Het orkest repeteert normaal gesproken in het zaaltje van de plaatselijke kroeg, maar dat is niet groot genoeg om een concert te organiseren. De meest geschikte locatie, het 'Schützenheim', een enorm gebouw met een grote zaal en dito bühne, was deze keer echter niet beschikbaar en daarom was men uitgeweken naar het plaatselijke 'Heimat- und Machinemuseum’. Het orkest zat voor en achter stoom- en landbouwmachines, glasvitrines en wat al niet meer. Wij zaten achter een levensgrote glasvitrine met machineonderdelen. Door het glas hadden wij een redelijk zicht op het orkest. De publieke belangstelling was enorm. Er zaten meer dan vierhonderd bezoekers in deze ongeschikte concertlocatie.
Het eerste gedeelte van het concert werd verzorgd door het jeugdorkest. Ze speelden onder leiding van een zeer geïnspireerde dirigent een leuk programma, dat zeer aangenaam in de oren klonk. Het muzikale niveau in deze regio is niet bijster hoog, maar het optreden van dit jeugdorkest was zeer verrassend en we gingen er dan ook vanuit dat het 'Hauptorchester' deze lijn zou voortzetten. Helaas, we werden door het ‘Hauptorchester’ overspoeld door een tsunami van onzuiverheden. In combinatie met de immense geluidsterkte een geseling voor onze oren. De verbanning van de schoonheid van klanken en het schromelijk gemis aan enige vorm van muzikaliteit, maakten het vervolgconcert tot een strafexercitie. Uit respect voor de individueel behoorlijk spelende muzikanten en hun orkestonwaardige dirigent zijn we toch tot het einde gebleven. Het uiteindelijke concerteinde voelde als een bevrijding!
Na de laatste noot barste er een minutenlang staand applaus los. Het leek wel alsof het Concertgebouworkest had gespeeld!
Des avonds heb ik op het balkon van de vakantiewoning geluisterd naar het inslapen van de vogeltjes, de natuur en de stilte.
Het eerste gedeelte van het concert werd verzorgd door het jeugdorkest. Ze speelden onder leiding van een zeer geïnspireerde dirigent een leuk programma, dat zeer aangenaam in de oren klonk. Het muzikale niveau in deze regio is niet bijster hoog, maar het optreden van dit jeugdorkest was zeer verrassend en we gingen er dan ook vanuit dat het 'Hauptorchester' deze lijn zou voortzetten. Helaas, we werden door het ‘Hauptorchester’ overspoeld door een tsunami van onzuiverheden. In combinatie met de immense geluidsterkte een geseling voor onze oren. De verbanning van de schoonheid van klanken en het schromelijk gemis aan enige vorm van muzikaliteit, maakten het vervolgconcert tot een strafexercitie. Uit respect voor de individueel behoorlijk spelende muzikanten en hun orkestonwaardige dirigent zijn we toch tot het einde gebleven. Het uiteindelijke concerteinde voelde als een bevrijding!
Na de laatste noot barste er een minutenlang staand applaus los. Het leek wel alsof het Concertgebouworkest had gespeeld!
Des avonds heb ik op het balkon van de vakantiewoning geluisterd naar het inslapen van de vogeltjes, de natuur en de stilte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten