Leven van verwachtingen

Afgelopen week had ik des nachts zapgeluk en mocht ik onverwachts genieten van ‘Erwartung’ van Arnold Schönberg.
De muziek voerde mij naar een wereld van totale ontmanteling en ontsiering. Niets was zoals het hoorde te zijn maar ik voelde mij er thuis.
Als een mutualistische symbiose versmolten woorden en klanken, wars van de horizon der verwachtingen en aannames, tot een kunstwerk.

De woordklanken van de wereldverdwaalde vrouw waren voor mij geen uitingen van waanzin of hysterie of belichaming van een psychisch gestoord iemand.
Integendeel, door met alle zintuigen te luisteren naar de muzikale en tekstuele emoties werd ik vervoerd naar het verborgene, op een zoektocht naar een onbekende verwachting en op een reis naar de zielenoorsprong.

Het was gewoon een gedachterip zonder voorgeschreven balansen en zonder de druk van anticipatie van het onbekende.
Het voelde als thuiskomen, helaas moest ik na de laatste klanken weer naar huis, naar het leven van verwachtingen!