Onder een dikke stoflaag

Waarheid ligt in een diepe kuil onder een dikke stoflaag en huilt.
Ik kom toevallig langs en erger me een beetje aan haar gehuil.
‘Huil niet, ik ben het toch niet schuld dat je daar zo armzalig en eenzaam in de rotzooi ligt.’
‘Maar het is ook niet mijn schuld’
‘Dat klopt en daarom wil je helpen jezelf maar ook mij te bevrijden.’
‘Te bevrijden waarvan.’
‘Te bevrijden van Leugen.’
‘Hoe dan?’
‘Door mij iets te vertellen over Leugen.’
‘Nee, dat doe ik niet.’
‘Goed, dan blijf maar in de rotzooi liggen.’

Na een tijdje begon mijn geweten te klagen en ben ik toch weer terug gegaan naar de diepe kuil. Zij is niet alleen, er is ook een gemene man in de diepe kuil. Hij slaat haar en zij schreeuwt het uit van de pijn
‘Herken je me niet’, ik ben Waarheid.’
‘Natuurlijk heb ik je herkend maar ik ben een aanhanger van Leugen. Hij is de enige waarheid die ik ken. Schreeuwend van pijn en angst smeekt Waarheid om genade en belooft hem om met Leugen te praten. De gemene man neemt hier genoegen mee en verlaat de diepe kuil.

Verstard heb ik het verbijsterende en angstaanjagende schouwspel vanaf de rand van de diepe kuil gadegeslagen. Nadat de gemene man de diepe kuil heeft verlaten ben ik afgedaald om Waarheid te helpen. Nadat ik haar wonden heb verzorgd vraag ik haar of ze echt met Leugen wil praten.
‘Ja, ik wil weten waarom iedereen hem zo geweldig vindt en daarom blijf ik ook in deze diepe kuil. Ik wil hem hier ontmoeten.’
Een paar minuten na dit korte gesprek komt Leugen.
‘Wie wil me spreken en waarom?’
Ondanks dat ik me onzichtbaar heb gemaakt heeft hij mij gezien en herhaalt zijn vraag.
‘Ik wil je niet spreken, Waarheid wil met je praten. Zij wil jou beter leren kennen.’
‘Je wilt me voor de gek houden, niemand wil mij beter leren kennen, ook Waarheid niet.’
De leugen draait zich om, verdwijn en laat Waarheid in de stoffige diepe kuil liggen.
En daar ligt ze nog steeds onder een dikke stoflaag!