Mijn denken is vaak veel sneller is dan de verwerking van gedachten maar juist dit niet-verwerkingsproces zorgt ervoor dat mijn denkproces nog meer versnelt. Elk geluid, elke gelezen letter, elk gezien beeld, alles moet worden overdacht om er vervolgens mee aan de slag te gaan. Belangrijk of onbelangrijk, mijn harde schijf slaat alles op en ik kan niets verwijderen. Het laatste zou ik wel willen maar ik word tegengehouden.
Alles wat ik vergeet wordt tegen me gebruikt.
Alles wat ik vergeet betekent straf, pijn en/of verdriet.
Mijn ‘niet-vergeten’ is de voorwaarde voor rust!
Alles wat ik vergeet betekent straf, pijn en/of verdriet.
Mijn ‘niet-vergeten’ is de voorwaarde voor rust!
Door dit alles kan ik me slecht, zelfs heel slechtgericht focussen, waardoor zelfs het uitvoeren van eenvoudige opdrachten moeilijk en soms zelfs onmogelijk blijkt te zijn.
Zelfs het schrijven van deze relatief gemakkelijke tekst is dan moeilijk!
De focus op meerdere dingen uit zich bijvoorbeeld door het lezen van drie of vier boeken tegelijkertijd; de inhoud van het ene boek is de reden om met andere boeken te beginnen om het denkproces maar gaande te houden. Het is een constante zoektocht naar de ultieme waarheid en een strijd met wie ik ben maar nooit had moeten zijn. Het hypocriete van dit chronische, onophoudelijke denkproces is dat ik juist hierdoor verwijderd blijf van mezelf. Ik heb angst voor mezelf, angst voor de andere-ik!
Want ik ben helaas niet alleen ik, maar ook diegene die naast mij loopt als ik er even niet ben. Twee zielen die praten en discussiëren als een mens, raar maar waar.
Ik praat en discussieer ook met mezelf, soms hoorbaar, soms niet! Toch wordt de verandering in mezelf en de aanwezigheid van het wezen, wat ooit is geboren maar nooit heeft mogen leven, steeds duidelijker. Wanneer mag ik iedereen vertellen dat het proces voltooid is of wordt het leven als een-ik, iemand zonder vervelend verleden en zonder een vervelende mede lichaam-bewoner, mij uiteindelijk toch onthouden.
Zelfs het schrijven van deze relatief gemakkelijke tekst is dan moeilijk!
De focus op meerdere dingen uit zich bijvoorbeeld door het lezen van drie of vier boeken tegelijkertijd; de inhoud van het ene boek is de reden om met andere boeken te beginnen om het denkproces maar gaande te houden. Het is een constante zoektocht naar de ultieme waarheid en een strijd met wie ik ben maar nooit had moeten zijn. Het hypocriete van dit chronische, onophoudelijke denkproces is dat ik juist hierdoor verwijderd blijf van mezelf. Ik heb angst voor mezelf, angst voor de andere-ik!
Want ik ben helaas niet alleen ik, maar ook diegene die naast mij loopt als ik er even niet ben. Twee zielen die praten en discussiëren als een mens, raar maar waar.
Ik praat en discussieer ook met mezelf, soms hoorbaar, soms niet! Toch wordt de verandering in mezelf en de aanwezigheid van het wezen, wat ooit is geboren maar nooit heeft mogen leven, steeds duidelijker. Wanneer mag ik iedereen vertellen dat het proces voltooid is of wordt het leven als een-ik, iemand zonder vervelend verleden en zonder een vervelende mede lichaam-bewoner, mij uiteindelijk toch onthouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten