Zij leek dit te hebben geaccepteerd, haar levenspartner nog niet.
Om hem te laten wennen aan de toekomstige stilte in hun huis en het niet als verdriethuis voor hem onleefbaar te maken had zij ervoor gekozen om in een hospice te sterven.
Een wel overwogen keuze, waar zij geen spijt van had.
Zij was in de hospice opgeknapt, had haar levenstank voor de laatste keer opgeladen en schonk iedereen in haar omgeving moed en troost.
Een van de laatste keren dat we met elkaar spraken zei zij: ‘Het lijkt wel of ik hier ben om beter te worden’ en met een ondeugend lachje voegde zij eraan toe, ‘dat kan toch niet de bedoeling zijn!’
La Belle was een bijzondere, moedige en lieve vrouw, de gedachten aan de reinheid van haar geest ontroeren mij nog steeds.
Het was een vrouw die tot op de laatste dag heeft genoten en dankbaarheid toonde voor normale en eenvoudige dingentjes, zoals een lekkere kop soep, een extraatje, een verzachtend warm bad of gewoon te zitten op haar speciale stoel om te babbelen, te gekken.
Maar je kon ook met haar praten en filosoferen over het leven, de dood en de eventualiteit om verder te leven in een andere dimensie.
Nee, ook zij kon of wilde niet alle vragen beantwoorden, maar het leek alsof vele levenswaarheden haar links en rechts hadden ingehaald.
Volgens mij kon zij de waarheid zien.
La Belle, jij beloofde me in mijn nabijheid te blijven dat ik je niet hoefde te missen…
Jij hebt je belofte niet gebroken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten