Levenswandeling

over heuvels, bergen en door dalen

langs rivieren, kanalen en meren
steeds onderweg om mezelf te vinden
soms ben ik hier maar soms ook gewoon daar
de wegen zijn stenig, vies en vaak ook steil
maar toch loop ik verder alsmaar verder
de kwalen vergetend en vergevend
al lerend de lessen van het leven

Meer dan een-ik

 

Mijn denken is vaak veel sneller is dan de verwerking van gedachten maar juist dit niet-verwerkingsproces zorgt ervoor dat mijn denkproces nog meer versnelt. Elk geluid, elke gelezen letter, elk gezien beeld, alles moet worden overdacht om er vervolgens mee aan de slag te gaan. Belangrijk of onbelangrijk, mijn harde schijf slaat alles op en ik kan niets verwijderen. Het laatste zou ik wel willen maar ik word tegengehouden.

Alles wat ik vergeet wordt tegen me gebruikt.
Alles wat ik vergeet betekent straf, pijn en/of verdriet.
Mijn ‘niet-vergeten’ is de voorwaarde voor rust!

Door dit alles kan ik me slecht, zelfs heel slechtgericht focussen, waardoor zelfs het uitvoeren van eenvoudige opdrachten moeilijk en soms zelfs onmogelijk blijkt te zijn.
Zelfs het schrijven van deze relatief gemakkelijke tekst is dan moeilijk!
De focus op meerdere dingen uit zich bijvoorbeeld door het lezen van drie of vier boeken tegelijkertijd; de inhoud van het ene boek is de reden om met andere boeken te beginnen om het denkproces maar gaande te houden. Het is een constante zoektocht naar de ultieme waarheid en een strijd met wie ik ben maar nooit had moeten zijn. Het hypocriete van dit chronische, onophoudelijke denkproces is dat ik juist hierdoor verwijderd blijf van mezelf. Ik heb angst voor mezelf, angst voor de andere-ik!
Want ik ben helaas niet alleen ik, maar ook diegene die naast mij loopt als ik er even niet ben. Twee zielen die praten en discussiëren als een mens, raar maar waar.
Ik praat en discussieer ook met mezelf, soms hoorbaar, soms niet! Toch wordt de verandering in mezelf en de aanwezigheid van het wezen, wat ooit is geboren maar nooit heeft mogen leven, steeds duidelijker. Wanneer mag ik iedereen vertellen dat het proces voltooid is of wordt het leven als een-ik, iemand zonder vervelend verleden en zonder een vervelende mede lichaam-bewoner, mij uiteindelijk toch onthouden.

Vogeltjes, natuur en stilte

Tijdens onze vakantie in een landelijke Duitse streek hebben wij het jaarlijks concert van de muziekkapel in ons vakantiedorp bezocht. Het is een muziekvereniging met een 'Hauptorchester' van vijftig- en een jeugdorkest van dertig leden.

Het orkest repeteert normaal gesproken in het zaaltje van de plaatselijke kroeg, maar dat is niet groot genoeg om een concert te organiseren. De meest geschikte locatie, het 'Schützenheim', een enorm gebouw met een grote zaal en dito bühne, was deze keer echter niet beschikbaar en daarom was men uitgeweken naar het plaatselijke 'Heimat- und Machinemuseum’. Het orkest zat voor en achter stoom- en landbouwmachines, glasvitrines en wat al niet meer. Wij zaten achter een levensgrote glasvitrine met machineonderdelen. Door het glas hadden wij een redelijk zicht op het orkest. De publieke belangstelling was enorm. Er zaten meer dan vierhonderd bezoekers in deze ongeschikte concertlocatie.
Het eerste gedeelte van het concert werd verzorgd door het jeugdorkest. Ze speelden onder leiding van een zeer geïnspireerde dirigent een leuk programma, dat zeer aangenaam in de oren klonk. Het muzikale niveau in deze regio is niet bijster hoog, maar het optreden van dit jeugdorkest was zeer verrassend en we gingen er dan ook vanuit dat het 'Hauptorchester' deze lijn zou voortzetten. Helaas, we werden door het ‘Hauptorchester’ overspoeld door een tsunami van onzuiverheden. In combinatie met de immense geluidsterkte een geseling voor onze oren. De verbanning van de schoonheid van klanken en het schromelijk gemis aan enige vorm van muzikaliteit, maakten het vervolgconcert tot een strafexercitie. Uit respect voor de individueel behoorlijk spelende muzikanten en hun orkestonwaardige dirigent zijn we toch tot het einde gebleven. Het uiteindelijke concerteinde voelde als een bevrijding! 
Na de laatste noot barste er een minutenlang staand applaus los. Het leek wel alsof het Concertgebouworkest had gespeeld!
Des avonds heb ik op het balkon van de vakantiewoning geluisterd naar het inslapen van de vogeltjes, de natuur en de stilte.

Levensmoraal waar ik voor sta

‘Je kunt heel goed overweg met kinderen’.
Het wordt me vaak gezegd en hoe arrogant het ook klinkt, het klopt!

Kinderen respecteren mij zonder restricties als autoriteit, maar beschouwen en accepteren me tegelijkertijd ook als hun gelijke. Net als volwassenen zijn kinderen mensenmonsters, wezens die al heel vroeg door hun ouders en mensen uit hun omgeving onderwezen worden in ‘de kunst der manipulatie’. Ze weten al heel vroeg wat er gedaan moet worden om hun zin door te drijven. Ze lachen, jengelen, blèren, bedelen, schreeuwen of werpen zich woedend op de grond. Ze beheersen het hele repertoire!
Wat mij onderscheidt van vele andere docenten, is het feit dat ik kinderen meteen mijn grenzen aangeef en duidelijk maak dat ik hun repertoire ken. Meestal vergelijk ik hun vanzelfsprekendheid met mijn vanzelfsprekende voorstellingen in een gesprek onder gelijken.

Dus wordt de baseballpet of een andere hoofdbedekking afgezet, de jas uitgedaan en het mobieltje in de kast gezet. En dit alles zonder tegenspraak!

Het is ook belangrijk de kinderen ‘te lezen’. Je moet jezelf verdiepen in hun sociale en culturele achtergronden. Ook belangrijk is om de gezinssituaties te kennen. Elk gezin heeft zijn eigen grenzen en als deze verreikend zijn, is mogelijk dat het kind realisme ontbreekt, andere kinderen zijn zicht op de wereld opdringt en vaak agressief wordt. Juist daarom vind ik het belangrijk om kinderen grenzen aan te geven, zodat zij andermans behoeften en wensen herkennen en leren mens tussen mens te zijn.

Daarnaast bundel en koppel ik mijn eigen grenzen aan de levensmoraal waar ik voor sta!

De kunst van het alleen zijn

Er zijn momenten in je leven waar je het liefste alleen bent, alleen met jezelf.
Zoals bij het sterven van geliefden, slechte berichten betreffende gezondheid of toekomstverwachtingen. Maar ook bij vreugdevolle boodschappen zoals het in verwachting raken, het ontvangen van dagelijkse liefde van je dierbaren en/of een liefdesverklaring bij gelegenheid van een huwelijk.

Kortom, er zijn ontelbare gelegenheden en situaties te noemen en te bedenken, waar gedachten spelen zoals: ‘Kon ik maar even alleen zijn of had ik maar even tijd om dit voor mezelf een plaats te geven’.
Het vervelende is dat dit vaak niet mogelijk is. Meestal zijn er andere mensen aanwezig die gevraagd of ongevraagd, jouw zorgen, verdriet, vreugde of pijn met je willen delen.
Je krijgt geen tijd, om vreugde en verdriet te verwerken. Helaas kun je dit gedrag niemand kwalijk nemen, want onze maatschappelijke etiquette schrijft ons voor dat we elkaar moeten helpen, ondersteunen, troosten of meevieren. En dit alles zonder goede handleiding!

Het kuddegedrag van de mensen, het maatschappelijk denken ‘samen gaat het goed, samen gaat alles beter’, heeft de intimiteit en de mogelijkheid van ‘het alleen zijn met jezelf zijn’ verdreven. Zelf heb ik me gedistantieerd van de kuddedenkende meerderheid en met behulp van meditatietechnieken gezocht naar geestelijke ontspanning, innerlijke stilte en vooral rust. Ik geniet dan van mijzelf en de kunst van het alleen zijn!

Geheel zichzelf zijn mag men slechts zolang men alleen is. Wie dus niet van de eenzaamheid houdt, houdt ook niet van de vrijheid. Want slechts wanneer men alleen is, is men vrij.
A Schopenhauer (1788-1860)

Muziek als spreektaal

Als men mij vraagt welke talen ik spreek antwoord ik steevast Nederlands, Engels, Duits, een beetje Frans, mijn streektaal en muziek.

Het feit dat ik mijn streekdialect niet verloochen wordt mij hoog aangerekend. Mijn bewering dat muziek ook een taal is, wordt belachelijk gemaakt. Waarom eigenlijk?

Volgens Wikipedia is taal een typisch menselijk communicatiesysteem, dat betekenissen weergeeft en doorgeeft. Een onomstreden definitie voor taal bestaat er echter niet. 

Als bewijsvoering om een communicatiesysteem als taal te definiëren, gebruikt men meer of minder aantoonbare regelgeving, zonder inhoudelijke eenduidigheid. Ondanks het gemis aan eenduidigheid, wordt de nietszeggende eenzame noot niet als taalonderdeel van een volwaardige taal erkend. Het is een merkwaardige redenering, want ook eenzame letter zijn weinigzeggend en beginnen pas te leven, als de letters woorden en zinnen vormen. Net als de taal vormen noten muziek-woorden en muziek-zinnen.

Mijn tegenstanders argumenteren met het feit, dat het taalcentrum in de linkerhersenhelft zit. Muziek maakt gebruikt van beide hersenhelften. Zonder ons taalcentrum kunnen we wel een melodie neuriën, maar we kunnen niet een liedje met woorden zingen. Muziek is dus toch geen taal. Echter, deze op zichzelf logisch klinkende redenatie roept bij mij veel vragen op.

Waarom kalmeren mensen bij het luisteren van muziek en verworden alle woorden en zinnen tot een onbelangrijke bijzaak?

Waarom vergroot muziek welzijn gevoelens?

Waarom heeft muziek een bewezen ontspannend effect op mens en dier?

Waarom kun je de schitterende muziek van Johann Sebastian Bach, over de wonderlijke krachten van hemel en aarde, ontdoen van de begrensdheid van woorden?

Het zijn dezelfde woorden die me vaak tekortschieten en toch telkens hoor als ik muziek beluister, muziek maak en muziek spreek!

Het regent

het regent
de godganselijke dag
het regent
wind stuurt het vallende nat

het regent
de hemel grauwgrijs bedekt
het regent
aarde zonder droge plek
het regent
de godganselijke dag
dankjewel
dat ik het beleven mag

Voor morgen

vergeet alle goede en slechte dromen 

vergeet alle slechte nachten en dagen
vergeet mislukkingen, vreugde en verdriet
vergeet alle weken, maanden en jaren

het is voorbij en verdwenen in het niets
we beginnen weer met een nieuwe morgen 
geniet ervan als een kind zonder zorgen

Bedankbankje

al zittend op een bankje
en de wereld aanschouwend
genietend achterlatend
grenzen en beperkingen
komt mijn geesthoofd weer tot rust
en is er opeens weer tijd
voor een beleefd bedankje

Tijdleven

 

tijd kun je niet echt voelen

ook niet eten of proeven
en zeker ook niet sparen
beleggen of bewaren
maar ook niet overdenken
inpakken ofwel schenken

tijd kun je niet teruggeven
tijd kun je alleen maar leven

Vastentijd

Aswoensdag markeert het begin van de veertig dagen durende vastentijd. Ondanks dat ik niet gelovig ben, eet ik dan geen vlees en extraatjes en vermijd ik het gebruik van alcoholische dranken. Voor gelovigen is de vastentijd de voorbereiding voor het paasfeest en worden deze weken gebruikt, als zoektocht naar de wortels van het geloof. Zelf benut ik deze periode om na te denken over ingeslopen gewoontes en handelingen, plaats te scheppen voor veranderingen en om nieuwe perspectieven te ontwikkelen.

Het magische getal veertig staat voor transformatie, wedergeboorte en misschien ook wel voor de vernieuwing van de verschillende dimensies in jezelf.
Spiritualiteit en deemoed laten je de waarden en gaven van het leven beter begrijpen en waarderen. Vasten maar ook onthouding van sommige activiteiten en/of bijvoorbeeld het gebruik van sociale media te minimaliseren, zorgen voor heel veel rust in je hoofd.

Vasten en jezelf iets onthouden is beslist niet gemakkelijk. Het vraagt veel moed en dito doorzettingsvermogen. Maar juist daarom is het de moeite waard om het te proberen. 
Het is ook geen schande als het niet lukt, integendeel. De moed om überhaupt met iets te beginnen, zonder de afloop te kennen, is de eerste stap om een beter mens te worden.