Het gebeurde vorige week vrijdagmiddag. Tijdens mijn dagelijkse schrijfwerkzaamheden en luisterend naar de muziek van ‘Dances with Wolves’, kreeg ik honger, enorme honger. Het laatste cijfers van de vooroorlogse klok op mijn thuisbureau draaide naar onder, het was 12:12 uur.
Daar mijn koelkast was verworden tot kraakpand bleef mij niet veel anders over dan me, samen met mijn honger, enorme honger, te spoedden naar de dichtstbijzijnde supermarkt, om brood, verschillende soorten kaas, vis en chocomel te kopen!
Weer thuis stalde ik al het heerlijks uit op mijn bureau en begon alles haastig op te eten.
Nadat ik de laatste kruimels met mijn natte vingers
had opgedipt en onder het genot van de laatste slok chocomel naar beneden had gespoeld,
overviel mij een gevoel van overweldigende tevredenheid. Helaas van korte duur!
Mijn darmen begonnen op te spelen. Opeens had ik het
zweet op mijn voorhoofd staan en mijn hersenen riepen: ‘En nu naar de wc!’
Maar op het moment dat ik opstond, dreigde ik de controle over mijn darmen te verliezen en nam weer gauw plaats op mijn bureauzetel.
Een enorme scheet zonder schade, zorgde op dat moment voor iets
opluchting en weer riepen mijn hersenen: ‘En nu scheets-gewijs naar de wc.’
Het lukte mij inderdaad, nadat ik mijn partner - die toevallig in de weg stond omdat ze toevallig thuis op dat moment was gekomen - had omgelopen, al scheet-dansend, maar wel op tijd de wc te bereiken.
Nadat ik daar bijna een uur had verpoosd en geheel
darm-ontleegd verlegen naar mijn bureau terugliep wierp zij mij een blik toe die
ik tot nog toe niet heb kunnen duiden.
Vond ze het pijnlijk gedrag of was het een uiting
van liefde?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten