Treksturberend

treksturberend
aan een eenzaam
tussen kont en
benen bundelend
slappe buidel raakt
tot een grote
straal in hoge
snelheid als witte
uitstoot verlaat en
per ongeluk
terecht komt in
de rits tussen koe
en lieve lachmaagd

Schwein

er ist ein Schwein und lebt es
er ist ein Schwein und liebt es

er is ein Schwein und hasst mich
er ist ein Schwein und schlägt mich

er ist ein Schwein und mein Mann
sprach sie verzweifelt und sprang

De kracht van Bach

Vele mensen idealiseren Bach en Mozart als graalwachters van de klassieke muziek, in hun ogen vertegenwoordigen zij de zuivere muziek. Helaas moet ik bekennen dat Mozart bij mij niet bijzonder hoog in het vaandel staat. Zijn recyclingmuziek doet mij te veel denken aan het lopende band werk van de hedendaagse pop-, rock-, film- en zelfs schlagercomponisten.
Daarentegen vind ik de muziek van Bach uitzonderlijk en misschien wel onovertroffen.
Het is hem gelukt om gevoelens, teksten en beelden te bundelen en tot leven te brengen in prachtige, aanschouwelijke toonreeksen.

De muziekwerken van Bach zijn kunstwerken die mensen hun onderscheidenlijke fantasieën, emoties en ontroeringen vrij en ongestoord laten uitleven. Het is muziek met steeds wederkerende ritmische motieven, motieven van vreedzame gelukzaligheid en vreugde maar ook van smart en lijden. Daarnaast is zijn muziek omfloerst met bescheiden declamatorische crescendi, decrecendi en voorzien van hemelse fraseringscombinaties en maataccenten.

Als musicus en toehoorder mag ik deze hemelse, muzikale kracht gelukkig regelmatig ervaren.

De kracht van Bach!

Een rare logé

Kluwertje is al vele jaren mijn vaste gast, begin september komt zij vermagerd vragen of zij bij mij in de tuin mag logeren. Zij blijft dan tot eind oktober, soms half november waarna zij, dik en aangevreten, onaangekondigd vertrekt. Meestal nestelt zij zich achter in mijn tuin, tussen twee aangrenzende schuttingen. Dit is de meest ideale plaats om te genieten van het waterig herfstzonnetje en om beschutting te zoeken als het regent en stormt.

Op een nacht kon ik niet slapen. Het was een koude, heldere nacht en zag door het raam dat Kluwertje niet meer in haar hoekje zat maar heb daar verder geen aandacht aan besteed. Omdat ik toch niet kon slapen nam ik me een boek en begon te lezen maar na een tijdje had ik het gevoel alsof er iemand naar mij keek. Ik sloot mijn boek en warempel daar zag ik haar zitten. Als een arrogant loerende kakmadam zat Kluwertje achter mijn stereo-installatie, vlak bij het gaatje in de vloer waar ik de kabels door de kruipruimte heb getrokken, wachtend op alle soort eetbare gedierten.

Op mijn vraag of de tuin niet meer goed genoeg was begon zij wonderwel tegen me te praten, gelijk een mens.

‘Nee, dat klopt niet, het liefste ben ik buiten in de tuin maar als het zo koud is als vandaag kom ik, net als ongeveer vijftienhonderd andere spinnen - samen met ons voedsel - naar binnen. Ik zie je vragend kijken, natuurlijk heb je dat nog nooit gezien. Mensen zien alleen maar wat ze willen zien, horen alleen wat ze willen horen, doen alleen maar wat ze willen doen en weten alleen wat ze willen weten. Je noemt me tenslotte ook al jaren Kluwertje zonder te weten dat het twee jaar geleden mijn oma en vorig jaar mijn moeder was.’

Het gesprek werd net zo abrupt afgebroken als het was begonnen. Een toevallige voorbijganger, Janus Pissebed, werd door Kluwertje in zijn kraag gegrepen.
Krr, krr, krr, Janus's botten werden vakkundig gebroken en al smakkend werd de lekkere hap verorberend.

Nadat ze klaar was met eten keek zij me met grote en tranenlekkende ogen aan.
Kluwertje wist dat haar tijd was gekomen en, zonder afscheid te nemen, draaide ze zich om en liep de duisternis in. Mijn spin die me in één volzin alle menselijke gebreken en tekortkomingen verduidelijkte.

Ik verheug me nu al op het volgende jaar, al blijft het een rare logé!

'het is vreemder dan alles wat vreemd is dat de dingen werkelijk zijn wat ze lijken te zijn en dat er niets valt te begrijpen'

Rutger Kopland

Blindedarmmens

een blinddoofstom menswormpje

onnodig krom en zeer oerdom
veelal te laat en lichtgeraakt

mens als vuurpijl ontstoken
een ongeleid projectiel

alleen te grommen door levensbeëindiging
blindedarmmens een zeer bijzonder randdebiel

Het tempo is niet bepalend

Wij wandelden altijd met een grote groep mensen en dat was superleuk en gezellig.

Maar op een dag was de groep te groot, voor de moeilijk begaanbare route van de wandeling. Om die reden splitsten wij de groep in tweeën.

De echte wandelaars kozen voor Jan. Jan was een sportieve, maar zeer ambitieuze wandelaar met weinig oog voor de omgeving en de natuur. Hij was niet communicatief en keek zelden of nooit om. De rest van de groep ging met mij mee. Ik maakte wel op zijn tijd een praatje en genoot van wat ik zag en hoorde, maar ook van wat ik niet zag en niet hoorde. Ik genoot dan van de stilte

.Wij vertrokken tegelijkertijd, maar al gauw bleek dat de groep van Jan veel sneller was en na enkele minuten waren zij uit ons blikveld verdwenen.

