Begrip voor onbegrip

heel vaak moet ik uitleggen wat mij mankeert
waarom ik wel of niet functioneer
moet me verantwoorden voor mijn vreemd gedrag
voor mijn niet huilen, voelen en standaardlach

heel vaak moet ik uitleggen waarom niet
heel vaak moet ik uitleggen waarom wel

mijn woorden en gevoelens liggen dan op straat
als mens volledig uitgekleed en desolaat
ben onderwerp voor slechtpraters en hun gossip
maar verschuil me achter begrip voor onbegrip

Een vreemde eend in de bijt

Bijna iedereen neemt het woord solidariteit te pas en onpas in de mond, gemeenschappelijke belangen lijken de belangrijkste waarden.

Helaas zijn er maar weinigen bereid om consequenties behorend bij solidair gedrag daadwerkelijk te aanvaarden en/of na te leven.

Hoe weinig solidair wij mensen zijn zie ik dagelijks terug in onze samenleving, de samenleving van het individu…

Politici praten en debatteren erover maar doen niets…
Werknemers steken geen hand meer uit als een of meerdere collega´s problemen hebben…
Europa laat Afrika in de steek, mensen laten mensen in de steek…
Wij laten onszelf in de steek!

Voor mij persoonlijk betekent solidariteit dat ik mijn kop regelmatig boven het maaiveld uitsteek en mijn eigen individuele interesses, belangen en levensdoelen probeer ondergeschikt te maken aan de samenleving.

Daarnaast betekent solidariteit voor mij ook mensen te helpen en te ondersteunen en/of met elkaar te blijven praten als mens onder de mensen.

Het vervelende van mijn solidair gedrag is de confrontatie met de nadelen van menselijkheid en mens-zijn, solidariteit is namelijk vervelend en nadelig voor jezelf!
Maar ik accepteer mijn nederlagen, maar blijf wel altijd mijzelf…

Een vreemde eend in de bijt!

Mannetjesgeluk

een mannetje uit Ederveen
kocht een varkentje met een been
en nam het meteen mee naar huis

zijn vrouw vond dit echter niet pluis
eindelijk woont hij nu alleen

De last van mijn afkomst

 

Deze gedachte is ontstaan naar aanleiding van het verhaal van een jongen die - ondanks dat hij wist dat zijn vader niet zijn echte vader was - generlei interesse toonde om zijn biologische vader, de spermadonor, te vinden.
Voor de mensen in het verhaal onbegrijpelijk maar voor mij begrijpelijk.
Ik ben enorm teleurgesteld in mijn vader en heb daarom - ondanks de wetenschap dat ik zijn fysieke genen niet kan verbergen - het negeren van mijn afkomst als kunst verheven.
De fysieke genen van mijn vader zijn zichtbaar maar gelukkig niet zijn karaktergenen, deze hebben mij niet geïnfecteerd! En daarmee doel ik op zijn asociale, egocentrische, zeer afstotelijke en onterende gedragingen.
Heel veel mensen in zijn onmiddellijke omgeving wisten het maar niemand deed iets, loyaliteit stond en staat nog altijd hoog in het vaandel, helaas!
Hij is gelukkig al lang dood maar het monster vader zit - in de vorm van triggers en bijbehorende dissociaties - nog dagelijks in mijn hoofd.
Zijn fysieke genen zullen mij altijd blijven begeleiden, daar kan ik niets aan doen, maar elke vergelijking met hem zal ik in harde woorden betwisten. Hij heeft mijn emoties zoals huilen, het voelen van verdriet en pijn maar vooral mijn jeugd ontnomen.

Wat er blijft is mijn zoektocht naar geluk en mezelf zonder de last van mijn afkomst.

Des werelds ondergang

schrille tonen van een fel groen spook
vliegende wormen met virussen
snelle straaljagers op krediet
vieze giftgassen zonder rook

door selfmade profeten geschreeuwde
virtuele dimensie
door selfmade profeten gezongen
virtuele litanie

Dieetje, nog even te gaan

Sinds mijn vriend Dick een boek over diëten heeft gelezen is hij een
voedingsexpert.
Hij weet zelfs dat het woord vegetariër al door de indianen werd gebruikt, het betekent slechte jager.
Goed om te weten, toch!

Dick, dikke Dick voor zijn vrienden, is een gewichtig man en heeft ook een gewichtig hondje dat hij op dieet heeft gezet. Vanaf eind september probeert hij haar met dubieuze honden-dieetkoekjes te lokken maar Hepie, zo heet het hondje, loop dan telkens weg…
Niemand weet waarom.

Dick negeert dit gedrag want volgens hem is het ook niet goed als Hepie te veel loopt. Het is veel beter haar gewicht te reduceren middels het eten van gezonde voeding. Daarnaast is Dick ook niet een echt sportdier: hij vindt lopen wel leuk maar het moet wel iets bijzonders blijven! Juist daarom heeft hij zichzelf ook op dieet gezet. 

Ze proberen nu al bijna drie maanden een perfect zwembadfiguur te krijgen. Het doel van deze exercitie is dat Hepie vijf kilogram en Dick vijfentwintig kilogram afvalt.

Hepie moet nog twee kilo, Dick nog tweeëntwintig…

Dieetje, nog even te gaan!

Vergeten om te sterven

Nadat Miep de vlieg al meerdere keren had geprobeerd om op mijn arm te rusten vloog zij naar het raam en probeerde het gordijn omhoog te kruipen.

Het ging zeer moeizaam en ik vroeg me af of het niet vliegelijk zou zijn de vlieg uit haar lijden te verlossen.

Miep was een volgevreten vlieg met een hele dikke kont, geen wonder dat een snelle beklimming van het gordijn voor haar niet meer was weggelegd.

Een paar minuten later stond ik aan het aanrecht eten klaar te maken, een moment van onachtzaamheid en Miep zat met haar dikke kont in het gehakt.

Geïrriteerd heb ik haar toen weggejaagd en het leek er een tijdje op dat ze een weg naar buiten had gevonden. Dezelfde avonds zat ik op mijn gemak een boek te lezen en werd ik opeens gestoord door een klagend gezoem. Jawel, het was Miep.

Ze wilde niet op mijn arm of boek zitten integendeel, ze wilde afscheid nemen.

Ze wist dat ze niet gewenst was maar ze wist ook dat haar tijd om was.

Miep vloog nog een paar keer om me heen, keek me nog eenmaal recht in de ogen en verdween toen voor altijd.

Miep wist dat haar tijd verstreken was en maakte plaats voor nieuw leven en bleef daarom niet langer storend en irriterend rondvliegen als Miep.

Miep was vergeten om te sterven.

Bloedspoor

muziek brandt in zijn geestoor

en vervliegt in zijn geestziel

een vis vliegt door zijn geesthoofd

en een oud geestpaard verdrinkt

oud en vervallen geestman
zingt dronkeman gebazel
de lucht doorklieft met striemen

het angstige kind wacht op zijn optreden
tot de duivels persoon uit zijn slaap ontwaakt
en door hem weer wordt vernederd en onteerd

muziek brandt in zijn geestoor
en achterlaat een  bloedspoor

Totdat deze stem definitief zwijgt

Al vaker heb ik geschreven over mijn slapeloosheid en wat er dan in mijn hoofd gebeurt maar eigenlijk heb ik het nog nooit over de bijbehorend angsten gehad.
Het zijn geen angsten die mensen wel eens ervaren tijdens nachtmerries en verdwijnen als de droomfase voorbij is maar het zijn angsten die zich in mijn leven nestelen.
Onuitgeslapen vecht ik dagelijks een verloren strijd tegen mijn perfectionisme, werk- en performancedruk.
Ik voel me dan als een gladiator in een arena met om me heen bloeddorstige leeuwen die me constant aanbrullen en wachten op een kleine onachtzaamheid om me daarna te verwonden en levend te verorberen.

Deze constante oplettendheid kost me zoveel energie dat ik na een paar uurtjes al rijp voor de slacht ben en niet meer wil, niet meer kan. Zelfdoding lijkt dan de beste oplossing
Totdat een van mijn stemmen in mijn hoofd luider schreeuwt dan de andere stemmen en mij voor de zoveelste keer dwingt om verder te leven en te kiezen voor alle mensen die mij liefhebben.Tot nog toe lukt het deze stem telkens weer er bovenuit te komen maar ik hoor ook dat deze stem slijt. De helderheid en de dwang van de stem wordt minderen het volume laat na.

Totdat de medicatie niet meer helpt en deze stem definitief zwijgt!

Leven of sterven

de mens wil leven
de mens wil sterven
wat is sterker
de levenswens
of de doodswens

het leven is soms zwaar belastend volverdriet
de mens kiest dan soms voor de dood
de dood is verleidelijk maar definitief

het leven gaat dan voor de dood
levens en doodswens zijn beiden gelijk sterk
wat te doen, leven of sterven

Broodkruimelfilosofie

Als het mij ‘s morgens zou lukken om de ogen op te houden zou ik waarschijnlijk een tafel met boter, jam, kaas, brood, thee en koffie zien maar omdat ik heel weinig slaap is de belangrijkste functie van mijn ogen - te zien wat er daadwerkelijk is te zien - blijkbaar verstoord.

Soms zie ik scheldende mieren of ruziënde vliegjes maar meestal zie ik seksende broodkruimels met armpjes, beentjes en vette, geile oogjes.Ze omstrengelen elkaar een paar seconden, laten elkaar los en zoeken dan een nieuwe broodkruimelpartner.

De radio meldt dat in het Midden-Oosten de strijd weer is opgelaaid en dat er veel doden zijn gevallen. De mensheid roeit zichzelf uit maar de broodkruimels vermaken zich met seks.
Een gekke gedachte, toch!
Broodkruimels concentreren zich op het wezenlijke van hun bestaan door zichzelf voort te planten.

Het is vies weer buiten maar ik moet toch de deur uit.
Het regent pijpenstelen en in een mum van tijd ben ik doorweekt.
Misschien is het toeval dat het begint te regenen als ik de deur uit moet maar het kan ook mijn lot zijn. Misschien is het zelfs een straf omdat ik ’s morgens naar seksende broodkruimels kijk. Maar dan bedenk ik dat het ook niet zeker is dat ik de seksende broodkruimels heb gezien. Waarschijnlijk bestaan ze niet eens!

Volgens mij is het ook niet wetenschappelijk bewezen dat broodkruimels seksen.
We weten zelfs niet of er wel mannetjesbroodkruimels en vrouwtjesbroodkruimels bestaan.
Maar eigenlijk is dat ook niet zo belangrijk want het bestaan van God, Allah of welke goden dan ook is ook niet bewezen maar toch gelooft negentig procent van de wereldbevolking in hun bestaan. Ik hoef dus ook niet te bewijzen dat seksende broodkruimels bestaan.
Het is een aanname en - in tegenstelling tot vele wiskunde- scheikundige- en natuurkundige formules - een aanname met inlevingsvermogen en fantasie!

Ooit heeft iemand bepaald dat een rechte lijn een begin en een einde heeft, maar hoe kan je dit bewijzen?

Is het niet gemakkelijker om te bewijzen dat broodkruimels wel eens seks met elkaar hebben?

Is het bovenstaande betoog klinkklare onzin?Of is het toch echte broodkruimelfilosofie?

Grootheidswaan

lopend op de straat van ontoereikendheid

en kijkend door het glas van voorzienigheid

beleven wij, vroeg of laat, toch allemaal

het einde van menselijke grootheidswaan

De zwakheid van een lelijk eendje

Een virus heeft ons in de greep.
Het is een virus dat ons vrijheid ontneemt,  de vrijheid om ons te bewegen daar waar en wanneer wij dat willen.
Wandelen mag wel, gelukkig! Tijdens een mooie wandeling kom ik op adem en krijg ik ook de gelegenheid nieuwe levensenergie te tanken.

Het ademmoment gebruik ik om indrukken en gebeurtenissen van de afgelopen dagen de revue te laten passeren en te sorteren.

Daarnaast helpt het ademen mij ook om de angst voor de volgende dagen dragelijk te maken waardoor mijn ziel en geest ontsluieren…

ondanks het geschreeuw en gebonk in mijn hoofd…
ondanks het luidruchtig geschreeuw uit de zielenwereld…
ondanks de langzaam voortschrijdende parade van onrust- en angstgevoelens…
ondanks de angst voor de toekomst ervaar ik dan geluk.

Zo’n moment val ik in de veilige en geborgen schoot van moeder aarde.
Zij neutraliseert onze beperkte vrijheden, neemt onze angsten en vergeeft ons onze menselijke zwakheden.

Aarde Zwaan duldt ook de zwakheid van een lelijk eendje!

Seniorenleed op de snelweg

een volle tourbus met senioren

stopt plots en krijgen hardbars te horen

nu plassen en poepen maar wel heel gauw

wij zijn al laat en moeten nog een stuk

rijden naar de bestemming Henegouw             

Wat is het verschil tussen een eend

Net als Boeddha beschouwt Schopenhauer het leven als een permanente cyclus van ontberingen en verveling.
Als we niet hebben wat wij begeren moeten wij het ontberen en als wij het wel hebben verveelt het ons.

Echter, voor beide situaties geldt dat de grootste teleurstelling volgt als de redding binnen handbereik lijkt te zijn.

Om het te verduidelijken:

Ooit werd een prins door een boze heks vervloekt, een vloek die inhield dat hij maar één woord per jaar mocht spreken maar als hij dit woord opspaarde mocht hij het tweede jaar twee woorden zeggen.

Tijdens het eerste jaar ontmoette hij een wonderschone prinses, raakte verliefd op haar en nam zich voor een jaar niet te praten zodat hij eind van het tweede jaar kon zeggen: ‘Lieve schat!’ Maar hij wilde haar ook zeggen dat hij van haar hield en dus moest hij nog vier jaar zwijgen. Aan het einde van die periode bedacht hij dat het ook mooi zou zijn om haar ten huwelijk te vragen. Helaas zou hij dan nog eens vijf jaar moeten zwijgen maar uit liefde voor haar nam hij dit op zich. Nadat uiteindelijk elf lange jaren van zwijgen voorbij waren nam hij knielend de hand van de prinses en vroeg haar: ‘Lieve, schat, ik houd van jou, wil je met mij trouwen?’ Waarop de prinses zei: ‘Wat blieft u!’

Schopenhauer zou een dergelijk antwoord hebben verwacht!

Het bovenstaand verhaalverzinsel past precies in de zen filosofie, een soort van antifilosofie.
Een zenmeester denkt en leert namelijk dat het gebruik van verstand, logica en zintuiglijke waarnemingen leiden tot misleidingen, misschien zelfs wel tot teleurstellingen en juist daarom afleiden van de ware inspiratiebron van ons leven.

Een heel bekend raadsel, een koan uit de zenleer, behelst de vraag welk geluid ontstaat bij het klappen van je handen.
De meeste mensen proberen het te verklaren door te zoeken naar de geluiden van luchtbewegingen en/of te omschrijven als 'druppelende lucht' langs een redelijk glad oppervlak. De zen beoefenaar beantwoordt deze vraag met ‘wow'.

Mijn titel is weliswaar geen koan maar toch moet ik het antwoord schuldig blijven en kan daarom, in harmonische afwachting op de eeuwige waarheid, alleen maar herhalen:

Wat is het verschil tussen een eend?

Viltpantoffels

Lange, lange tijd geleden werd ik wakker midden in de nacht

en hoorde mijn afgedragen viltpantoffels bidden tot hun god

het was een vergeten oude vilthoed van onduidelijk geslacht

maar zoals elke god luisterde hij toe en bestemde  hun lot

zij zouden niet zoals gewoonlijk belanden in de afvalschacht

maar mochten de mens- en dierheid dienen in het varkenskot

alwaar een muizenmoeder er haar jongens en meisjes in grootbracht

en hem dankte die haar dit voorrecht had geboden, hun en haar god 

Doktersbezoek

Dokter: ‘Hallo meneer, wat scheelt eraan, wat kan ik voor u doen?’
Meneer: ‘Nou dokter, ik ben kerngezond maar zou u graag wat willen vragen.'
Dokter: ‘Meneer, vertelt u mij maar wat u op het hart heeft.
Meneer: ‘Goed, bij voorbaat dank voor het luisteren.
Het komt wel eens voor dat, als ik alleen ben en ergens zit of lig, de ogen sluit en al luisterend naar mijn ademhaling tot rust kom. De brug tussen geest en lichaam wordt dan soms even hersteld.
Maar meestal hoor ik meerdere ademhalingen, naast mij, boven mij en in mij.

Wie zit of er ligt er dan naast, op of in mij?
Zijn het mijn andere ikken of zijn het toch gewoon de niet-aanwezigen?
Het lijkt een beetje gek maar ik verbeeld het me niet.
De verschillende ademhalingsritmen zijn reëel en de bijbehorende geluiden zorgen voor een onrustige, oneindig lijkende en onheilspellende klankenreeks.
Het zijn beangstigende melodieën die normaliter alleen gespeeld worden in het grensland van en tussen leven en dood, in het land van de onvolmaaktheid.
Als ik er een tijdje naar heb geluisterd merk ik dat de verschillende ritmen naar elkaar toe kruipen en de geluiden zich op een prettige manier vermengen.
Er ontstaat dan een Babylonische ritme- en klankverwarring, een volmaakt gespeelde onrust van gedachten en gevoelens.
Deze onrust zorgt er dan voor dat ik me voor korte tijd kan terugtrekken in een wereld zonder geluiden en afleiding, in een wereld van niet-leven en niet-ademen.
Als ik dan mijn ogen open en terugkeer naar de onvolmaaktheid van de werkelijkheid hoor ik mijn ademhaling.

Pff…pfff…pfff…pfff…pfff…pfff…pfff…pfff…pfff…pfff…

Of is het die van u, dokter?’

Spiegelgespiegeldgekreeft aan de wand

mijn richterv-oet is gespiegeld aan  lenkerv-oet

teo-vreknel naa dlegeipeg si teo-vrethcir mjim

ook mijn richterh-and is gespiegeld aan lenkerh-and

dna-hreknel naa dlegeipseg si dna-hrethcir njim koo

mijn lenkerv-oet lijkt dan ook erg op mijn richterv-oet

teo-vrethcir njim po gre koon ad tkjil teo-vreknel njim

en mijn lenkerh-and natuurlijk op mijn richterh-and

dna-hrethcir njim po kjilruutan dna-hreknel njim ne

ik beweeg naar binnen zonder te weten waarheen

neehraaw netew et rednoz nennib raan geewwb ki 

en natuurlijk ook naar buiten zonder echt waarvoor

roovraaw thce rednoz netiub raan koo kjilruutan ne

neegsnart tsneweg-dnekebno tem gewredno tseeg nee

een geest onderweg met onbekend-gewenst transgeen

roopalf ednereppolagrev gitamleger hciz

zich regelmatig vergalopperende flapoor

Ie-mands-an-der

niet-lo-pen-de naar ner-gens-heen
een-ver-moei-de nie-mands-lan-der
niet-ko-men-de van er-gens-heen
een-we-ten-de-ie-mands-lan-der
zo-ge-zegd-een-ie-mands-an-der

Ze waren verliefd

Ze leefden in Dinger, een klein dorpje aan de oever van de Dinger.
Zij was klein en langzaam, hij was groot en snel.
Ze zagen elkaar alleen als zij moest wachten tot hij haar passeerde.
Tijdens deze momenten keek zij in zijn ogen en hij in haar ogen en dan genoten ze van elkaar.
Soms aanschouwde hij haar van top tot teen en dacht bij zichzelf: ‘Wat is zij toch mooi!’
Daarna voelde hij zich zielsgelukkig. Maar hij wist ook dat het moment dan alweer voorbij was en het weerzien weer even zou duren.
Om het ogenblik van weerzien te bespoedigen begon hij zich te haasten maar hij kon zich niet sneller maar ook niet langzamer bewegen en daardoor kon zij hem ook niet bijhouden!
Ze zagen elkaar redelijk vaak maar veel te kort.
En eigenlijk hadden ze elkaar ook heel veel te vertellen maar kregen nooit de gelegenheid.
Daarnaast voelden ze zich verbonden maar hadden nooit lichamelijk contact. Ze leefden aan elkaar voorbij en waren verdrietig maar tijdens de passage bloeiden ze op, waren ze blij...

Ze waren verliefd!

Kwaad in de dood-wereld

hij zegt dingen zonder na te denken
leed en verdriet uit een ver verleden
en roept namen uit dat ver verleden
niet meer wetend dat zij gestorven zijn

hij telt elke avond zijn geld en goed
spaargeld en goed uit een ver verleden
en roept namen uit dat ver verleden
niet meer wetend waar het geld is verstopt

hij bewaart alles maar raapt het ook op
nietszeggend goed uit een ver verleden
en roep namen uit dat ver verleden
niet meer wetend waarom hij het bewaart

hij zegt dingen die ons heel erg raken
zijn gemeenkwaad uit een ver verleden
en roept namen uit dat ver verleden….

het kwaad is levend in de dood-wereld

Mijn verhaal

alleen en eenzaam op een eiland

in een ridderuitrusting van staal

loop ik verstijfd en stram op het strand

totdat ik door hem, verstijfd en stram

wordt ingehaald en angstig eenzaam

verder mag lopen in mijn verhaal

Mijnwerkersromantiek

Ik blader een beetje in een boek over het mijnwerkersverleden in Limburg.

Een mijnwerkersboek met mooie, idyllische plaatjes en dito teksten over het leven en werken in de mijnstreek.

Lachend naakte mijnwerkers met zwarte gezichten, kwebbelende, vrolijke mijnwerkersvrouwen die de was deden en schijnbaar onbekommerd spelende kinderen.

Mijn herinneringen aan mijn jeugd in de mijnwerkersstreek maar ook het leven en wonen in een mijnwerkerskolonie zijn grotendeels verdwenen.

Heel af en toe komen er brokstukjes terug, kleine stukjes die mij helpen de puzzel van het mijnverleden te completeren.

Ook nu gaan mijn gedachten weer terug en probeer ik kleine brokstukjes uit mijn herinneringen op te halen. Helaas hebben deze herinneringen niets gemeen met de mooie plaatjes en teksten in het boek.

Bazen waren gewoonlijk mensen geboren in een betere sociale omgeving die het geluk hadden om na de lagere school nog een opleiding of cursus te volgen en/of gewoon een kruiwagen hadden.

Ze hadden dus niet altijd meer hersenen dan Jan doorsnee!

Daarnaast had je ook nog bazen onder de doorsnee mijnwerkers.

Dit waren verbale mijnwerkers die het ellebogenwerk beheersten.

Zij kregen dan iets meer verantwoordelijkheden en werden hulpbazen.

Het verantwoordelijk mijnmanagement maakte handig gebruik van deze strategie die zorgde voor heel veel angst maar nog meer productie.

De hiërarchie op de werkvloer was soms dodelijk!

Met uitzondering van het midden- en hoger management waren de bazen op de werkvloer dus geen mensen die geleerd hadden mensen respectvol,  integer te behandelen en aan te sturen.

Integendeel, ze moesten er alleen voor zorgen dat er, koste wat het kost, genoeg werd geproduceerd.

De veelal gefrustreerde en beledigde mijnwerkers kwamen na de dienst uitgeput thuis en hadden dan weinig oog en oor voor andere zaken.

Heel vaak leefden ze hun frustraties uit aan echtgenotes en kinderen die dan meteen wisten dat het onbekommerd spelen was afgelopen!

De mijnwerkers woonden in huisjes die, als barakken gepositioneerd, naast- en achterelkaar stonden. Het waren kleine huisjes met een stukje tuin om groenten te verbouwen en om een bak te timmeren of te metselen waarin je het kolenslik kon stouwen. Iedereen liep bij iedereen naar binnen en over alles werd er gesproken. Maar er werd niet gesproken over hun leefsituatie, over huiselijke mistanden en het gemis aan geluk en liefde.

Ik sluit mijn ogen en vind mezelf terug in de mijnwerkerskolonie.

Luisterend hoor ik de geluiden van onheil, voel de onmacht en ben dan weer voor even terug in de realiteit achter de façade van geluk, terug in de doofpottentijd, terug in de tijd van…

prekende geloofsmissionarissen

huichelende en liegende notabelen

vloekende mijnwerkers die hun frustraties botvierden in de kroeg, in verenigingen en thuis

schreeuwende en kermende mijnwerkersvrouwen die, getuige hun blauwe plekken en builen, schijnbaar altijd en overal ergens tegen aanliepen

afwezig spelende kinderen, kinderen met schaamte in hun angstige ogen, kinderen die niet mochten en nog steeds niet mogen

Het boek heb ik inmiddels dichtgeslagen maar de donkere achterkant van deze mijnwerkersromantiek zal mijn gedachten nooit meer verlaten.

Karel de huisvlieg

Karel, huisvlieg van beroep

heeft weer mijn aanrecht bepoept

kwaad-woest als nooit te voren

heb ik hem met platte hand

ietwat hardhandig gestreeld

hij heeft het niet overleefd

Het leven kan toch zo simpel zijn

Bij mij in de buurt werken zeer lieve en behulpzame minder valide mensen in de overgebleven plantsoenen.

De plantsoenen in mijn buurt zijn namelijk grotendeels verwijderd en vervangen door grasperken zodat de hondenstront gelijkmatig wordt verdeeld.

Als gevolg van het moderne kolonialisme wordt het gras met de drollen nu voor een appel en ei gemaaid door Miroslav uit Polen.

Het gemêleerde gezelschap minder validen wordt aangestuurd door een zeer valide en in mijn optiek ziekte simulerende voorwerker. Ik zie hem nooit werken, hij krijgt zijn geld voor acht uur aan en met zijn ballen te spelen!

De sociale werkverschaffingsdienst in onze regio is enkele jaren geleden overgenomen door de gemeenten die steeds vaker noodgedwongen mensen moeten afstoten en/of de organisatie moeten reorganiseren en vernieuwen.

Voor veel mindervalide werknemers betekent dit dat ze hun baan verliezen of middels detacheringen uit hun beschermde sociale werkomgevingen worden gehaald.

De genoemde voorwerker zal een eventuele reorganisatie waarschijnlijk overleven en weer een overbodige baan binnen de nieuwe organisatie krijgen aangeboden.

Kan hij weer ballenspelen!

Ik herinner me nog als de dag van gisteren een gesprek in de herfst met een van de mindervalide plantsoenwerkers.

Op mijn vraag waar hij te werk zou worden gesteld als alle herfstbladeren waren opgeruimd antwoordde hij: ‘Nou, dan ga ik waarschijnlijk op een andere plek bladeren opruimen.’

‘Dat is goed mogelijk’, zei ik, ‘maar op een bepaald moment zijn alle bladeren opgeruimd en ze vallen alleen maar in de herfst, toch!’

Hij moest even nadenken waarop hij me met een vrolijke stem liet weten: ‘Dan werk ik toch alleen maar in de herfst!’

Ik moest slikken, heel diep slikken..

.

Het leven kan toch zo simpel zijn!

Een heel leven lang

denken wij altijd of denken we dat alleen

waarom kan een rivier niet naar boven stromen

leven wij altijd of leven wij het idee

waarom hebben aarde, zon en maan geen hoeken

bewegen de benen of bewegen zij ons

waarom heeft de zee bij getij zoveel golven

bewegen de armen of bewegen zij mee

waarom en waar verbergen ze zich tijdens eb

en meten we de tijd niet in centimeter

waarom dit alles en dat een heel leven lang

Een kindergeheimpje

Het kind kwam naar me toe en zei: ‘Ik heb een geheimpje, zal ik het je vertellen?’

Verbaasd keek ik het kind aan en antwoordde: ‘Als het een echt geheimpje is kun je het beter voor jezelf houden maar als het maar een beetje geheim is mag je het me vertellen.’

Ze vertelde het me niet,  het was blijkbaar een echt geheimpje!

Net als het kind hebben we allemaal wel onze echte geheimen en we zouden graag onze harten luchten maar helaas worden we dan maar al te vaak geremd en ontmoedigd.

Hoeveel echte geheimen worden niet verteld

om anderen of onszelf te beschermen

om anderen of onszelf geen pijn te doen

om anderen of onszelf de gelegenheid te geven de tijd te laten rijpen

of om de schone schijn in stand te houden.

En als ze in het graf worden meegenomen worden ze niet verteld

omdat we over doden geen kwaad spreken

omdat we het verleden altijd laten rusten

omdat de rijptijd verstreken is

omdat we wel altijd iets verzinnen om de schijn op te houden.

Hoe dan ook een echt geheim blijft altijd geheim, een kindergeheimpje!

Hethuisvolzonderrust

het huisisvolzonderrust      

tafelrijkelijkgedekt

meutemensenverzameld

enalsstralendmiddelpunt

stereoinvollekracht

gesprekisnietmogelijk

beperktzichtotgebazel

moethierwegmaarwaarnaartoe

eenplaatsvanafzondering

eeneilandinvollehuis

ikenikwilontvluchten

mijnvriendenenfamilie

verhonenenverjagen

mijnaarboveninhethuis

verderverdernaarboven

totopde stiltezolder

een kleinogenblikjerust

totoase wordtontdekt

ikhoorreedshetgedonder

waaromditwaaromnooitrust

hele huisinbeweging

allesbeginttekraken

isolementwordtmisgund

alleenzijnhelaasmislukt

laatmijnumaarontwaken

Website www.stiltezoeker.nl

Uit eigen ervaring weet ik dat het vaak heel moeilijk is om te praten met mensen die lawaai produceren.

Deze mensen zijn zelden of nooit voor rede of dreigementen vatbaar.

Het enige alternatief is dan om te verhuizen naar een plaats zonder geluidshinder.

Bouw dus een huis ergens midden op de hei, in het bos of in de bergen.

Natuurlijk niet op een hei met vervelend zoemend insectentuig, in een bos met vervelend fluitende vogels of in de bergen met schreeuwende marmotten.

Dan kun je net zo goed naast een lawaaierige giftfabriek gaan wonen!

En als je dan zo’n zeldzame stille plek heb gevonden en er een huisje op hebt gebouwd zorg er dan in godsnaam voor dat ook andere stiltezoekers niet worden gestoord.

Dus loop in het huis met zachte pantoffels op een hele dikke vloerbekleding, voorkom dat deuren dichtslaan door overal deurvangers aan te brengen en smeer dagelijks de scharnieren.

Koop geluidloze klokken en geluidloze huishoudelijke apparaten.

Luister naar je favoriete muziek of televisieprogramma’s met een snoerloze koptelefoon.

Zorg ervoor dat eventuele trillingen en geluiden van alle toestellen en apparaten uitstaan.

Demp alle muziekinstrumenten en koop kinderen geen lawaaierig speelgoed.

Geef niemand jouw telefoonnummers en als je zelf iemand belt doe dat dan in een aparte en volledig geïsoleerde en gedempte ruimte.

Om niemand te storen is het goed om te weten dat het gras ook stil kan worden gemaaid met een geluiddempende schaar. Behoudens stille feestjes zijn alle feestjes uit den boze.

Geluiden door seksuele activiteiten in slaapkamers of elders dempt men met monddoeken en tape! En als je nog niet over een volledig geluidloze auto beschikt is het aanbevelingswaardig de auto elke morgen handmatig aan te duwen en de motor pas te starten als je op een openbare weg ben aangekomen. Als je naar huis komt betekent dit natuurlijk ook dat je de motor uitzet op het moment dat je de openbare weg verlaat en daarna de auto handmatig naar huis duwt.

Een goede conditie is van voordeel!

Al deze maatregelen zorgen ervoor dat jij en iedereen in je omgeving weer het genot van de stilte kunnen en mogen ervaren.

Voor meer informatie en raadgevingen raadpleeg de website www.stiltezoekers.nl

Navelbandje

toen je daar diep sliep op het randje

een rustig geparkeerde auto

met fel roodblinkend levenslampje

zag ik me als een parkeermeter

die je onbeperkt kon voederen

om jou helpen te overleven

een arm illusie misverstandje

dat helaas heel snel ten einde kwam

toen ik leerde dat het aardsleven

toch alleen voor kortparkeerders was

hardhandig ontdaan van navelstreng

en beplakt met een navelbandje

De wereld der onwerkelijkheid

Regelmatig overschrijd ik de onzichtbare grens tussen onze wereld en de wereld der  onwerkelijkheid.

Daar wordt het leven geleefd wars van realiteit en zonder de gekunsteldheid van ons  mensbestaan.

De explosieve zinnelijkheid, onmetelijke passie, de blijkbare onbeperktheid van ongecontroleerde gevoelens en natuurlijk onwetendheid maken deze onwerkelijkheid tot een felverlichte hemel van geluk.

Er gebeuren in deze wereld geen zaken waar men zich van bewust is, je kunt er zelfs niet sterven! Het is een wereld van de tegenwoordige tijd, zonder verleden, zonder toekomst maar vooral zonder angst en schuldgevoelens.

Maar ook een wereld waar menswezens mij onbekommerd en zonder vragen te stellen ontvangen als een lieve, welkome gast. De reine waarheid die ik daar ontmoet voel en ervaar ik als een warm bad.

Eenmaal terug word ik weer gedwongen verder te leven in een door mensen gecreëerde wereld waar eigen liefde en de zoektocht naar macht en rijkdom belangrijker lijken dan vertrouwen, respect en naastenliefde.

Hoe zou het zijn als we de levensvorm en levensingrediënten van de onwerkelijkheid gebruiken als levensbasis  voor onze werkelijkheid?

Hoe zou het zijn als we, net als in de onwerkelijkheid, alle menselijke tekortkomingen accepteren en respecteren? Hoe zou het zijn in gelijkheid en saamhorigheid de wereld en haar bewoners dagelijks te laten genieten van de geneugten van de onwerkelijkheid?

Als regelmatige bezoeker van de onwerkelijkheid ben ik er nog steeds niet achter wat hun bewoners bezitten wat wij blijkbaar zijn kwijtgeraakt

Om dit te achterhalen zal ik waarschijnlijk nog heel vaak de grens naar de wereld der onwerkelijkheid moeten overschrijden!

Vredesrust van de dood

mijn zoektocht naar vrede en rust

is soms herculisch traumatisch

is een gevecht met de balans

van al mijn verwondbaarheden

door het lot en mijn levenslast

geraakt en fors aangeslagen

ben ik mezelf heel vaak tot last

vrees het aanbreken van dagen

en voel de angsten en pijnen

kan en wil niet altijd verder

waarna ik de bescherming zoek

van de stilte en donkerheid

in de ban van mijn zelf-meelij

wachtend op het verlosmoment

en de vrederust van de dood

Dromerijen

des nachts droom ik mijn gouden spindraad

en koester mijn wereld als sieraad

wonend in een fantasie kasteel

op een eiland van geluk en vree

wachtend op des levens slottafereel

des nachts droom ik mijn gouden toverwoord

en koester mijn wereld als toevluchtsoord

totdat de rust door geweld wordt verstoord

toverhoed, ring en zwaard in de hand

bang wachtend op mijn levensvijand

en de straf van het woedende beest

slaap en ontwaak ik altijd bevreesd

Een monster met gevoelens

Klara vertrouwt mij haar leven toe door te praten over verschrikkelijke gebeurtenissen, haar angst, radeloosheid en hoe dit alles haar leven heeft ontwricht.

Tijdens het gesprek hoor ik de nood, voel de ellende en ervaar mijn eigen hulpeloos– en machteloosheid. Verdomme, hoe kan ik haar helpen?

Het gesprek is oneindig en  eindigt telkens in een leegte zonder woorden en ik merk dat haar pijn mijn ziel raakt en ontwricht. Haar nood heeft zich genesteld in mijn zielenkamer.

Als snel merk ik dat mijn goedbedoelde hulp en zielszorg niet meer voldoende is om haar daadwerkelijk te helpen. Zij is getraumatiseerd!

Een trauma is een monster dat diepe sporen krast in iemands denken, voelen en handelen.

Een trauma ontregelt iemands zelforganisatie en zelfsturing.

Vaak helpt een gerichte therapie maar soms werkt deze averechts en wat dan?

Uit eigen ervaring weet en voel ik dat  alleen therapie niet voldoende is om traumatische ervaringen en gebeurtenissen een plaats te geven.

Naast gesprekken en therapie moet je leren om met levenskracht en zielsmoed het kwade te lijf te gaan. Dit lukt niet altijd, de angst is soms sterker dan de moed maar ik ga ermee door omdat ik weet dat het de enige manier is om de weg naar het leven terug te vinden.

Een trauma is voor buitenstaanders meestal onzichtbaar of wordt gebagatelliseerd maar voor mij  is het nog steeds een monster dat mij langzaam maar zeker verslindt.

L@evensidioterie

z@iel e@n g@eestpijnen
p@lagende v@erledenkwaal
l@evensidioterie

s@ensitiviteit
o@ ntkenning o@naards l@even
o@ntneming i@nnerlijkheid

b@reekenleefspiegels
p@letten m@ijn l@evenskrachten
s@terven m@et m@ijn l@evensmoed.