Voor de spiegel zie ik mezelf wel of niet - soms ben ik het - maar heel vaak ook niet…
momentpersonen van afwezigheid en aanwezigheid gebruiken mijn lichaam en geest als speelbal - het gezicht is niet mijn gezicht of wel mijn gezicht maar ik herken het niet als mijn gezicht - een onschuldig kind kijkt mij aan en verandert dan in een boze - agressieve en onrechtvaardige oude man - de mooie kindhuid heeft opeens diepe groeven en vele rimpels - het kind begint te huilen maar mag niet huilen - het spiegelbeeld draagt een ouderwetse kinderpyjama - overal op het lichaam zijn slangen aangebracht - kunstmatig wordt het in leven gehouden - verbanden bedekken het gezicht - alleen de ogen - gesloten ogen zijn zichtbaar – een schaduw maakt zich los uit de spiegel - doet me pijn en begint te schelden – ik houd me de oren dicht en probeer de spiegel te ontvluchten – de schaduw houdt me vast en verandert in een grote vogel – hij vraagt me hem te helpen mij te veroveren - te heroveren – ik weiger - hij begint me met zijn snavel te pikken - met zijn vleugels te slaan – de vogel wordt een boze - agressieve en onrechtvaardige oude man – totdat het licht aan gaat – de stem praat weliswaar nog steeds op me in – de spiegel toont mij – niet mijn gezicht - dat bestaat niet – maar mijn af- en aanwezigheid – de achtergrond is wit met blauwe vlekken en er klinkt goddelijke muziek – is de tijd dan nu gekomen of gaat het eindeloos door – mag ik niet ontvluchten uit een van de geesten - het licht is uit mijn ogen
als ik het opschrijf weet ik naderhand niet meer wie het heeft geschreven - als ik het lees herken ik het wel of niet…
waar ben ik nu – wie ben ik nu – waar ben ik nu – wie ben ik nu
