Viltpantoffels

Lange, lange tijd geleden werd ik wakker midden in de nacht

en hoorde mijn afgedragen viltpantoffels bidden tot hun god

het was een vergeten oude vilthoed van onduidelijk geslacht

maar zoals elke god luisterde hij toe en bestemde  hun lot

zij zouden niet zoals gewoonlijk belanden in de afvalschacht

maar mochten de mens- en dierheid dienen in het varkenskot

alwaar een muizenmoeder er haar jongens en meisjes in grootbracht

en hem dankte die haar dit voorrecht had geboden, hun en haar god 

Doktersbezoek

Dokter: ‘Hallo meneer, wat scheelt eraan, wat kan ik voor u doen?’
Meneer: ‘Nou dokter, ik ben kerngezond maar zou u graag wat willen vragen.'
Dokter: ‘Meneer, vertelt u mij maar wat u op het hart heeft.
Meneer: ‘Goed, bij voorbaat dank voor het luisteren.
Het komt wel eens voor dat, als ik alleen ben en ergens zit of lig, de ogen sluit en al luisterend naar mijn ademhaling tot rust kom. De brug tussen geest en lichaam wordt dan soms even hersteld.
Maar meestal hoor ik meerdere ademhalingen, naast mij, boven mij en in mij.

Wie zit of er ligt er dan naast, op of in mij?
Zijn het mijn andere ikken of zijn het toch gewoon de niet-aanwezigen?
Het lijkt een beetje gek maar ik verbeeld het me niet.
De verschillende ademhalingsritmen zijn reëel en de bijbehorende geluiden zorgen voor een onrustige, oneindig lijkende en onheilspellende klankenreeks.
Het zijn beangstigende melodieën die normaliter alleen gespeeld worden in het grensland van en tussen leven en dood, in het land van de onvolmaaktheid.
Als ik er een tijdje naar heb geluisterd merk ik dat de verschillende ritmen naar elkaar toe kruipen en de geluiden zich op een prettige manier vermengen.
Er ontstaat dan een Babylonische ritme- en klankverwarring, een volmaakt gespeelde onrust van gedachten en gevoelens.
Deze onrust zorgt er dan voor dat ik me voor korte tijd kan terugtrekken in een wereld zonder geluiden en afleiding, in een wereld van niet-leven en niet-ademen.
Als ik dan mijn ogen open en terugkeer naar de onvolmaaktheid van de werkelijkheid hoor ik mijn ademhaling.

Pff…pfff…pfff…pfff…pfff…pfff…pfff…pfff…pfff…pfff…

Of is het die van u, dokter?’

Spiegelgespiegeldgekreeft aan de wand

mijn richterv-oet is gespiegeld aan  lenkerv-oet

teo-vreknel naa dlegeipeg si teo-vrethcir mjim

ook mijn richterh-and is gespiegeld aan lenkerh-and

dna-hreknel naa dlegeipseg si dna-hrethcir njim koo

mijn lenkerv-oet lijkt dan ook erg op mijn richterv-oet

teo-vrethcir njim po gre koon ad tkjil teo-vreknel njim

en mijn lenkerh-and natuurlijk op mijn richterh-and

dna-hrethcir njim po kjilruutan dna-hreknel njim ne

ik beweeg naar binnen zonder te weten waarheen

neehraaw netew et rednoz nennib raan geewwb ki 

en natuurlijk ook naar buiten zonder echt waarvoor

roovraaw thce rednoz netiub raan koo kjilruutan ne

neegsnart tsneweg-dnekebno tem gewredno tseeg nee

een geest onderweg met onbekend-gewenst transgeen

roopalf ednereppolagrev gitamleger hciz

zich regelmatig vergalopperende flapoor

Ie-mands-an-der

niet-lo-pen-de naar ner-gens-heen
een-ver-moei-de nie-mands-lan-der
niet-ko-men-de van er-gens-heen
een-we-ten-de-ie-mands-lan-der
zo-ge-zegd-een-ie-mands-an-der

Ze waren verliefd

Ze leefden in Dinger, een klein dorpje aan de oever van de Dinger.
Zij was klein en langzaam, hij was groot en snel.
Ze zagen elkaar alleen als zij moest wachten tot hij haar passeerde.
Tijdens deze momenten keek zij in zijn ogen en hij in haar ogen en dan genoten ze van elkaar.
Soms aanschouwde hij haar van top tot teen en dacht bij zichzelf: ‘Wat is zij toch mooi!’
Daarna voelde hij zich zielsgelukkig. Maar hij wist ook dat het moment dan alweer voorbij was en het weerzien weer even zou duren.
Om het ogenblik van weerzien te bespoedigen begon hij zich te haasten maar hij kon zich niet sneller maar ook niet langzamer bewegen en daardoor kon zij hem ook niet bijhouden!
Ze zagen elkaar redelijk vaak maar veel te kort.
En eigenlijk hadden ze elkaar ook heel veel te vertellen maar kregen nooit de gelegenheid.
Daarnaast voelden ze zich verbonden maar hadden nooit lichamelijk contact. Ze leefden aan elkaar voorbij en waren verdrietig maar tijdens de passage bloeiden ze op, waren ze blij...

Ze waren verliefd!

Kwaad in de dood-wereld

hij zegt dingen zonder na te denken
leed en verdriet uit een ver verleden
en roept namen uit dat ver verleden
niet meer wetend dat zij gestorven zijn

hij telt elke avond zijn geld en goed
spaargeld en goed uit een ver verleden
en roept namen uit dat ver verleden
niet meer wetend waar het geld is verstopt

hij bewaart alles maar raapt het ook op
nietszeggend goed uit een ver verleden
en roep namen uit dat ver verleden
niet meer wetend waarom hij het bewaart

hij zegt dingen die ons heel erg raken
zijn gemeenkwaad uit een ver verleden
en roept namen uit dat ver verleden….

het kwaad is levend in de dood-wereld