De mensen in zijn groep probeerden hem, zo goed en kwaad als mogelijk, te volgen.

De sterksten konden hem bijbenen tot aan het eindpunt, een ander gedeelte koos er na een tijdje voor, om de route in hun eigen tempo te lopen. Het grootste gedeelte heeft het eindpunt nooit bereikt en waren beschadigd!

Wij hebben tijdens de wandeling heel veel met elkaar gepraat en gelachen, de natuur en omgeving bekeken, genoten van de stiltemomenten en het tempo dusdanig getemperd, zodat iedereen, binnen de geborgenheid van de groep, het eindpunt heeft kunnen bereiken.

Ook het dagelijks leven is een aaneenschakeling van(levens)wandelingen.

Thuis, op je werk maar ook in verenigingen. Overal zul je de Jannen tegenkomen, maar gelukkig ook mensen als mij of gelijkgestemden.

Nee, ik kan de Jannen niet haten, om wat of hoe zij zijn, maar ook niet begrijpen.

Wat is het leven waard, als je mensen beschadigd achterlaat? Welk doel streef je dan na?

De volgende wandeling liepen er nog maar een handjevol mensen met Jan mee, de daarop volgende wandeling liep Jan alleen...

Het tempo is niet bepalend!

Anders dan anderen

Een tijdje geleden besloot ik bij een warenhuis, een CD van mijn favoriet symfonieorkest te kopen. Het besluit was een overwinning op mezelf, omdat ik sinds een traumatisch voorval in mijn jeugd, dit warenhuis niet meer had betreden. De tijd dat ik onbezwaard door de regalen van dit warenhuis kon lopen, was heel, heel lang geleden.

Voor de draaideur van het warenhuis overviel mij de angst en wilde ik weer omkeren, maar de mensen achter mij draaiden mij naar binnen. Moedig, maar wel trillend en met zweetparels op mijn hoofd, nam ik de trap naar de muziekafdeling. Ik begon te zoeken naar de bewuste CD, maar had het gevoel, alsof ik door de hele wereld werd bespied.

Een verkoopster kwam op mij af en vroeg: ‘Kan ik u helpen?’

Als door een zweepslag getroffen werd ik door schrik bevangen, draaide met mijn ogen en liep rood aan. Zij staarde mij verwonderd aan en toen ik een paar keer had geslikt en nerveus mijn lippen had bevochtigd stammelde ik: ‘N-n-n-nee, al goed, ik zoek alleen een CD.’ Daarna vluchtte ik tussen de verlaten regalen en probeerde weer controle over mijn denken te krijgen. Ik dwong mezelf rustig te blijven, sloot mijn ogen en haalde daarbij een paar keer heel diep adem. Na een tijdje kalmeerde ik en concentreerde mij, op hetgeen waarvoor ik was gekomen; namelijk het kopen van de bewuste CD!

Toen ik deze eindelijk had gevonden, dwong ik mijzelf rustig en ontspannen, naar een van de drie geopende kassa’s te lopen. Er waren nog twee klanten voor mij, dus ik had voldoende tijd om mij voor te bereiden, op het contact met de kassière.

Al wachtend vroeg ik mij af, waarom ik toch zoveel angst voor het onbekende en het contact met mensen had. Het is door de jaren heen steeds erger geworden. Het kost mij heel veel moeite om het huis te verlaten, zeer zeker als ik weet dat ik me onder mensen moet begeven, die mij, in meer of mindere mate, vreemd zijn. Daarnaast haat ik het om drukke plaatsen, evenementen of gelegenheden te bezoeken, maar tegelijker tijd haat ik mezelf voor mijn angstgedachten. Drukte maakt mij paniekerig!

Veel mensen zien mij als anders, als een buitenstaander en contact met mij wordt dan ook vaak vermeden. Wel weet en hoor ik af en toe dat er over mij wordt gepraat en soms ook ,dat er cynische opmerkingen over mijn gedragingen worden gemaakt. 

Dit leidt er toe, dat ik me nog meer terugtrek en mij vaak eenzaam en verlaten voel.

‘Legt u de CD alstublieft op de loopbaan’, hoorde ik de kassière zeggen. Het duurde een moment, voordat ik begreep, dat zij tegen mij sprak. Mijn angst en nervositeit zorgden ervoor, dat ik het warm en benauwd kreeg en op de automatische piloot deed, wat de kassière van mij verlangde. Ik moest snel, heel snel naar buiten, zo snel mogelijk naar huis, zo snel mogelijk naar mijn eigen vertrouwde omgeving.

Ik betaalde, duwde het wisselgeld in mijn broekzak, nam de CD van de loopband en liep snel richting uitgang. Thuis aangekomen schaamde ik mij en verviel in een soort van depressiviteit. Hoe moet ik hiermee omgaan, met wie kan ik hierover praten?

Het kan toch niet zo zijn dat anders-zijn wordt afgedaan als anders dan anderen?

Welkom

Ik heb mijn blog vernieuwd en weer online gezet.
In dit blog probeer ik, middels het schrijven van gedichten, verhalen en opinies, de wereld te vangen in beelden.

Een wereld waar wij allemaal van dromen.
Een wereld waar je mag lachen, huilen en je laten ontroeren.
Een wereld waar de mensen weer leren na te denken.
Een wereld waar de mensen weer bij zichzelf rade gaan.
Een wereld waar iedereen zich bezint op zijn/haar rol.
Een wereld waar de levenswegen opnieuw worden geplaveid en verbreed.

Een wereld waar iedereen mag meelopen en iedereen mag meedoen!

Veel plezier,

Jos Schleepen