Een woud van gevoelens

De afgelopen jaren heb ik vaak in het ziekenhuis gelegen. 

Meestal lag ik dan op een afdeling waar veel mensen met darm- en leverkanker lagen.

Een van die mensen heb ik een paar maanden geleden in het ziekenhuis weer getroffen. Hij was op controle geweest en zichtbaar opgelucht. De behandelende arts had hem verteld dat de bloedwaarden uitstekend waren en dat hij die vreselijke ziekte had overwonnen. Ik was blij voor hem maar ook voor zijn familie!

Ook bij mijn moeder werd kanker geconstateerd maar na de eerste onderzoeken werd al heel snel duidelijk dat er weinig hoop op een goede afloop was.
Toch vond mijn moeder dat ze moest vechten voor haar leven. Ze wilde haar kleinkinderen, kinderen en echtgenoot nog niet verlaten, er was nog zoveel te doen!
Uiteindelijk was de kanker haar toch de baas en stierf ze een zeer kwaalvolle dood.

Vanaf dag één heb ik me bewust buiten de discussie gehouden betreffende behandelmethodes en medicatie. De behandeling, meningen en inzichten van artsen en zorgdeskundigen heb ik, in tegenstelling tot veel van mijn familieleden, tot het laatste moment geaccepteerd en gerespecteerd. Daarnaast heb ik me door zorgdeskundigen laten informeren en scholen over hoe je een dergelijke situatie enigszins kunt managen.
Mijn natuurlijke, praktische en pragmatische denkwijze heeft me hierbij enorm geholpen en, ondanks het feit dat mijn denken en handelen niet door iedereen in ons gezin en familie in dank is afgenomen, ben ik er nog steeds van overtuigd dat het goed was.
Persoonlijk werd ik in die tijd heel erg gekwetst door opmerkingen in de strekking van dat ik mijn moeder liever vandaag dan morgen dood zag.
En misschien heb ik in die tijd zaken overzien maar ik stond er ook heel vaak alleen voor.
Omdat ik de mogelijkheid had om van thuis uit te werken en deels zorgverlof had was ik gemiddeld twaalf uur per dag bij mijn moeder.
Er bleef mij niets anders over dan de zaken te managen, rekening houdend met noodzakelijkheden en realistische verwachtingen, en te coördineren!

Zo was het ook een goede beslissing om Mam in een professionele omgeving rustig te laten sterven. We waren allemaal aan het eind van ons latijn.
Haar afscheid van de woning was pijnlijk maar tegelijkertijd ook ontroerend. De ogen van mijn moeder verrieden voor een ogenblik ontsteltenis maar gek genoeg ook berusting.
Zij wist dat dit de laatste keer zou zijn dat ze haar woning zou verlaten en nooit meer zou terugkomen. We stonden in de lift en zachtjes beroerde ik haar handen, zij sloeg haar ogen op en schonk mij absolute liefde. Deze blik van liefde was voor mij de inspiratie om voor haar, alleen voor haar een persoonlijk bidprentje te schrijven. Ik heb geprobeerd haar onvoorwaardelijk liefde voor ons gezin te beschrijven, een liefde die ik nu nog steeds dagelijks ervaar


We hebben na hele fijne jaren afscheid moeten nemen van Lieske; lieve zorgzame echtgenote, moeder en oma.
Ondanks al haar levenslust en wilskracht heeft ze de ongelijke strijd tegen een vreselijke ziekte niet kunnen winnen.
Lieske ging van ons heen zoals ze heeft geleefd; strijdend en zorgend voor haar echtgenoot, gezin en iedereen die zij lief had. Zelfs op haar ziekbed hield zij de touwtjes in de handen.
Lieske ervoer en leerde reeds op vroege leeftijd dat je zonder levenslust, wilskracht en het vermogen en de kracht om liefde te geven en te ontvangen je in onze wereld geen plaats kunt veroveren.
Deze wijsheden nam ze mee in haar huwelijk en droeg zij, op haar eigen unieke wijze, over aan iedereen die hiervoor openstond.
Een groot gezin was haar wens en na een aanvankelijke ‘fehlstart’, een korte kinderloze periode waarover ze naderhand smakelijk kon lachen en vertellen, werd ze op haar wenken bediend.
Kinderen en later de kleinkinderen waren haar lust en leven!
Ondanks de drukte van een groot gezin hield Lieske nog altijd tijd over voor haar grote liefde. Het verzorgen van bloemen en planten in huis en het onderhouden van een prachtige bloementuin die in de wijde omtrek grote bekendheid genoot.
Ook ondersteunde en hielp zij haar uithuizige kinderen.
Daarnaast verzorgde zij en/of ving haar eigen klein – maar ook buurtkinderen op.
Ze nam zich zelfs de tijd wafels en frieten te bakken voor de kinderen van de hele woonwijk, kortom te veel om op te noemen!
En passant had ze ook nog tijd om vrijwilligers – en buurtwerk te verrichten!
Een uniek mens met de ‘lach om het hart’ is van ons heengegaan.
Lieske, Mam en Oma wij zullen je nooit vergeten.

Ieder mens probeert zich altijd te rechtvaardigen en ook mij is dit gevoel niet vreemd. Was mijn denken en handelen correct en/of had ik sommige beslissingen beter moeten uitleggen of van te voren moeten discussiëren? Tja, ook onzekerheid was en is mij niet vreemd.

Maar wat ik er wel van heb geleerd is dat het onmogelijk is noodzakelijkheden en een woud van gevoelens tegelijkertijd te managen.

Dat zal ik dan ook nooit meer doen!