vrijdag 30 juli 2021

Soepblues


De soephaartjes kijken mij aan, want zij weten het.
Al lepelend wordt het mij ook duidelijk, mijn leven is geleefd en er kan mij weinig of misschien zelfs helemaal niets meer gebeuren.


Alle hoofdletters zijn verbruikt.
Alle pijnen heb ik gevoeld.
Alle vreugden ervaren en de angst voor het onbekende heb ik verloren en er zijn geen zaken, dingen en gebeurtenissen meer, die nog moeten worden geleefd.
Alle littekens van pijnen draag ik mee.
Alle heilzame werkingen van genezingen, zitten diep in mijn lichaam en geest opgeborgen.
Alle kansen heb ik gegrepen en laten wegglippen.
Alle levenstreinen heb ik gehaald en laten wegrijden.
Alle mensentypen heb ik ooit ontmoet.

Alle levensflitsen zijn nu filmen.

Filmen over van wat ooit was en misschien ooit wordt.
Filmen over schoonheden, vreugden en pijnen.
Filmen over het leven.
Filmen over het voortdurend horen, ruiken en proeven.

Maar het zijn herhalingen, herinneringen, niets nieuws.
De angst voor het onbekende is verdwenen en nu ben ik gelukkig, eindelijk alleen met de soephaartjes!

vrolijk lepelend aan de soep
samen met alle soephaartjes
ook zij zijn zestig en ouder
neurie ik vandaag de soepblues

dinsdag 27 juli 2021

Klaarwakker

Heel vaak, veel te vaak, ben ik niet in staat me over te geven aan de slaap. Het verlies van controle maakt mij angstig en onrustig, met als gevolg dat ik hele nachten wakker ben.
Ook deze nacht, alle schaapjes zijn al ontelbare keren geteld, kan ik de slaap niet vatten.

Ik sta maar weer eens op en probeer me in slaap te luisteren met muziek.
Op de draaitafel ligt ‘Atmosphäre der Gegenwart’ van György Ligeti, de meester van de micropolyfonie.
Hij componeerde dit werk na zijn periode bij de ‘Studio für Elektronische Musik’ in Keulen.

De opgedane kennis en ervaringen met elektronische muziek en de genialiteit om zijn atonale gedachtegoed zeer precies en pragmatisch op te schrijven, gebruikte hij in een werk voor symfonieorkest.
Het gebruik van vele zelfstandige en gedetailleerde stemmen, die door hun gelijke sinustonen niet individueel onderscheidbaar zijn in motieven en/of kleuren, gekoppeld aan statisch, vloeiende parafrases, laten de muziek samensmelten tot een compromisloos, maar wel enorme divers en kleurrijk klankenschilderij.
Voor mij is het werk een symbiose tussen de traditionele oude muziek en radicaal vernieuwende muziek.

Als de muziek stopt en het schilderij is voltooid ben ik klaarwakker.

Woonkamerkast verworden tot therapeut


Mijn woonkamerkast is opgefleurd met een ledverlichting, die ik zelf kan instellen. Vele mooie, zachte kleurencombinaties presenteren zich nu elke avond, als een soort van lichtorgel, in mijn kast.
Iedereen vindt het prachtig en dat is zeer zeker niet ongewoon, de mens is tenslotte een lichtzuiger.
Wij mensen hebben het licht nodig, om de wereld waar te nemen, om ons te oriënteren, om te kunnen lezen en schrijven, maar ook om lichamelijk en geestelijk wakker te blijven.
Zelfs de kleurtjes hebben het licht nodig, wij kunnen deze alleen maar waarnemen, als het licht ze via een materiaal reflecteert in onze ogen.
Deze deelfrequenties worden dan door onze hersenen, als verschillende kleurtjes herkend.
Om dit proces goed te laten verlopen is maar vijfentwintig percent van het licht nodig, dat in onze ogen schijnt. De rest transporteren we naar onze hersenen en zuigen het op.

Licht is een deel van ons individueel natuurlijke energieveld, een deel van ons leven.
Onderstaande link is een zeer interessante site, waar je op basis van je geboortedatum, je eigen aurakleur kunt bepalen en de daarbij behorende eigenschappen. Maar je vindt er ook een uitgebreide uitleg over de betekenis van de kleuren.

https://chakra-wil-kleurenanalyse.jouwweb.nl/8-je-aura-kleuren-de-betekenis-er-van

De grondkleurtjes in mijn kast zijn wit, rood, oranje, geel, groen, blauw en violet…rood is de kleur van het hart, de longen en de spieren…
oranje is de kleur van de levensmoed, van de vrolijkheid en sereniteit…
geel is de kleur van de lever, de darm en maag, maar ook de kleur van de rechterhersenhelft…
groen is de kleur van de natuur en ontspanning…
blauw is de kleur van de rust…
violet, mijn aurakleur, is de kleur van de milt en lymfklieren, maar ook de kleur van de geest, de inspiratie en linkerhersenhelft…

Elke avond opnieuw kijk ik naar het concert van mijn kleurtjes, de woonkamerkast is verworden tot therapeut.

De Berties op deze wereld

In elke woonwijk heb je wel van die woonwijkterroristen, mensen die zich niet willen of kunnen aanpassen en verantwoordelijk zijn voor veelsoortige overlast.
Soms beklaagt een enkeling zich bij de gemeente of politie, maar hij of zij wordt zelden gehoord, zelfs niet serieus genomen.
De meesten mensen durven niets tegen deze woonwijkterroristen te ondernemen, zij hebben angst dat hun naam wordt toegevoegd aan de wraaklijst.
Enkele dapperen in onze woonwijk vragen zich wel eens af, of zij op deze wraaklijst staan, maar niemand durft het de woonwijkterroristen te vragen, ik trouwens ook niet!


Tot nog toe is er niets gebeurd, maar het gerucht zorgt wel voor onrust en angst.
Het gerucht is verspreid door een vrijwilligster van een of andere hulporganisatie, die mensen bezoekt en hulp aanbiedt, na een sterfgeval binnen het gezin.
Ofschoon dit meestal ongevraagd gebeurt en gezien de resultaten, weinig zinvol is, vind ik het in ieder geval een nobel streven.
Helaas is deze vrijwilligster zo overtuigd van haar kwaliteiten, dat zij zichzelf heeft gepromoveerd tot woonwijkwerkster, woonwijkpsychologe en woonwijkspreekster.

Onze woonwijk is door de jaren heen veranderd, er wonen nu veel meer mensen met een andere etnische, culturele en/of religieuze achtergrond.
De meeste mensen passen zich goed aan en zijn in mijn optiek een verrijking en dat staat de wijk bijzonder goed!
Onze woonwijk is door de jaren heen gegroeid tot een open en vriendelijke woonwijk, waar onderling respect en het naleven van waarden en normen, hebben geleid tot heel veel vriendschappen.
Daarnaast is burenhulp, in goede en kwade tijden, verworden tot een normaliteit.
Door dit alles is de rol van de woonwijkspreekster, laten wij haar Bertie noemen, overbodig geworden.

Bertie is een vervelend oud en waarschijnlijk ook eenzaam vrouwtje, die het moeilijk vindt te accepteren, dat zij er niet meer toedoet en de tijdgeest is ontgroeid.
Haar ‘expertise’ is niet meer gevraagd en haar dagelijkse zittingen in de sociëteiten, woonkamers of gewoon op de straathoeken, worden steeds minder tot op een dag alles voorbij is.
Dat voelt zij, dat weet zij!
Zij zint nu op wraakt en laat haar ware karakter zien.
Het is nu een dom, kwaadwillend vrouwtje met verderfelijke nationalistische en fascistische denkbeelden, die zij dagelijks en ongestraft verspreidt.
Zij is blijkbaar toch niet zo intelligent, sociaal  en mensvriendelijk als zij ons altijd heeft doen geloven!
Onze gewezen woonwijkspreekster is tegen immigratie, tegen homoseksuele liefde, tegen de multiculturele samenleving, eigenlijk is ze tegen alles, wat je maar kunt bedenken.

Woonwijkterroristen bestaan, maar hun wraaklijst is een gerucht zonder waarheidsgehalte, vroeg of laat lopen zij toch tegen de lamp.
Van Bertie hebben wij in de toekomst ook weinig last meer, zij is oud en gebrekkig en heeft waarschijnlijk niet meer lang te leven.

Wat mij wel zorgen baart en verontrust, is de stijging van het aantal Berties op deze wereld!

Gewoon een slechte dag


Lekker treinen, lekker dringen!

De NS heeft weer eens vergeten, dat je in twee treinstellen geen vijfhonderd mensen kan vervoeren. Het sardientjesprincipe is weer van stal gehaald!
Eenmaal binnengedrongen wordt ik ongevraagd betast en bevoeld.
Een ietwat te opdringerige dame,  probeert mij een gesprek op te dringen.
De jonge man naast mij ruikt, alsof knoflook in zijn mond wordt gekweekt.
Gelukkig wil hij niet met me praten De schooljeugd mobielt door elkaar.
Een ouder heer wil bij een jong meisje een ouderdomsplaats afdwingen, tevergeefs. 
De conducteur staat er bij en kijkt erna.
Ik moet uitstappen en trap in een  immense plas water. De NS is vergeten een boordje te plaatsen. Kan gebeuren, niet waar
In gedachten verzonken kom ik eindelijk thuis, alwaar de volgende ergernis.
Ik ruik stront en zie dat mijn schoenen zijn 
geruïneerd. De hond van een van mijn buren  heeft het voetpad bescheten en ik ben er doorheen gejast.

Gewoon een slechte dag!

Groepstherapieën


‘Goedemorgen vanaf vandaag hebben we er een nieuw groepslid erbij, zijn naam is Ridi.’
De groep knikt en roept als uit een mond: ‘hallo Ridi.’
‘Ridi, wil jij ons vertellen wat er met jou aan de hand is, waarom jij hier bent?’
‘Ik weet niet…ikke, je weet wel…’
Het zweet staat Ridi op zijn voorhoofd en zijn handen omstrengelen zich om de randen van zijn stoel.
‘Goed, goed, dat is ook moeilijk, weet je wat, wij zullen ons eerst aan jou voorstellen.’
De groep knikt en roept als uit een mond: ‘ja.’
‘Prima, Didi wil jij beginnen?’ Deze knikt gehoorzaam en begint.
‘Ik heet Didi, ben eenenveertig jaar, gescheiden en heb twee kinderen.’
‘Goed Didi, vertel ons nu maar wat jouw probleem is en waarom je deze therapie volgt.’
‘Nou, mijn probleem is dat ik, telkens als ik een mooie vrouw op straat zie, mijn broek laat vallen en dwangmatig begin te masturberen.’
Terwijl hij dit vertelt lopen de tranen over zijn, met littekens ontsierde, gezicht.
Na een kleine pauze vervolgt hij zijn relaas met zachte, bijna onverstaanbare stem: ‘Ik kan me er niet tegen verweren maar waarom moeten die schaamteloze trutten dan ook naakt door de winkelpassages lopen, zij kwellen en vernederen mij met hun naakte borsten en onthaarde kutten.’
‘Rustig Didi, wij weten dat je lijdt, maar we hebben afgesproken dat die vrouwen niet naakt zijn.’
‘O, nee!’ Didi’s tranen zijn inmiddels gedroogd, zijn vuisten gebald en gezicht vuurrood: ‘Ze zijn naakt, spiernaakt, ik ben niet ziek en verbeeld het mij niet.’
‘Didi, rustig maar, alles is in orde, je bent niet ziek en natuurlijk lopen vrouwen naakt rond, zij doen dat om ons mannen te behagen.’
‘Dokter, hallo!'
‘Ja Lili, wil jij ook iets zeggen.’
‘En of ik dat wil, het is onbeschaamd om vrouwen als lustobjecten voor te stellen. Of masturbeert u ook op straat?’
Haar stem begint te trillen: ‘Ik heb altijd gedacht dat u anders dan anderen was, hoe kunt u mij dit aandoen!’
‘Lili, nu je toch aan het woord bent, wil jij misschien verder gaan en iets over jezelf vertellen?’
‘Eerst moet u heel duidelijk zeggen dat voor u vrouwen niet naakt over straat hoeven te lopen om u te behagen en dat Didi een gestoorde gek is.’
‘Ach Lili, we hebben dit al zo vaak besproken.’
Lili zat met haar armen over elkaar en schreeuwde boos: ‘Zeg het?’

‘Oké Lili, je hebt natuurlijk gelijk, maar we moeten ook leren begrip voor anderen te hebben. Jij moet Didi’s mening respecteren en Didi moet jouw mening respecteren maar daarnaast moeten jullie elkaar ook niet als Neanderthalers bejegenen.’
Lili boog haar hoofd en zei: ‘Didi, ik verontschuldig me voor mijn gedrag.’
‘Didi, nu jij?’
‘Maar ik heb toch niets gedaan?’
‘Didi!’
‘Al goed, Lili, ik verontschuldig me ook.’
‘Goed, Didi, Lili, jullie boeken vooruitgang. Lili, stel je nu dan maar voor.’
‘Ik heet Lili en ben lesbisch.’
‘Fantastisch Lili, is het niet geweldig je fouten te erkennen? ‘Nou ja…’
‘Probeer eens met je eigen woorden jouw probleem te schilderen.’
‘Ik weet niet…ikke , je weet wel…’
Lili wordt rood van schaamte, schraapt haar keel en begint:
‘Ik val op vrouwen, meer niet.’
‘Verdomme Lili, werk niet tegen de groep, wat is je verhouding tot mannen?’
‘Mannen zijn gekke en door geile gedachten gedreven creaturen, ik haat ze.’
‘Prima, super, maar waarom haat jij ze zo?’
‘Om meer dan een miljoen redenen, ben je er zeker van dat Ridi deze vandaag al wil horen?’
‘Ridi, wat denk je, wil je al iets van deze redenen horen?’
‘Ja, maar niet allemaal vandaag.’
‘Goed Ridi. Lili, we proberen het eens anders. Hoe gaat het met je man?’
‘Hopelijk smoort hij in de hel en wordt hij elke dag door de duivel zelf in zijn, je weet wel, ‘je weet wel.’
‘Lili, niet zo agressief, adem eens diep door, dat voelt goed en lucht op. Kan ik door gaan?’
De groep knikt en roept als uit een mond: ‘Ja.’
‘Weet je Ridi, Lili had een zeer zware kindheid en jeugd en als gevolg hiervan heeft ze een grote fout gemaakt. Zij heeft haar drie broers, vader en echtgenoot gecastreerd.’
‘Het was geen fout, zij hebben het verdiend, het zijn misgeboorten uit de hel.’
‘Natuurlijk Lili, wij begrijpen je. Of niet?’
De groep knikt en roept als uit een mond: ‘Ja.’
‘Goed, dan houden we er nu over op. Ridi misschien wil je nu toch iets over jezelf vertellen en waarom jij hier bent?’

Ridi neemt het pistool en schiet, hij haat groepstherapieën!

Kopje thee met mijn god

Afgelopen weekend heb ik de stoute schoenen aangetrokken en bij mijn god aangebeld.
Mijn god, gekleed in een versleten joggingpak en met een drie dagen baard, maakte de deur open en vroeg: ‘Goedendag, wat kan ik voor jou doen?’
‘Als jij tijd heeft zou ik graag een praatje willen maken?’
Hij nodigde mij uit om binnen te komen, bood me een stoel en een kopje thee aan en zei: ‘Ik heb altijd, overal en voor iedereen tijd, mijn tijd is de eeuwigheid. Dus wat wil je vragen, wat wil je weten? ’Ik zou graag willen weten hoe jij over ons mensen denkt en waarover jij nog steeds verbaast?’

Het duurde een tijd voordat hij antwoordde, maar nadat hij zijn keel had geschraapt begon hij te vertellen:

‘Ik verbaas mij nog steeds dat mensen hun kind-zijn zo gauw moe zijn en zich haasten om volwassen te worden, om dan uiteindelijk weer te verlangen naar het kind-zijn.
Ook verbaas ik mij over het feit dat mensen, om geld te verdienen en te sparen, hun gezondheid op het spel zetten en ziek worden, om daarna weer geld uit te geven om gezond te worden.
Daarnaast zie ik, dat zij door hun angstig toekomstdenken het nu vergeten. Zij leven niet vandaag, maar ook niet in de toekomst. De mensen leven alsof ze nooit zullen sterven, maar de meesten zullen uiteindelijk sterven zonder ooit te hebben geleefd!’

Mijn god nam me bij de hand en werd stil. Na een tijdje onderbrak ik de stilte en vroeg hem: ‘Wat denk jij u dan, wat wij zouden moeten leren en beter leren te begrijpen?’
Hij verbrak de stilte en sprak: ‘Het zou goed zijn als de mensen zouden beseffen dat je niet kan leren of kan regelen van iemand te houden, maar wel te allen tijde mag of moet openstaan om liefde van anderen te ontvangen, om zodoende te leren jezelf lief te hebben. 

Verder zouden mensen moeten leren…

Dat armoede en rijkdom niet bestaat, vergelijken is nutteloos…
Dat diepe wonden zeer langzaam of nooit helen, vermijd pijnigen…
Dat niet iedereen zijn/of haar gevoelens kan tonen, accepteer het…
Dat mensen hetzelfde kunnen aanschouwen maar anders zien, respecteer het…
Dat het goed is te vergeven en te vergeten…
Dat het goed is niet te wachten op andermans vergeving…
Dat het goed is jezelf te vergeven en te weten dat ik er altijd ben.


Iedereen heeft namelijk recht op een kopje thee met zijn of haar god!’

Barrières in hart en hoofd


Het is vandaag vrijdag, hij schrijft de laatste rapportage van de week en sluit daarna zijn pc af.
Alweer vrijdag, het is bijna niet te geloven, de week is om gevlogen. Maar hij kan zich er niet over verheugen integendeel, hij schrikt ervan.
Alweer een week voorbij en zo snel voorbij gegaan, veel te snel!

De lange en mooie zomer is voorbij, het is nu oktober en de november nadert met rasse schreden.
De maand november met veel regen, natte kou, stormen en misschien al een beetje sneeuw.
Niet veel later is het jaar dan weer voorbij, geweldig toch!

De tijd gaat snel, veel te snel en met haar ook zijn tijd.
Zijn bestaan lijkt alleen nog maar te bestaan uit werken, naar huis gaan, eten , bankrekening controleren en dan slapen.
Leven om te leven en ervan te genieten bestaat niet meer, wat er blijft is ouder worden!

Meer dan eens vraagt hij zich af: ‘Waarom doe ik dit, is dit wat ik altijd heb gewild en waar zijn mijn dromen gebleven?’
Zijn ideeën en plannen om een bedrijf of startup te starten zijn er nog steeds, maar het ontbreekt hem aan de moed, om financiële en maatschappelijke risico’s te nemen.
Eigenlijk heeft hij nooit geleerd, om beslissingen met een open hart en een vrije geest te nemen.
Zijn dromen zijn verworden tot utopieën in een tijdreis naar de dood…

Een tijdreis met barrières in hart en hoofd!