Een tijdje geleden besloot ik bij een warenhuis, een CD van mijn favoriet symfonieorkest te kopen. Het besluit was een overwinning op mezelf, omdat ik sinds een traumatisch voorval in mijn jeugd, dit warenhuis niet meer had betreden. De tijd dat ik onbezwaard door de regalen van dit warenhuis kon lopen, was heel, heel lang geleden.
Voor de draaideur van het warenhuis overviel mij de angst en wilde ik weer omkeren, maar de mensen achter mij draaiden mij naar binnen. Moedig, maar wel trillend en met zweetparels op mijn hoofd, nam ik de trap naar de muziekafdeling. Ik begon te zoeken naar de bewuste CD, maar had het gevoel, alsof ik door de hele wereld werd bespied.
Een verkoopster kwam op mij af en vroeg: ‘Kan ik u helpen?’
Als door een zweepslag getroffen werd ik door schrik bevangen, draaide met mijn ogen en liep rood aan. Zij staarde mij verwonderd aan en toen ik een paar keer had geslikt en nerveus mijn lippen had bevochtigd stammelde ik: ‘N-n-n-nee, al goed, ik zoek alleen een CD.’ Daarna vluchtte ik tussen de verlaten regalen en probeerde weer controle over mijn denken te krijgen. Ik dwong mezelf rustig te blijven, sloot mijn ogen en haalde daarbij een paar keer heel diep adem. Na een tijdje kalmeerde ik en concentreerde mij, op hetgeen waarvoor ik was gekomen; namelijk het kopen van de bewuste CD!
Toen ik deze eindelijk had gevonden, dwong ik mijzelf rustig en ontspannen, naar een van de drie geopende kassa’s te lopen. Er waren nog twee klanten voor mij, dus ik had voldoende tijd om mij voor te bereiden, op het contact met de kassière.
Al wachtend vroeg ik mij af, waarom ik toch zoveel angst voor het onbekende en het contact met mensen had. Het is door de jaren heen steeds erger geworden. Het kost mij heel veel moeite om het huis te verlaten, zeer zeker als ik weet dat ik me onder mensen moet begeven, die mij, in meer of mindere mate, vreemd zijn. Daarnaast haat ik het om drukke plaatsen, evenementen of gelegenheden te bezoeken, maar tegelijker tijd haat ik mezelf voor mijn angstgedachten. Drukte maakt mij paniekerig!
Veel mensen zien mij als anders, als een buitenstaander en contact met mij wordt dan ook vaak vermeden. Wel weet en hoor ik af en toe dat er over mij wordt gepraat en soms ook ,dat er cynische opmerkingen over mijn gedragingen worden gemaakt.
Dit leidt er toe, dat ik me nog meer terugtrek en mij vaak eenzaam en verlaten voel.
‘Legt u de CD alstublieft op de loopbaan’, hoorde ik de kassière zeggen. Het duurde een moment, voordat ik begreep, dat zij tegen mij sprak. Mijn angst en nervositeit zorgden ervoor, dat ik het warm en benauwd kreeg en op de automatische piloot deed, wat de kassière van mij verlangde. Ik moest snel, heel snel naar buiten, zo snel mogelijk naar huis, zo snel mogelijk naar mijn eigen vertrouwde omgeving.
Ik betaalde, duwde het wisselgeld in mijn broekzak, nam de CD van de loopband en liep snel richting uitgang. Thuis aangekomen schaamde ik mij en verviel in een soort van depressiviteit. Hoe moet ik hiermee omgaan, met wie kan ik hierover praten?
Het kan toch niet zo zijn dat anders-zijn wordt afgedaan als anders dan anderen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten