Dances with 'sheets'

Het gebeurde vorige week vrijdagmiddag. Tijdens mijn dagelijkse schrijfwerkzaamheden en luisterend naar de muziek van ‘Dances with Wolves’, kreeg ik honger, enorme honger. Het laatste cijfers van de vooroorlogse klok op mijn thuisbureau draaide naar onder, het was 12:12 uur.

Daar mijn koelkast was verworden tot kraakpand bleef mij niet veel anders over dan me, samen met mijn honger, enorme honger, te spoedden naar de dichtstbijzijnde supermarkt, om brood, verschillende soorten kaas, vis en chocomel te kopen!

Weer thuis stalde ik al het heerlijks uit op mijn bureau en begon alles haastig op te eten.

Nadat ik de laatste kruimels met mijn natte vingers had opgedipt en onder het genot van de laatste slok chocomel naar beneden had gespoeld, overviel mij een gevoel van overweldigende tevredenheid. Helaas van korte duur!

Mijn darmen begonnen op te spelen. Opeens had ik het zweet op mijn voorhoofd staan en mijn hersenen riepen: ‘En nu naar de wc!’

Maar op het moment dat ik opstond, dreigde ik de controle over mijn darmen te verliezen en nam weer gauw plaats op mijn bureauzetel. 

Een enorme scheet zonder schade, zorgde op dat moment voor iets opluchting en weer riepen mijn hersenen: ‘En nu scheets-gewijs naar de wc.’

Het lukte mij inderdaad, nadat ik mijn partner - die toevallig in de weg stond omdat ze toevallig thuis op dat moment was gekomen - had omgelopen, al scheet-dansend, maar wel op tijd de wc te bereiken.

Nadat ik daar bijna een uur had verpoosd en geheel darm-ontleegd verlegen naar mijn bureau terugliep wierp zij mij een blik toe die ik tot nog toe niet heb kunnen duiden.

Vond ze het pijnlijk gedrag of was het een uiting van liefde?

 
Ik startte de computer, die in middels was gaan slapen, op en liet het beeldscherm weer leven. Daarna hervatte ik mijn schrijfwerkzaamheden, al luisterend naar de muziek van ‘Dances with ‘Scheets’!

Stilte, doodse stilte is meer dan niets

Ik heb een enorme voorliefde voor expressionistische stromingen binnen de kunst, zowel muziek, literatuur alsook schilderkunst. De vormgeving van deze laatste kunstvorm is, beduidend meer dan in de muziek en literatuur,  door de jaren heen verder ontwikkeld tot het abstract expressionisme, een kunstvorm waar het niets verwordt tot meer, heel veel meer.

Het ogenschijnlijk nietszeggend gekriebel  en gekrabbel van iemand als Cy Twombly ervaar ik als doods, als een hoorbare stilte, vreemd, onbekend, somtijds beklemmend maar oh zo mooi. Overigens, deze verstilling vind je ook terug in de compositie van John Cage, 4'33", met het openen en sluiten van een pianoklep als storend element.

Maar ook  in de symfonieën van Brückner, hier worden contrasterende muziekblokken verduidelijkt en gescheiden door de stilte van het 'niets'.

Minder spiritueel is het 'niets' als je uit een raam kijken zonder te zien wat er te zien valt, dromen zonder te dromen of misschien bij de koffiepot wachten tot hij is uitgedruppeld, water in de filter schenken en weer wachten.

Het verstand op nul, in de ruststand, stilte met 'niets' als belangrijkste element.

Vergeet echter niet, de stilten van het 'niets' zijn noodzakelijke generale pauzes in ons leven, heilzame medicijnen om ons te helpen teloorgegane rustpunten te herontdekken.

Stilte, doodse stilte is meer dan niets!

Dwergenromantiek

Dwerg Átaktos zit in de kruin van de boom, hij speelt met de apen. Átakos woont namelijk met zijn ouders en zusje in een dierentuin.
Zijn nvader is de tijdelijke burgemeester van het dwergendorp in de dierentuin en heet Idiokítis, zijn moeder heet Nosokóma en zijn zusje Koritsáki.

In het dorp wonen 7 dwerggezinnen van vier personen verdeeld over 7 kleine dwergwoningen. Daarnaast hebben ze nog een dwergfunctioneel dwerggemeentehuis met twee dwergzaaltjes en groot dwergburgemeester-bureau voor Idiokítis.

De dwergzaaltjes worden gebruikt om te feesten, te musiceren of te sporten.

Op de deur van een van de dwergzaaltjes staat dwergvergaderruimte maar omdat er nooit onenigheid is en geen onrechtmatige dingen gebeuren wordt er nooit vergaderd!

Als er niets te burgemeesteren is, en dat is altijd het geval, wordt het dwergburgemeester-bureau gebruikt als dwergklaslokaal.

In dit dwergklaslokaal leren de kinderen zich gedragen als echte dwergen en worden ze geschoold in alle dwerglevenvakken. In hun vrije tijd spelen ze met de dieren in de dierentuin, helpen hun ouders en elkaar met dwergwerkjes, musiceren, feesten of sporten met elkaar.

Je ziet ze nooit alleen als je, zoals ik, wordt uitgenodigd om af en toe deel uit te maken van hun dwergenleven. Het criterium om te worden uitgenodigd is dat je gelooft in het bestaan van dwergen zonder dat je ze ooit hebt gezien.

Ik ben dan zo groot als een dwerg en praat Dwergs; wij begrijpen elkaar en ik voel me er thuis. Tijdens mijn bezoekjes noemen de dwergen mij Prosorinós.

De laatste keer hebben ze mij gevraagd om voor altijd te blijven.

Ze willen voor mij en mijn partner zelfs een extra dwergenhuisje bouwen, lief hè!

Ik heb beloofd erover na te denken en mijn partner te vragen om te geloven in het bestaan van de dwergen.

En als dat onverhoopt niet gaat lukken, ook geen man overboord, dan blijf ik voor mijn dwergenvrienden Prosorinós.