steeds onderweg om mezelf te vinden
soms ben ik hier maar soms ook gewoon daar
de wegen zijn stenig, vies en vaak ook steil
maar toch loop ik verder alsmaar verder
de kwalen vergetend en vergevend
al lerend de lessen van het leven
In dit blog probeer ik de wereld te vangen in beelden. Een wereld waar wij allemaal van dromen. Een wereld waar je mag lachen, huilen en je laten ontroeren. Een wereld waar de mensen weer leren na te denken. Een wereld waar de mensen weer bij zichzelf rade gaan. Een wereld waar iedereen zich bezint op zijn/haar rol. Een wereld waar de levenswegen opnieuw worden geplaveid en verbreed. Een wereld waar iedereen mag mee lopen en iedereen mag meedoen!
al zittend op een bankje
en de wereld aanschouwend
genietend achterlatend
grenzen en beperkingen
komt mijn geesthoofd weer tot rust
en is er opeens weer tijd
voor een beleefd bedankje
Het gebeurde vorige week vrijdagmiddag. Tijdens mijn dagelijkse schrijfwerkzaamheden en luisterend naar de muziek van ‘Dances with Wolves’, kreeg ik honger, enorme honger. Het laatste cijfers van de vooroorlogse klok op mijn thuisbureau draaide naar onder, het was 12:12 uur.
Daar mijn koelkast was verworden tot kraakpand bleef mij niet veel anders over dan me, samen met mijn honger, enorme honger, te spoedden naar de dichtstbijzijnde supermarkt, om brood, verschillende soorten kaas, vis en chocomel te kopen!
Weer thuis stalde ik al het heerlijks uit op mijn bureau en begon alles haastig op te eten.
Nadat ik de laatste kruimels met mijn natte vingers
had opgedipt en onder het genot van de laatste slok chocomel naar beneden had gespoeld,
overviel mij een gevoel van overweldigende tevredenheid. Helaas van korte duur!
Mijn darmen begonnen op te spelen. Opeens had ik het
zweet op mijn voorhoofd staan en mijn hersenen riepen: ‘En nu naar de wc!’
Maar op het moment dat ik opstond, dreigde ik de controle over mijn darmen te verliezen en nam weer gauw plaats op mijn bureauzetel.
Een enorme scheet zonder schade, zorgde op dat moment voor iets
opluchting en weer riepen mijn hersenen: ‘En nu scheets-gewijs naar de wc.’
Het lukte mij inderdaad, nadat ik mijn partner - die toevallig in de weg stond omdat ze toevallig thuis op dat moment was gekomen - had omgelopen, al scheet-dansend, maar wel op tijd de wc te bereiken.
Nadat ik daar bijna een uur had verpoosd en geheel
darm-ontleegd verlegen naar mijn bureau terugliep wierp zij mij een blik toe die
ik tot nog toe niet heb kunnen duiden.
Vond ze het pijnlijk gedrag of was het een uiting
van liefde?
lief nieuwjaar, schenkt u mij
echte vrienden die mij begrijpen
en werk voor des werelds verrijken
gevoel voor humor, lol en plezier
en een eerlijk mens-open vizier
een geest op ongebaande paden
en een hartkuil om in te baden
tijd voor meditatie en zielsrust
en een onbeperkte levenslust
geduld om op alles te wachten
wijsheid om gaven te herkennen
maar vooral kracht uw wil te achten
lief nieuwjaar, bescherm mij
Het was volle maan en als zo vaak, lag ik heel onrustig, wisselend van links naar rechts, te wachten op mijn slaap. Eindelijk vielen mijn ogen langzaam dicht, maar door hard geklop op het raam, was ik meteen weer klaarwakker. Voorzichtig stond ik op, schoof de gordijnen weg en tot mijn ontsteltenis stond er een weerwolf voor mijn raam.
Het leek wel of hij had gehuild. Met een luide mensenstem, vroeg hij mij het vensterraam te openen.
Daar sta je dan, oog in oog met een grote, pratende weerwolf.
Ik wist niet goed hoe ik het gesprek moest beginnen maar dat bleek niet nodig te zijn. Woffie, de weerwolf vertelde mij, dat hij was, omdat iedereen hem een angstaanjagend, bloeddorstig monster vond en bang werd als hij in de buurt was.
‘Ja maar’, zij ik, ‘jij kunt de mensen toch geen ongelijkheid geven, jij ziet er toch ook uit als een monster?’
Daar heb jij gelijk in’, antwoordde hij, ‘maar dat is ook het enige. Ik ben niet wild, niet gevaarlijk en zeer zeker niet bloeddorstig. Integendeel, ‘ik ben zelfs een zoetkous!’
Daarop ben ik naar beneden gegaan en heb hem koekjes en een paar overgebleven krentenbroodjes gehaald. Omdat hij geen handen had, heb ik hem deze gevoerd. Hij was klaarblijkelijk echt hongerig, gulzig slokte hij alles in één keer door.
Het was koud, het venster stond open, maar Woffie was weg.
Het kind in mij viel in slaap, maar ontwaakt als Woffie weer voor het raam staat!
In het land van de begrensde mogelijkheden, zat Jozef op het parkbankje van de notabelen. Hij tuurde afwezig over de grote dorpsvijver.
Teder legde zij een strelende hand op zijn dijen, met de andere hand trok zij zijn gezicht naar haar toe en kuste hem, met een voor Jozef ongekende passie, op zijn mond.
Jozef beantwoordde deze kus en duwde zijn tong in de half geopende mond, alwaar deze de hare vond.
Jozef raakte in vervoering, waardoor zijn geslachtsdeel de kop uitstak. Door zijn onhoudbare opwinding, vergat Jozef de schoonheid en rust van de dorpsvijver. Zonder rekening te houden met hun omgeving, bedreven zij de liefde, die eindigde in een hartstochtelijke climax.
Nadat zij tot rust waren gekomen, vroeg Maria aan Jozef wat voor werk hij deed.
Jozef beantwoordde haar vraag met de woorden: ‘Ik ben een eenvoudige, maar wel hele goede timmerman en zou jou graag als vrouw aan mijn zijde zien.’
Waarop Maria, nog gedeeltelijk ontkleed, woedend wegliep en hem met schelle stem toeriep: ‘Ik was voor de mensen totnogtoe de onbevlekte maagd en zal dat blijven. Ik bewaar mijn onbevlektheid voor een man van rang en stand en niet voor een eenvoudige timmerman!’
Echter, haar zwangerschap dwong Maria naar Jozef terug te keren en zijn eenvoudig timmermanschap te accepteren.
Van liefde was er geen sprake, hun kind was tenslotte niet meer dan een ongelukje! Zijn onbevlekte verwekking, zijn profetie en gewelddadige dood maakte hem tot martelaar.
Een cadeautje voor zijn moeder, de ware maagd Maria!
chaos zonder de rust
elk woord een afsluiting
elk woord een nieuw begin