zondag 10 mei 2020

Zal mijn neus altijd blijven stoten

Een goede vriendin, wier man gestorven is, kan niet meer naar muziek luisteren.

Elke vorm van muziek versterkt haar herinneringen en bijbehorende emoties zodanig dat zij keer op keer volledig van slag raakt.

De pijnen die muziek bij haar veroorzaken zijn van dien aard dat zij heeft besloten muziek uit haar leven te bannen.


Ook bij mij versterkt muziek emoties maar in tegenstelling tot mijn vriendin laat ik het gebeuren! Tonaal of bij voorkeur atonaal, ik ruik klanken als begeerten, voel onbekende vreugden, pijnen en ervaar noten als onzichtbare penseelstreken op een nog onbekend doek…
Fantasieën eenzaam op weg naar, ja waar naar toe?
Af en toe denk ik zelfs wel eens hoe muziek zou klinken of op mij zou inwerken als de uitvoerenden naakt op een bühne zouden zitten en de heimelijke liefde van de trombonist voor de celliste opeens zicht- en hoorbaar wordt.
Eenmaal in mijn eigen wereld beleef ik de muziek nog eens, nog eens en nog eens.
In mijn energievretende innerlijke terug-hoor cyclus archiveer ik de beluisterde muziek dan steeds weer in de hoop dat ze ooit op de goede plaats terechtkomt.
Soms probeer ik mijn muziekbeleving te vertalen in eenvoudige woorden maar deze stoten op onbegrip van toehoorders of lezers. Ik stoot mijn neus dan aan pragmatisch muzikaal realisme en muziekblindheid.

Als uitvoerend muzikant word ik zelden emotioneel geraakt en zal waarschijnlijk nooit naakt op de bühne zitten maar wel altijd mijn neus blijven stoten.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten