De volgende slapeloze nacht

Het is voor mij niet gemakkelijk en meestal onmogelijk om te slapen. Natuurlijk weet ik dat slaap noodzakelijk is maar ik heb angst om in slaap te vallen.

Als ik slaap weet ik niet wat er om me heen gebeurt en/of wat er met mij gebeurt. Als ik slaap verlies ik de controle.

Ik droom mijn kind-zijn met alle mistanden en verbale of lichamelijke tuchtigingen.

Na enkele dagen zonder slaap is mijn lichaam volledig uitgeput.
Meestal neem ik dan een heel sterk slaapmiddel en antipsychotica waarna ik in een zwarte, bodemloze put val.
Na ongeveer vier uren slapen word ik dan wakker met een tweeledig gevoel.
Enerzijds ben ik dan blij dat ik mijn dromen ben ontvlucht maar anderzijds ben ik bang voor wat ik heb gemist.

Het slapen is voor mij een dagelijks gevecht met mezelf behalve als ik in de trein zit!
In de trein bepaal ik zelf wat er gebeurt, waar ik naar toe ga en hoe lang de reis duurt.
Mijn ogen vallen dan dicht en de wereld om me heen begint te bewegen.
Ik praat rustig met de banken totdat er gedaanten uit mijn dromen instappen.
Ik droom dan dat ik wakker schrik en deze gedaanten wegjaag waarna ik weer in slaap val.
Het lijkt dan alsof mijn angst om te slapen voor even is verdwenen.
Dit duurt net zolang tot de gedaanten uit mijn dromen terugkomen, beginnen te dansen en hun gieren aan mij beginnen te pikken.
Ik kan de gedaanten en de gieren dan niet meer ontvluchte en de trein dendert voort!
Helaas kan ik overdag niet vluchten in een droom om mij te weren.
Het enige wat mij dan overblijft is om mijn ogen weer te openen en het wakker zijn te genieten...

Wakker blijven tot de volgende nacht, de volgende slapeloze nacht!