Als men mij vraagt welke talen ik spreek antwoord ik steevast Nederlands, Engels, Duits, een beetje Frans, mijn streektaal en muziek.
Het feit dat ik mijn streekdialect niet verloochen wordt mij hoog aangerekend. Mijn bewering dat muziek ook een taal is, wordt belachelijk gemaakt. Waarom eigenlijk?
Volgens Wikipedia is taal een typisch menselijk communicatiesysteem, dat betekenissen weergeeft en doorgeeft. Een onomstreden definitie voor taal bestaat er echter niet.
Als bewijsvoering om een communicatiesysteem als taal te definiëren, gebruikt men meer of minder aantoonbare regelgeving, zonder inhoudelijke eenduidigheid. Ondanks het gemis aan eenduidigheid, wordt de nietszeggende eenzame noot niet als taalonderdeel van een volwaardige taal erkend. Het is een merkwaardige redenering, want ook eenzame letter zijn weinigzeggend en beginnen pas te leven, als de letters woorden en zinnen vormen. Net als de taal vormen noten muziek-woorden en muziek-zinnen.
Mijn tegenstanders argumenteren met het feit, dat het taalcentrum in de linkerhersenhelft zit. Muziek maakt gebruikt van beide hersenhelften. Zonder ons taalcentrum kunnen we wel een melodie neuriën, maar we kunnen niet een liedje met woorden zingen. Muziek is dus toch geen taal. Echter, deze op zichzelf logisch klinkende redenatie roept bij mij veel vragen op.
Waarom kalmeren mensen bij het luisteren van muziek en verworden alle woorden en zinnen tot een onbelangrijke bijzaak?
Waarom vergroot muziek welzijn gevoelens?
Waarom heeft muziek een bewezen ontspannend effect op mens en dier?
Waarom kun je de schitterende muziek van Johann Sebastian Bach, over de wonderlijke krachten van hemel en aarde, ontdoen van de begrensdheid van woorden?
Het zijn dezelfde woorden die me vaak tekortschieten en toch telkens hoor als ik muziek beluister, muziek maak en muziek spreek!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten