zondag 27 december 2020

De last van mijn afkomst

 


Deze gedachte is ontstaan naar aanleiding van het verhaal van een jongen die - ondanks dat hij wist dat zijn vader niet zijn echte vader was - generlei interesse toonde om zijn biologische vader, de spermadonor, te vinden.
Voor de mensen in het verhaal onbegrijpelijk maar voor mij begrijpelijk.
Ik ben enorm teleurgesteld in mijn vader en heb daarom - ondanks de wetenschap dat ik zijn fysieke genen niet kan verbergen - het negeren van mijn afkomst als kunst verheven.
De fysieke genen van mijn vader zijn zichtbaar maar gelukkig niet zijn karaktergenen, deze hebben mij niet geïnfecteerd! En daarmee doel ik op zijn asociale, egocentrische, zeer afstotelijke en onterende gedragingen.
Heel veel mensen in zijn onmiddellijke omgeving wisten het maar niemand deed iets, loyaliteit stond en staat nog altijd hoog in het vaandel, helaas!
Hij is gelukkig al lang dood maar het monster vader zit - in de vorm van triggers en bijbehorende dissociaties - nog dagelijks in mijn hoofd.
Zijn fysieke genen zullen mij altijd blijven begeleiden, daar kan ik niets aan doen, maar elke vergelijking met hem zal ik in harde woorden betwisten. Hij heeft mijn emoties zoals huilen, het voelen van verdriet en pijn maar vooral mijn jeugd ontnomen.
Wat er blijft is mijn zoektocht naar geluk en mezelf zonder de last van mijn afkomst.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten