Ik heb een enorme voorliefde voor expressionistische stromingen binnen de kunst, zowel muziek, literatuur alsook schilderkunst. De vormgeving van deze laatste kunstvorm is, beduidend meer dan in de muziek en literatuur, door de jaren heen verder ontwikkeld tot het abstract expressionisme, een kunstvorm waar het niets verwordt tot meer, heel veel meer.
Het ogenschijnlijk nietszeggend gekriebel en gekrabbel van iemand als Cy Twombly ervaar ik als doods, als een hoorbare stilte, vreemd, onbekend, somtijds beklemmend maar oh zo mooi. Overigens, deze verstilling vind je ook terug in de compositie van John Cage, 4'33", met het openen en sluiten van een pianoklep als storend element.
Maar ook in de symfonieën van Brückner, hier worden contrasterende muziekblokken verduidelijkt en gescheiden door de stilte van het 'niets'.
Minder spiritueel is het 'niets' als je uit een raam kijken zonder te zien wat er te zien valt, dromen zonder te dromen of misschien bij de koffiepot wachten tot hij is uitgedruppeld, water in de filter schenken en weer wachten.
Het verstand op nul, in de ruststand, stilte met 'niets' als belangrijkste element.
Vergeet echter niet, de stilten van het 'niets' zijn noodzakelijke generale pauzes in ons leven, heilzame medicijnen om ons te helpen teloorgegane rustpunten te herontdekken.
Stilte, doodse stilte is meer dan niets!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten