Tijdens het gesprek hoor ik de nood, voel de ellende en ervaar mijn eigen hulpeloos– en machteloosheid. Verdomme, hoe kan ik haar helpen?
Het gesprek is oneindig en eindigt telkens in een leegte zonder woorden en ik merk dat haar pijn mijn ziel raakt en ontwricht. Haar nood heeft zich genesteld in mijn zielenkamer.
Als snel merk ik dat mijn goedbedoelde hulp en zielszorg niet meer voldoende is om haar daadwerkelijk te helpen. Zij is getraumatiseerd!
Een trauma is een monster dat diepe sporen krast in iemands denken, voelen en handelen.
Een trauma ontregelt iemands zelforganisatie en zelfsturing.
Vaak helpt een gerichte therapie maar soms werkt deze averechts en wat dan?
Uit eigen ervaring weet en voel ik dat alleen therapie niet voldoende is om traumatische ervaringen en gebeurtenissen een plaats te geven.
Naast gesprekken en therapie moet je leren om met levenskracht en zielsmoed het kwade te lijf te gaan. Dit lukt niet altijd, de angst is soms sterker dan de moed maar ik ga ermee door omdat ik weet dat het de enige manier is om de weg naar het leven terug te vinden.
Een trauma is voor buitenstaanders meestal onzichtbaar of wordt gebagatelliseerd maar voor mij is het nog steeds een monster dat mij langzaam maar zeker verslindt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten