin om groenten te verbouwen en om een bak te timmeren of te metselen waarin je het kolenslik kon stouwen. Iedereen liep bij iedereen naar binnen en over alles werd er gesproken. Maar er werd niet gesproken over hun leefsituatie, over huiselijke mistanden en het gemis aan geluk en liefde.

Ik sluit mijn ogen en vind mezelf terug in de mijnwerkerskolonie.

Luisterend hoor ik de geluiden van onheil, voel de onmacht en ben dan weer voor even terug in de realiteit achter de façade van geluk, terug in de doofpottentijd, terug in de tijd van…

prekende geloofsmissionarissen

huichelende en liegende notabelen

vloekende mijnwerkers die hun frustraties botvierden in de kroeg, in verenigingen en thuis

schreeuwende en kermende mijnwerkersvrouwen die, getuige hun blauwe plekken en builen, schijnbaar altijd en overal ergens tegen aanliepen

afwezig spelende kinderen, kinderen met schaamte in hun angstige ogen, kinderen die niet mochten en nog steeds niet mogen

Het boek heb ik inmiddels dichtgeslagen maar de donkere achterkant van deze mijnwerkersromantiek zal mijn gedachten nooit meer verlaten.

Karel de huisvlieg

Karel, huisvlieg van beroep

heeft weer mijn aanrecht bepoept

kwaad-woest als nooit te voren

heb ik hem met platte hand

ietwat hardhandig gestreeld

hij heeft het niet overleefd

Het leven kan toch zo simpel zijn

Bij mij in de buurt werken zeer lieve en behulpzame minder valide mensen in de overgebleven plantsoenen.

De plantsoenen in mijn buurt zijn namelijk grotendeels verwijderd en vervangen door grasperken zodat de hondenstront gelijkmatig wordt verdeeld.

Als gevolg van het moderne kolonialisme wordt het gras met de drollen nu voor een appel en ei gemaaid door Miroslav uit Polen.

Het gemêleerde gezelschap minder validen wordt aangestuurd door een zeer valide en in mijn optiek ziekte simulerende voorwerker. Ik zie hem nooit werken, hij krijgt zijn geld voor acht uur aan en met zijn ballen te spelen!

De sociale werkverschaffingsdienst in onze regio is enkele jaren geleden overgenomen door de gemeenten die steeds vaker noodgedwongen mensen moeten afstoten en/of de organisatie moeten reorganiseren en vernieuwen.

Voor veel mindervalide werknemers betekent dit dat ze hun baan verliezen of middels detacheringen uit hun beschermde sociale werkomgevingen worden gehaald.

De genoemde voorwerker zal een eventuele reorganisatie waarschijnlijk overleven en weer een overbodige baan binnen de nieuwe organisatie krijgen aangeboden.

Kan hij weer ballenspelen!

Ik herinner me nog als de dag van gisteren een gesprek in de herfst met een van de mindervalide plantsoenwerkers.

Op mijn vraag waar hij te werk zou worden gesteld als alle herfstbladeren waren opgeruimd antwoordde hij: ‘Nou, dan ga ik waarschijnlijk op een andere plek bladeren opruimen.’

‘Dat is goed mogelijk’, zei ik, ‘maar op een bepaald moment zijn alle bladeren opgeruimd en ze vallen alleen maar in de herfst, toch!’

Hij moest even nadenken waarop hij me met een vrolijke stem liet weten: ‘Dan werk ik toch alleen maar in de herfst!’

Ik moest slikken, heel diep slikken..

.

Het leven kan toch zo simpel zijn!

Een heel leven lang

denken wij altijd of denken we dat alleen

waarom kan een rivier niet naar boven stromen

leven wij altijd of leven wij het idee

waarom hebben aarde, zon en maan geen hoeken

bewegen de benen of bewegen zij ons

waarom heeft de zee bij getij zoveel golven

bewegen de armen of bewegen zij mee

waarom en waar verbergen ze zich tijdens eb

en meten we de tijd niet in centimeter

waarom dit alles en dat een heel leven lang

Een kindergeheimpje

Het kind kwam naar me toe en zei: ‘Ik heb een geheimpje, zal ik het je vertellen?’

Verbaasd keek ik het kind aan en antwoordde: ‘Als het een echt geheimpje is kun je het beter voor jezelf houden maar als het maar een beetje geheim is mag je het me vertellen.’

Ze vertelde het me niet,  het was blijkbaar een echt geheimpje!

Net als het kind hebben we allemaal wel onze echte geheimen en we zouden graag onze harten luchten maar helaas worden we dan maar al te vaak geremd en ontmoedigd.

Hoeveel echte geheimen worden niet verteld

om anderen of onszelf te beschermen

om anderen of onszelf geen pijn te doen

om anderen of onszelf de gelegenheid te geven de tijd te laten rijpen

of om de schone schijn in stand te houden.

En als ze in het graf worden meegenomen worden ze niet verteld

omdat we over doden geen kwaad spreken

omdat we het verleden altijd laten rusten

omdat de rijptijd verstreken is

omdat we wel altijd iets verzinnen om de schijn op te houden.

Hoe dan ook een echt geheim blijft altijd geheim, een kindergeheimpje!

Hethuisvolzonderrust

het huisisvolzonderrust      

tafelrijkelijkgedekt

meutemensenverzameld

enalsstralendmiddelpunt

stereoinvollekracht

gesprekisnietmogelijk

beperktzichtotgebazel

moethierwegmaarwaarnaartoe

eenplaatsvanafzondering

eeneilandinvollehuis

ikenikwilontvluchten

mijnvriendenenfamilie

verhonenenverjagen

mijnaarboveninhethuis

verderverdernaarboven

totopde stiltezolder

een kleinogenblikjerust

totoase wordtontdekt

ikhoorreedshetgedonder

waaromditwaaromnooitrust

hele huisinbeweging

allesbeginttekraken

isolementwordtmisgund

alleenzijnhelaasmislukt

laatmijnumaarontwaken

Website www.stiltezoeker.nl

Uit eigen ervaring weet ik dat het vaak heel moeilijk is om te praten met mensen die lawaai produceren.

Deze mensen zijn zelden of nooit voor rede of dreigementen vatbaar.

Het enige alternatief is dan om te verhuizen naar een plaats zonder geluidshinder.

Bouw dus een huis ergens midden op de hei, in het bos of in de bergen.

Natuurlijk niet op een hei met vervelend zoemend insectentuig, in een bos met vervelend fluitende vogels of in de bergen met schreeuwende marmotten.

Dan kun je net zo goed naast een lawaaierige giftfabriek gaan wonen!

En als je dan zo’n zeldzame stille plek heb gevonden en er een huisje op hebt gebouwd zorg er dan in godsnaam voor dat ook andere stiltezoekers niet worden gestoord.

Dus loop in het huis met zachte pantoffels op een hele dikke vloerbekleding, voorkom dat deuren dichtslaan door overal deurvangers aan te brengen en smeer dagelijks de scharnieren.

Koop geluidloze klokken en geluidloze huishoudelijke apparaten.

Luister naar je favoriete muziek of televisieprogramma’s met een snoerloze koptelefoon.

Zorg ervoor dat eventuele trillingen en geluiden van alle toestellen en apparaten uitstaan.

Demp alle muziekinstrumenten en koop kinderen geen lawaaierig speelgoed.

Geef niemand jouw telefoonnummers en als je zelf iemand belt doe dat dan in een aparte en volledig geïsoleerde en gedempte ruimte.

Om niemand te storen is het goed om te weten dat het gras ook stil kan worden gemaaid met een geluiddempende schaar. Behoudens stille feestjes zijn alle feestjes uit den boze.

Geluiden door seksuele activiteiten in slaapkamers of elders dempt men met monddoeken en tape! En als je nog niet over een volledig geluidloze auto beschikt is het aanbevelingswaardig de auto elke morgen handmatig aan te duwen en de motor pas te starten als je op een openbare weg ben aangekomen. Als je naar huis komt betekent dit natuurlijk ook dat je de motor uitzet op het moment dat je de openbare weg verlaat en daarna de auto handmatig naar huis duwt.

Een goede conditie is van voordeel!

Al deze maatregelen zorgen ervoor dat jij en iedereen in je omgeving weer het genot van de stilte kunnen en mogen ervaren.

Voor meer informatie en raadgevingen raadpleeg de website www.stiltezoekers.nl

Navelbandje

toen je daar diep sliep op het randje

een rustig geparkeerde auto

met fel roodblinkend levenslampje

zag ik me als een parkeermeter

die je onbeperkt kon voederen

om jou helpen te overleven

een arm illusie misverstandje

dat helaas heel snel ten einde kwam

toen ik leerde dat het aardsleven

toch alleen voor kortparkeerders was

hardhandig ontdaan van navelstreng

en beplakt met een navelbandje

De wereld der onwerkelijkheid

Regelmatig overschrijd ik de onzichtbare grens tussen onze wereld en de wereld der  onwerkelijkheid.

Daar wordt het leven geleefd wars van realiteit en zonder de gekunsteldheid van ons  mensbestaan.

De explosieve zinnelijkheid, onmetelijke passie, de blijkbare onbeperktheid van ongecontroleerde gevoelens en natuurlijk onwetendheid maken deze onwerkelijkheid tot een felverlichte hemel van geluk.

Er gebeuren in deze wereld geen zaken waar men zich van bewust is, je kunt er zelfs niet sterven! Het is een wereld van de tegenwoordige tijd, zonder verleden, zonder toekomst maar vooral zonder angst en schuldgevoelens.

Maar ook een wereld waar menswezens mij onbekommerd en zonder vragen te stellen ontvangen als een lieve, welkome gast. De reine waarheid die ik daar ontmoet voel en ervaar ik als een warm bad.

Eenmaal terug word ik weer gedwongen verder te leven in een door mensen gecreëerde wereld waar eigen liefde en de zoektocht naar macht en rijkdom belangrijker lijken dan vertrouwen, respect en naastenliefde.

Hoe zou het zijn als we de levensvorm en levensingrediënten van de onwerkelijkheid gebruiken als levensbasis  voor onze werkelijkheid?

Hoe zou het zijn als we, net als in de onwerkelijkheid, alle menselijke tekortkomingen accepteren en respecteren? Hoe zou het zijn in gelijkheid en saamhorigheid de wereld en haar bewoners dagelijks te laten genieten van de geneugten van de onwerkelijkheid?

Als regelmatige bezoeker van de onwerkelijkheid ben ik er nog steeds niet achter wat hun bewoners bezitten wat wij blijkbaar zijn kwijtgeraakt

Om dit te achterhalen zal ik waarschijnlijk nog heel vaak de grens naar de wereld der onwerkelijkheid moeten overschrijden!