Helaas dwingt ons sadistisch bioritme toch telkens weer, de nieuwe dag te starten.
Ondanks de wetenschap, dat wij niet iedere dag, zowel fysiek, intellectueel alsook emotioneel, het leven met al zijn uitdagingen kunnen trotseren, laten wij ons steeds dwingen om op te staan.
Ondanks de wetenschap, dat wij niet iedere dag, zowel fysiek, intellectueel alsook emotioneel, het leven met al zijn uitdagingen kunnen trotseren, laten wij ons steeds dwingen om op te staan.
Langzaam slepen wij dan ons, fysiek en psychisch geteisterd lichaam, naar de wc en vervolgens naar de douche.
De waterstraal hamert onze hersenpan de realiteit van de nieuwe dag hardhandig in.
De geur van de slaap wordt afgespoeld, eigen wil en ego gesloopt.
Het laatste gevoel van individualiteit wordt ons ontnomen, als wij na het douchen uit het raam kijken en de vele uitdrukkingsloze gezichten zien, die naar het werk of de school spoeden.
Een paar minuten daarna lopen wij dan, als een schaduw van ons verstand, in de uitdrukkingsloze colonne mee.
De vraag welke genade de dag ons zal brengen is dan al niet meer relevant, want wij hebben ons voor de zoveelste keer overgegeven.
De waterstraal hamert onze hersenpan de realiteit van de nieuwe dag hardhandig in.
De geur van de slaap wordt afgespoeld, eigen wil en ego gesloopt.
Het laatste gevoel van individualiteit wordt ons ontnomen, als wij na het douchen uit het raam kijken en de vele uitdrukkingsloze gezichten zien, die naar het werk of de school spoeden.
Een paar minuten daarna lopen wij dan, als een schaduw van ons verstand, in de uitdrukkingsloze colonne mee.
De vraag welke genade de dag ons zal brengen is dan al niet meer relevant, want wij hebben ons voor de zoveelste keer overgegeven.
Er zijn van die dagen, die wij eigenlijk zouden moeten overslaan…
Gelukkig zijn dat maar driehonderdvijfenzestig dagen per jaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten