De laatste jaren wordt het steeds stiller aan het graf van mijn ouders.
Mijn moeder praat nog wel eens met mij maar veel minder open en vrolijk dan voor de dood van mijn vader. Het lijkt alsof de hereniging haar heeft verstomd!
Soms komt zij op de koffie en dan is het net zo gezellig en vertrouwd als vroeger. Haar met liefde vervulde stem laat mij dan opleven. Maar als ik voor het graf sta voel ik mijn vaders aanwezigheid. Ook na zijn dood heb ik nog altijd angst voor hem.
En toch blijf ik gaan, ik kan de doden namelijk niet in mijn hart dragen want het openen van mijn hartdeur doet zeer. Daarnaast heb ik nog steeds ontelbare onbeantwoorde vragen.
Soms vraag ik me wel eens af of in de grote gouden sterrencirkel der zielen alle problemen worden afgedaan met: ‘het is gebeurd, kunnen het niet meer terugdraaien’ dus alles is vergeven. Maar als dat het geval is wil ik er absoluut niet naar toe!
Tijdens ons laatste gesprek heb ik mijn moeder verteld wat zij al lang wist en gevraagd wat ik niet wist. De sfeer was goed.
wind aaide zacht mijn haren,
en geuren streelden mijn neus
de kleur verblindde mijn ogen
geluid bekoorde mijn oren
maar onbeantwoorde vragen
doofden geleidelijk het licht
Het wordt steeds stiller!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten