zeven maal per week staat hij op een stoelstrik om zijn hals met een zielige smoel
al wachtend op zij die van hem houden
en van zijn opzet zullen weerhouden
totdat ook deze hoop is vervlogen
en hij zichzelf alweer moet losknopen
In dit blog probeer ik de wereld te vangen in beelden. Een wereld waar wij allemaal van dromen. Een wereld waar je mag lachen, huilen en je laten ontroeren. Een wereld waar de mensen weer leren na te denken. Een wereld waar de mensen weer bij zichzelf rade gaan. Een wereld waar iedereen zich bezint op zijn/haar rol. Een wereld waar de levenswegen opnieuw worden geplaveid en verbreed. Een wereld waar iedereen mag mee lopen en iedereen mag meedoen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten