Levensmoraal waar ik voor sta

‘Je kunt heel goed overweg met kinderen’.
Het wordt me vaak gezegd en hoe arrogant het ook klinkt, het klopt!

Kinderen respecteren mij zonder restricties als autoriteit, maar beschouwen en accepteren me tegelijkertijd ook als hun gelijke. Net als volwassenen zijn kinderen mensenmonsters, wezens die al heel vroeg door hun ouders en mensen uit hun omgeving onderwezen worden in ‘de kunst der manipulatie’. Ze weten al heel vroeg wat er gedaan moet worden om hun zin door te drijven. Ze lachen, jengelen, blèren, bedelen, schreeuwen of werpen zich woedend op de grond. Ze beheersen het hele repertoire!
Wat mij onderscheidt van vele andere docenten, is het feit dat ik kinderen meteen mijn grenzen aangeef en duidelijk maak dat ik hun repertoire ken. Meestal vergelijk ik hun vanzelfsprekendheid met mijn vanzelfsprekende voorstellingen in een gesprek onder gelijken.

Dus wordt de baseballpet of een andere hoofdbedekking afgezet, de jas uitgedaan en het mobieltje in de kast gezet. En dit alles zonder tegenspraak!

Het is ook belangrijk de kinderen ‘te lezen’. Je moet jezelf verdiepen in hun sociale en culturele achtergronden. Ook belangrijk is om de gezinssituaties te kennen. Elk gezin heeft zijn eigen grenzen en als deze verreikend zijn, is mogelijk dat het kind realisme ontbreekt, andere kinderen zijn zicht op de wereld opdringt en vaak agressief wordt. Juist daarom vind ik het belangrijk om kinderen grenzen aan te geven, zodat zij andermans behoeften en wensen herkennen en leren mens tussen mens te zijn.

Daarnaast bundel en koppel ik mijn eigen grenzen aan de levensmoraal waar ik voor sta!

De kunst van het alleen zijn

Er zijn momenten in je leven waar je het liefste alleen bent, alleen met jezelf.
Zoals bij het sterven van geliefden, slechte berichten betreffende gezondheid of toekomstverwachtingen. Maar ook bij vreugdevolle boodschappen zoals het in verwachting raken, het ontvangen van dagelijkse liefde van je dierbaren en/of een liefdesverklaring bij gelegenheid van een huwelijk.

Kortom, er zijn ontelbare gelegenheden en situaties te noemen en te bedenken, waar gedachten spelen zoals: ‘Kon ik maar even alleen zijn of had ik maar even tijd om dit voor mezelf een plaats te geven’.
Het vervelende is dat dit vaak niet mogelijk is. Meestal zijn er andere mensen aanwezig die gevraagd of ongevraagd, jouw zorgen, verdriet, vreugde of pijn met je willen delen.
Je krijgt geen tijd, om vreugde en verdriet te verwerken. Helaas kun je dit gedrag niemand kwalijk nemen, want onze maatschappelijke etiquette schrijft ons voor dat we elkaar moeten helpen, ondersteunen, troosten of meevieren. En dit alles zonder goede handleiding!

Het kuddegedrag van de mensen, het maatschappelijk denken ‘samen gaat het goed, samen gaat alles beter’, heeft de intimiteit en de mogelijkheid van ‘het alleen zijn met jezelf zijn’ verdreven. Zelf heb ik me gedistantieerd van de kuddedenkende meerderheid en met behulp van meditatietechnieken gezocht naar geestelijke ontspanning, innerlijke stilte en vooral rust. Ik geniet dan van mijzelf en de kunst van het alleen zijn!

Geheel zichzelf zijn mag men slechts zolang men alleen is. Wie dus niet van de eenzaamheid houdt, houdt ook niet van de vrijheid. Want slechts wanneer men alleen is, is men vrij.
A Schopenhauer (1788-1860)

Muziek als spreektaal

Als men mij vraagt welke talen ik spreek antwoord ik steevast Nederlands, Engels, Duits, een beetje Frans, mijn streektaal en muziek.

Het feit dat ik mijn streekdialect niet verloochen wordt mij hoog aangerekend. Mijn bewering dat muziek ook een taal is, wordt belachelijk gemaakt. Waarom eigenlijk?

Volgens Wikipedia is taal een typisch menselijk communicatiesysteem, dat betekenissen weergeeft en doorgeeft. Een onomstreden definitie voor taal bestaat er echter niet. 

Als bewijsvoering om een communicatiesysteem als taal te definiëren, gebruikt men meer of minder aantoonbare regelgeving, zonder inhoudelijke eenduidigheid. Ondanks het gemis aan eenduidigheid, wordt de nietszeggende eenzame noot niet als taalonderdeel van een volwaardige taal erkend. Het is een merkwaardige redenering, want ook eenzame letter zijn weinigzeggend en beginnen pas te leven, als de letters woorden en zinnen vormen. Net als de taal vormen noten muziek-woorden en muziek-zinnen.

Mijn tegenstanders argumenteren met het feit, dat het taalcentrum in de linkerhersenhelft zit. Muziek maakt gebruikt van beide hersenhelften. Zonder ons taalcentrum kunnen we wel een melodie neuriën, maar we kunnen niet een liedje met woorden zingen. Muziek is dus toch geen taal. Echter, deze op zichzelf logisch klinkende redenatie roept bij mij veel vragen op.

Waarom kalmeren mensen bij het luisteren van muziek en verworden alle woorden en zinnen tot een onbelangrijke bijzaak?

Waarom vergroot muziek welzijn gevoelens?

Waarom heeft muziek een bewezen ontspannend effect op mens en dier?

Waarom kun je de schitterende muziek van Johann Sebastian Bach, over de wonderlijke krachten van hemel en aarde, ontdoen van de begrensdheid van woorden?

Het zijn dezelfde woorden die me vaak tekortschieten en toch telkens hoor als ik muziek beluister, muziek maak en muziek spreek!

Het regent

het regent
de godganselijke dag
het regent
wind stuurt het vallende nat

het regent
de hemel grauwgrijs bedekt
het regent
aarde zonder droge plek
het regent
de godganselijke dag
dankjewel
dat ik het beleven mag

Voor morgen

vergeet alle goede en slechte dromen 

vergeet alle slechte nachten en dagen
vergeet mislukkingen, vreugde en verdriet
vergeet alle weken, maanden en jaren

het is voorbij en verdwenen in het niets
we beginnen weer met een nieuwe morgen 
geniet ervan als een kind zonder zorgen

Bedankbankje

al zittend op een bankje
en de wereld aanschouwend
genietend achterlatend
grenzen en beperkingen
komt mijn geesthoofd weer tot rust
en is er opeens weer tijd
voor een beleefd bedankje

Tijdleven

 

tijd kun je niet echt voelen

ook niet eten of proeven
en zeker ook niet sparen
beleggen of bewaren
maar ook niet overdenken
inpakken ofwel schenken

tijd kun je niet teruggeven
tijd kun je alleen maar leven

Vastentijd

Aswoensdag markeert het begin van de veertig dagen durende vastentijd. Ondanks dat ik niet gelovig ben, eet ik dan geen vlees en extraatjes en vermijd ik het gebruik van alcoholische dranken. Voor gelovigen is de vastentijd de voorbereiding voor het paasfeest en worden deze weken gebruikt, als zoektocht naar de wortels van het geloof. Zelf benut ik deze periode om na te denken over ingeslopen gewoontes en handelingen, plaats te scheppen voor veranderingen en om nieuwe perspectieven te ontwikkelen.

Het magische getal veertig staat voor transformatie, wedergeboorte en misschien ook wel voor de vernieuwing van de verschillende dimensies in jezelf.
Spiritualiteit en deemoed laten je de waarden en gaven van het leven beter begrijpen en waarderen. Vasten maar ook onthouding van sommige activiteiten en/of bijvoorbeeld het gebruik van sociale media te minimaliseren, zorgen voor heel veel rust in je hoofd.

Vasten en jezelf iets onthouden is beslist niet gemakkelijk. Het vraagt veel moed en dito doorzettingsvermogen. Maar juist daarom is het de moeite waard om het te proberen. 
Het is ook geen schande als het niet lukt, integendeel. De moed om überhaupt met iets te beginnen, zonder de afloop te kennen, is de eerste stap om een beter mens te worden.

Gummibärchen

Het wereldnieuws wordt bepaald door crisissen, oorlogen en politieke spelletjes. Belangrijk of niet, maar er wordt over gepraat en geschreven.
Ook ik volg het wereldnieuws, kijk en luister wat de media heeft te vertellen. Daarnaast lees ik ook alle waar- en onwaarheden in tijdschriften en kranten.
Maar in mijn levensfilosofie zijn ogenschijnlijk minder beduidende zaken, aangelegenheden en/of problemen vaak belangrijker dan al deze informatie.
In deze probeer ik de waarheidsthese van belangrijk nieuws te logenstraffen, door terug te gaan naar de kern van mijn leven.
Zo is voor mij het eten van een Bossche Bol belangrijker dan de zoveelste oorlog en crisis. Om me voor dit alles af te sluiten, steek ik steeds vaker mijn kop in het zand.
Maar nu terug naar de Bossche Bol, voor mij een van de lekkerste lekkernijen. Je kunt de Bossche Bol niet met een vorkje of een lepeltje eten, want het laagje chocolade breekt altijd af. Hierdoor kun je nooit genieten van de totaalsmaak, bestaande uit chocolade, slagroom en deeg. Er blijft dus niets anders over, dan de Bossche Bol met je handen te eten. Het nadeel hiervan is, dat je er naderhand uit ziet als een varken en douchrijp bent! Juist om deze redenen denk ik dat publicatie van een handleiding, voor het eten van een Bossche Bol, de mensen meer interesseert dan het reguliere nieuws.
Nog een voorbeeld van echt nieuws.
Elke woensdag heb ik mijn ‘gewoon mens-zijn’ avond. Op zo’n avond zit ik dan ontspannen op de bank met een zak van driehonderdgram Gummibärchen. Normaal gesproken verorber ik de Gummibärchen in anderhalf uur. Maar afgelopen woensdag was de zak binnen het uur op.
Verontwaardigd ben ik de volgende dag naar de supermarkt gegaan om verhaal te halen. De filiaalleider vertelde mij dat de zakken het formaat hadden behouden, maar dat ze nu werden afgevuld met 200 gram beertjes en 100 gram eerlijke lucht. Een doodsteek voor mijn rechtvaardigheidsgevoel.
Dezelfde avond heb ik alle actualiteiten- en informatieprogramma's bekeken, maar het inhoudelijk devalueren van de zakjes ‘Gummibärchen’ bleek geen (wereld)nieuws te zijn.
Echte waarheden mogen blijkbaar ongestraft worden verzwegen, ze zijn niet nieuwswaardig. Ik ben weer een illusie armer en moet mijn ‘gewoon mens-zijn’ avonden nieuw gestalten.
Nu met twee zakken Gummibärchen!

Dances with 'sheets'

Het gebeurde vorige week vrijdagmiddag. Tijdens mijn dagelijkse schrijfwerkzaamheden en luisterend naar de muziek van ‘Dances with Wolves’, kreeg ik honger, enorme honger. Het laatste cijfers van de vooroorlogse klok op mijn thuisbureau draaide naar onder, het was 12:12 uur.

Daar mijn koelkast was verworden tot kraakpand bleef mij niet veel anders over dan me, samen met mijn honger, enorme honger, te spoedden naar de dichtstbijzijnde supermarkt, om brood, verschillende soorten kaas, vis en chocomel te kopen!

Weer thuis stalde ik al het heerlijks uit op mijn bureau en begon alles haastig op te eten.

Nadat ik de laatste kruimels met mijn natte vingers had opgedipt en onder het genot van de laatste slok chocomel naar beneden had gespoeld, overviel mij een gevoel van overweldigende tevredenheid. Helaas van korte duur!

Mijn darmen begonnen op te spelen. Opeens had ik het zweet op mijn voorhoofd staan en mijn hersenen riepen: ‘En nu naar de wc!’

Maar op het moment dat ik opstond, dreigde ik de controle over mijn darmen te verliezen en nam weer gauw plaats op mijn bureauzetel. 

Een enorme scheet zonder schade, zorgde op dat moment voor iets opluchting en weer riepen mijn hersenen: ‘En nu scheets-gewijs naar de wc.’

Het lukte mij inderdaad, nadat ik mijn partner - die toevallig in de weg stond omdat ze toevallig thuis op dat moment was gekomen - had omgelopen, al scheet-dansend, maar wel op tijd de wc te bereiken.

Nadat ik daar bijna een uur had verpoosd en geheel darm-ontleegd verlegen naar mijn bureau terugliep wierp zij mij een blik toe die ik tot nog toe niet heb kunnen duiden.

Vond ze het pijnlijk gedrag of was het een uiting van liefde?

 
Ik startte de computer, die in middels was gaan slapen, op en liet het beeldscherm weer leven. Daarna hervatte ik mijn schrijfwerkzaamheden, al luisterend naar de muziek van ‘Dances with ‘Scheets’!

Stilte, doodse stilte is meer dan niets

Ik heb een enorme voorliefde voor expressionistische stromingen binnen de kunst, zowel muziek, literatuur alsook schilderkunst. De vormgeving van deze laatste kunstvorm is, beduidend meer dan in de muziek en literatuur,  door de jaren heen verder ontwikkeld tot het abstract expressionisme, een kunstvorm waar het niets verwordt tot meer, heel veel meer.

Het ogenschijnlijk nietszeggend gekriebel  en gekrabbel van iemand als Cy Twombly ervaar ik als doods, als een hoorbare stilte, vreemd, onbekend, somtijds beklemmend maar oh zo mooi. Overigens, deze verstilling vind je ook terug in de compositie van John Cage, 4'33", met het openen en sluiten van een pianoklep als storend element.

Maar ook  in de symfonieën van Brückner, hier worden contrasterende muziekblokken verduidelijkt en gescheiden door de stilte van het 'niets'.

Minder spiritueel is het 'niets' als je uit een raam kijken zonder te zien wat er te zien valt, dromen zonder te dromen of misschien bij de koffiepot wachten tot hij is uitgedruppeld, water in de filter schenken en weer wachten.

Het verstand op nul, in de ruststand, stilte met 'niets' als belangrijkste element.

Vergeet echter niet, de stilten van het 'niets' zijn noodzakelijke generale pauzes in ons leven, heilzame medicijnen om ons te helpen teloorgegane rustpunten te herontdekken.

Stilte, doodse stilte is meer dan niets!

Dwergenromantiek

Dwerg Átaktos zit in de kruin van de boom, hij speelt met de apen. Átakos woont namelijk met zijn ouders en zusje in een dierentuin.
Zijn nvader is de tijdelijke burgemeester van het dwergendorp in de dierentuin en heet Idiokítis, zijn moeder heet Nosokóma en zijn zusje Koritsáki.

In het dorp wonen 7 dwerggezinnen van vier personen verdeeld over 7 kleine dwergwoningen. Daarnaast hebben ze nog een dwergfunctioneel dwerggemeentehuis met twee dwergzaaltjes en groot dwergburgemeester-bureau voor Idiokítis.

De dwergzaaltjes worden gebruikt om te feesten, te musiceren of te sporten.

Op de deur van een van de dwergzaaltjes staat dwergvergaderruimte maar omdat er nooit onenigheid is en geen onrechtmatige dingen gebeuren wordt er nooit vergaderd!

Als er niets te burgemeesteren is, en dat is altijd het geval, wordt het dwergburgemeester-bureau gebruikt als dwergklaslokaal.

In dit dwergklaslokaal leren de kinderen zich gedragen als echte dwergen en worden ze geschoold in alle dwerglevenvakken. In hun vrije tijd spelen ze met de dieren in de dierentuin, helpen hun ouders en elkaar met dwergwerkjes, musiceren, feesten of sporten met elkaar.

Je ziet ze nooit alleen als je, zoals ik, wordt uitgenodigd om af en toe deel uit te maken van hun dwergenleven. Het criterium om te worden uitgenodigd is dat je gelooft in het bestaan van dwergen zonder dat je ze ooit hebt gezien.

Ik ben dan zo groot als een dwerg en praat Dwergs; wij begrijpen elkaar en ik voel me er thuis. Tijdens mijn bezoekjes noemen de dwergen mij Prosorinós.

De laatste keer hebben ze mij gevraagd om voor altijd te blijven.

Ze willen voor mij en mijn partner zelfs een extra dwergenhuisje bouwen, lief hè!

Ik heb beloofd erover na te denken en mijn partner te vragen om te geloven in het bestaan van de dwergen.

En als dat onverhoopt niet gaat lukken, ook geen man overboord, dan blijf ik voor mijn dwergenvrienden Prosorinós.

Lief nieuwjaar

lief nieuwjaar, schenkt u mij

echte vrienden die mij begrijpen
en werk voor des werelds verrijken
gevoel voor humor, lol en plezier
en een eerlijk mens-open vizier
een geest op ongebaande paden
en een hartkuil om in te baden
tijd voor meditatie en zielsrust
en een onbeperkte levenslust

geduld om op alles te wachten
wijsheid om gaven te herkennen
maar vooral kracht uw wil te achten

lief nieuwjaar, bescherm mij 

Woffie

Het was volle maan en als zo vaak, lag ik heel onrustig, wisselend van links naar rechts, te wachten op mijn slaap. Eindelijk vielen mijn ogen langzaam dicht, maar door hard geklop op het raam, was ik meteen weer klaarwakker. Voorzichtig stond ik op, schoof de gordijnen weg en tot mijn ontsteltenis stond er een weerwolf voor mijn raam.

Het leek wel of hij had gehuild. Met een luide mensenstem, vroeg hij mij het vensterraam te openen.

Na een korte aarzeling heb ik dat gedaan. 

Zijn betraande, vertrouwenwekkende ogen straalden zoveel goedheid uit, dat ik, ondanks zijn enorm groot en afschrikwekkend lichaam, geen moment angst had.

Daar sta je dan, oog in oog met een grote, pratende weerwolf.

Ik wist niet goed hoe ik het gesprek moest beginnen maar dat bleek niet nodig te zijn. Woffie, de weerwolf vertelde mij, dat hij  was, omdat iedereen hem een angstaanjagend, bloeddorstig monster vond en bang werd als hij in de buurt was.

‘Ja maar’, zij ik, ‘jij kunt de mensen toch geen ongelijkheid geven, jij ziet er toch ook uit als een monster?’
Daar heb jij gelijk in’, antwoordde hij, ‘maar dat is ook het enige. Ik ben niet wild, niet gevaarlijk en zeer zeker niet bloeddorstig. Integendeel, ‘ik ben zelfs een zoetkous!’

Daarop ben ik naar beneden gegaan en heb hem koekjes en een paar overgebleven krentenbroodjes gehaald. Omdat hij geen handen had, heb ik hem deze gevoerd. Hij was klaarblijkelijk echt hongerig, gulzig slokte hij alles in één keer door.

Het was koud, het venster stond open, maar Woffie was weg.
Het kind in mij viel in slaap, maar ontwaakt als Woffie weer voor het raam staat!

Het is tenslotte maar een vicepaard

Een hoogleraar aan de universiteit heeft een nieuwe theorie ontwikkeld, betreffende oorsprong van het woord ‘fiets’. Tot nog toe zijn wij er altijd van uitgegaan, dat het woord fiets is afgeleid van het woord vélocipède.
Dit blijkt niet het geval te zijn, want de bovengenoemde hoogleraar beweert, dat de benaming verwijst naar het Duitse woord voor een plaatsvervangend paard, uitgesproken als 'Vize-Pferd', waarbij de letter ‘V’ als een zachte ‘F’ wordt uitgesproken.
De afkorting en verbastering van de Nederlandse vertaling vicepaard, tot fiets is voor mij, ook gezien de onzichtbare taalgrenzen van het ‘Diets’, een logische verklaring.

Verheugd en geëmotioneerd heb ik het mijn fiets verteld, die echter minder enthousiast bleek te zijn, over het feit, dat zijn voorouders levende paarden waren.
Hij vroeg mij: ’Herinner jij je ons uitstapje van enkele weken geleden nog, het sneeuwde en het was daarnaast ijzig koud. Daar ik geen reactie toonde, begon hij te vertellen.
‘Jij haalde me uit de koude schuur, waarna jij me op de standaard zette, ik mijn evenwicht verloor en in de koude sneeuw viel. Omdat jij te lui was, om mij fatsoenlijk op de standaard te zetten, gooide jij me tegen de muur. Alles deed me pijn!
Daarna reden wij, op de spiegelgladde straten richting Heerlen. Ik heb toen heel hard moeten werken om jou, zonder kleerscheuren, op de plaats van bestemming te krijgen.
Als dank hiervoor, liet jij me daar buiten staan en zocht je alleen de warmte op!
Toen jij weer naar buiten kwam, heb jij alleen het zadel afgedroogd, want daar moest jij tenslotte op zitten. De rest liet je zoals het was, vol sneeuw en ijs.
Op de terug weg kreeg ik darmklachten, liep van achteren leeg en verloor mijn evenwicht, waardoor jij van me afviel. Jij had geen medelijden met me, integendeel! Jij hebt me toen met jou zware winterschoenen geschopt, mijn ketting uit elkaar getrokken, de darmen met geweld eruit gehaald en met een vies goedje beplakt. Daarna heb jij de darmen, wederom met geweld, erin geduwd en daarna opgeblazen, waarna ik geen boe of bah meer kon zeggen. De rest van de tocht heb jij me uitgescholden en mishandeld door, te pas en te onpas, de versnellingen en remmen te gebruiken. Jij was doof voor het gekerm van de derailleur en remblokjes. Gelukkig was het niet donker en bleef me de ellende, van een hamerende dynamo bespaard! Eenmaal thuis zette jij me weer in de ijskoude schuur en heb me twee dagen niet meer bekeken. Jij liet me daar staan als oud vuil.
Misschien begrijp je nu, waarom ik mijn eventuele levende afkomst ontken. Laat mij maar gewoon een dood ding zijn, een fiets zonder stamboom en gevoelens. Dat spaart me een hele hoop pijn, leed en ellende.’

Het is inmiddels een week geleden dat mijn fiets zijn hart heeft gelucht en daarna het besluit heeft genomen, om onze relatie te beëindigen.

Het zij zo, het is tenslotte maar een vicepaard!

De ware maagd Maria

In het land van de begrensde mogelijkheden, zat Jozef op het parkbankje van de notabelen. Hij tuurde afwezig over de grote dorpsvijver.
Ondanks het feit, dat hij eigenlijk niet op dit bankje mocht zitten en zich terdege realiseerde hiervoor zou kunnen worden gestraft, genoot hij van het wonderbaarlijke, maar vooral rustgevende uitzicht.
Ongemerkt kwam er een bijzonder mooie, attractieve jonge vrouw naast hem zitten. Zij dacht dat hij een van de notabelen was en nam haar kans waar.

Teder legde zij een strelende hand op zijn dijen, met de andere hand trok zij zijn gezicht naar haar toe en kuste hem, met een voor Jozef ongekende passie, op zijn mond.
Jozef beantwoordde deze kus en duwde zijn tong in de half geopende mond, alwaar deze de hare vond.
Jozef raakte in vervoering, waardoor zijn geslachtsdeel de kop uitstak. Door zijn onhoudbare opwinding, vergat Jozef de schoonheid en rust van de dorpsvijver. Zonder rekening te houden met hun omgeving, bedreven zij de liefde, die eindigde in een hartstochtelijke climax.

Nadat zij tot rust waren gekomen, vroeg Maria aan Jozef wat voor werk hij deed.
Jozef beantwoordde haar vraag met de woorden: ‘Ik ben een eenvoudige, maar wel hele goede timmerman en zou jou graag als vrouw aan mijn zijde zien.’
Waarop Maria, nog gedeeltelijk ontkleed, woedend wegliep en hem met schelle stem toeriep: ‘Ik was voor de mensen totnogtoe de onbevlekte maagd en zal dat blijven. Ik bewaar mijn onbevlektheid voor een man van rang en stand en niet voor een eenvoudige timmerman!’
Echter, haar zwangerschap dwong Maria naar Jozef terug te keren en zijn eenvoudig timmermanschap te accepteren.

Van liefde was er geen sprake, hun kind was tenslotte niet meer dan een ongelukje! Zijn onbevlekte verwekking, zijn profetie en gewelddadige dood maakte hem tot martelaar. 

Een cadeautje voor zijn moeder, de ware maagd Maria!

Hersen vigilantie

chaos zonder de rust
van diepe zwarte gat
weven mijn hersenen
gedachten en weten
tot verhaal zonder zin

elk woord een afsluiting
elk woord een nieuw begin

Dans en vier de naaktheid

Naaktheid was in mijn jeugd een doodzonde, het was niet gepast, om zonder kleren te lopen, zelfs niet binnen onze vier muren.
Naaktheid moest je verbergen, het was iets om je voor te schamen!
Ik heb dat nooit begrepen en mij er altijd tegen verweerd. Elk moment heb ik aangegrepen om, waar dan ook, even stiekem naakt te lopen en te genieten van mijn naakte lichaam.

Soms danste ik, na de training van de voetbalclub of de gymnastiek op school, naakt door de kleedkamers. Maar meestal danste ik naakt door het bos, door de weiden en natuurlijk in de korenvelden.
De beroering door de halmen van het koren en de verboden streling van mijn naaktheid, verwerd dan tot een seksuele handeling van opperst genot!
Thuis kon ik mijn ervaringen niet delen, naaktheid en seksualiteitsuitingen waren taboethema’s.

De helaas veel te vroeg overleden regisseur en performer Christoph Schlingensief, gebruikte in zijn werk naaktheid als gereedschap, om verschillen te accentueren en/of situaties te verduidelijken.
De wijze waarop hij naaktheid normaliseerde, heeft mij de angst voor de gevolgen van naaktheid, maar ook de angst voor mijn eigen seksualiteit ontnomen.

naakt koken, poepen en lezen

naakt schrijven en musiceren.
geniet van je eigen naaktheid
ervaar de seksualiteit
zonder schroom en zonder schaamte

dans met mij naakt door kleedkamers
dans met mij naakt door de bossen
dans met mij naakt door de weiden
dans met mij naakt in het koren

dans en vier met mij de naaktheid

Beethoven voor beginners

täddäddäddääääääää
täddäddäddääääääää
täddäddäddäddäddäddäddäddäddäddäddäääääääääh
täddäddäddäddäddäddäddäddäddäddäddäääääääääh
täddäh-häddääääähä
täddäh-häddääääähä
täddäh-häddä-dä-däääää
täddäddäddääääääää

Soepblues

De soephaartjes kijken mij aan, want zij weten het.
Al lepelend wordt het mij ook duidelijk, mijn leven is geleefd en er kan mij weinig of misschien zelfs helemaal niets meer gebeuren.

Alle hoofdletters zijn verbruikt.
Alle pijnen heb ik gevoeld.
Alle vreugden ervaren en de angst voor het onbekende heb ik verloren en er zijn geen zaken, dingen en gebeurtenissen meer, die nog moeten worden geleefd.
Alle littekens van pijnen draag ik mee.
Alle heilzame werkingen van genezingen, zitten diep in mijn lichaam en geest opgeborgen.
Alle kansen heb ik gegrepen en laten wegglippen.
Alle levenstreinen heb ik gehaald en laten wegrijden.
Alle mensentypen heb ik ooit ontmoet.

Alle levensflitsen zijn nu filmen.

Filmen over van wat ooit was en misschien ooit wordt.
Filmen over schoonheden, vreugden en pijnen.
Filmen over het leven.
Filmen over het voortdurend horen, ruiken en proeven.

Maar het zijn herhalingen, herinneringen, niets nieuws.
De angst voor het onbekende is verdwenen en nu ben ik gelukkig, eindelijk alleen met de soephaartjes!

vrolijk lepelend aan de soep
samen met alle soephaartjes
ook zij zijn zestig en ouder
neurie ik vandaag de soepblues