Wij wandelden altijd met een grote groep mensen en dat was superleuk en gezellig.
Maar op een dag was de groep te groot, voor de moeilijk begaanbare route van de wandeling. Om die reden splitsten wij de groep in tweeën.
De echte wandelaars kozen voor Jan. Jan was een sportieve, maar zeer ambitieuze wandelaar met weinig oog voor de omgeving en de natuur. Hij was niet communicatief en keek zelden of nooit om. De rest van de groep ging met mij mee. Ik maakte wel op zijn tijd een praatje en genoot van wat ik zag en hoorde, maar ook van wat ik niet zag en niet hoorde. Ik genoot dan van de stilte
.Wij vertrokken tegelijkertijd, maar al gauw bleek dat de groep van Jan veel sneller was en na enkele minuten waren zij uit ons blikveld verdwenen.
De mensen in zijn groep probeerden hem, zo goed en kwaad als mogelijk, te volgen.
De sterksten konden hem bijbenen tot aan het eindpunt, een ander gedeelte koos er na een tijdje voor, om de route in hun eigen tempo te lopen. Het grootste gedeelte heeft het eindpunt nooit bereikt en waren beschadigd!
Wij hebben tijdens de wandeling heel veel met elkaar gepraat en gelachen, de natuur en omgeving bekeken, genoten van de stiltemomenten en het tempo dusdanig getemperd, zodat iedereen, binnen de geborgenheid van de groep, het eindpunt heeft kunnen bereiken.
Ook het dagelijks leven is een aaneenschakeling van(levens)wandelingen.
Thuis, op je werk maar ook in verenigingen. Overal zul je de Jannen tegenkomen, maar gelukkig ook mensen als mij of gelijkgestemden.
Nee, ik kan de Jannen niet haten, om wat of hoe zij zijn, maar ook niet begrijpen.
Wat is het leven waard, als je mensen beschadigd achterlaat? Welk doel streef je dan na?
De volgende wandeling liepen er nog maar een handjevol mensen met Jan mee, de daarop volgende wandeling liep Jan alleen...
Het tempo is niet bepalend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten