Vrederust van de dood

mijn zoektocht naar vrede en rust
is soms herculisch traumatisch
is een gevecht met de balans
van al mijn verwondbaarheden
door het lot en mijn levenslast
geraakt en fors aangeslagen
ben ik mezelf heel vaak tot last
vrees het aanbreken van dagen
en voel de angsten en pijnen
kan en wil niet altijd verder
waarna ik de bescherming zoek
van de stilte en donkerheid
in de ban van mijn zelf-meelij
wachtend op het verlosmoment
en de vrederust van de dood

Dat wormt mij

De wormenfamilie Kopgoedslecht ging een dagje naar het strand. Papa Kopgoedslecht was een eenvoudige arbeidersworm en had veel te weinig wormgeld om zich een grote middenklassewormfamilieauto te kopen. Zodoende werd de lange weg naar het strand afgelegd in een veel te kleine arbeidersfamiliewormauto, een zogenaamde Worm Waf

Het was wormdrukkendwarm in de WAF-auto en er was veel wormfamiliesnaarhet strandverkeer, waardoor er als snel een wormfamiliesnaarhetstrandefile ontstond.

Een onwormige situatie!

Eindelijk bij het strand aangekomen wilden de wormkinderen meteen wormborstelbaden, maar daar staken hun wormouders meteen een wormstokje voor. Eerst moesten ze de wormzwembroek en het wormzwembadpak aantrekken en daarna werden ze door mamaworm ook nog eens ingewreven met de wormzonnecrème. Haastig wormden de wormkinderen weg. De wormouders riepen hun wormkinderen nog na: ‘Pas op voor de wormverslindendevogels en wormetendevissen’. Maar dat hoorden zij niet meer.

De wormdochter wormde zich in het water maar plotseling hoorde ze een gemene wormetendezaagvis achter zich. Papaworm had het gezien en wormsnelde naar de zee en probeerde zijn wormdochter te redden. Dit lukte ook en de schade viel mee. Ze misten beiden alleen het laatste wormgedeelte van hun wormlichaam. De vis had dit afgezaagd.

Een beetje wormgehandicapt maar wormdolwormgelukkig wormden ze naar hun wormzonnebadenplaats. Tijdens papaworm's spectaculaire wormdochterredding was de onvoorzichtige wormzoon aangevallen door een wormverslindendevogel en ondanks zijn vlucht had die het laatste wormgedeelte van zijn wormlichaam met zijn scherpe snavel doorgesneden. Ook hij was een beetje wormgehandicapt maar verder voelde hij zich wormwonderwelgoed. Mamaworm had dit alles vanaf haar wormzonnebadenplaats aanschouwd en van schrik met het wormappelschilmesje ook het laatste wormgedeelte van haar wormlichaam afgesneden.

De wormfamilie was wormdolwormgelukkig dat iedereen het er wormlevend vanaf had gebracht en besloten het wormgeluk niet langer te wormtarten en reden in hun WW (WormWaf) terug naar huis. Deze gebeurtenis had de wormfamilie Kopgoed - jawel, de vroegere wormfamilie Kopgoedslecht - dichter bij elkaar gebracht en ze leefden nog wormlang en wormgelukkig.

Bij wormen lijkt alles zo eenvoudig en juist dat wormt mij!

Regenboog

het vernietigingswapen voor bloed en dood                                 

in een verpakking van geveinsde vreugde
begeleidt ons in chaos maar ook in nood
waarin we instinctief en zonder verweer
de weg vervolgen binnen onze grenzen
niet werkelijk trachtend het lot te keren
en wegwijzend naar diepe innerlijkheid
te aanvaarden Godsgeschenk vermeden dood
Noahs beloning voor vlucht een regenboog                                                                                              

Levenswandeling

over heuvels, bergen en door dalen

langs rivieren, kanalen en meren
steeds onderweg om mezelf te vinden
soms ben ik hier maar soms ook gewoon daar
de wegen zijn stenig, vies en vaak ook steil
maar toch loop ik verder alsmaar verder
de kwalen vergetend en vergevend
al lerend de lessen van het leven

Meer dan een-ik

 

Mijn denken is vaak veel sneller is dan de verwerking van gedachten maar juist dit niet-verwerkingsproces zorgt ervoor dat mijn denkproces nog meer versnelt. Elk geluid, elke gelezen letter, elk gezien beeld, alles moet worden overdacht om er vervolgens mee aan de slag te gaan. Belangrijk of onbelangrijk, mijn harde schijf slaat alles op en ik kan niets verwijderen. Het laatste zou ik wel willen maar ik word tegengehouden.

Alles wat ik vergeet wordt tegen me gebruikt.
Alles wat ik vergeet betekent straf, pijn en/of verdriet.
Mijn ‘niet-vergeten’ is de voorwaarde voor rust!

Door dit alles kan ik me slecht, zelfs heel slechtgericht focussen, waardoor zelfs het uitvoeren van eenvoudige opdrachten moeilijk en soms zelfs onmogelijk blijkt te zijn.
Zelfs het schrijven van deze relatief gemakkelijke tekst is dan moeilijk!
De focus op meerdere dingen uit zich bijvoorbeeld door het lezen van drie of vier boeken tegelijkertijd; de inhoud van het ene boek is de reden om met andere boeken te beginnen om het denkproces maar gaande te houden. Het is een constante zoektocht naar de ultieme waarheid en een strijd met wie ik ben maar nooit had moeten zijn. Het hypocriete van dit chronische, onophoudelijke denkproces is dat ik juist hierdoor verwijderd blijf van mezelf. Ik heb angst voor mezelf, angst voor de andere-ik!
Want ik ben helaas niet alleen ik, maar ook diegene die naast mij loopt als ik er even niet ben. Twee zielen die praten en discussiëren als een mens, raar maar waar.
Ik praat en discussieer ook met mezelf, soms hoorbaar, soms niet! Toch wordt de verandering in mezelf en de aanwezigheid van het wezen, wat ooit is geboren maar nooit heeft mogen leven, steeds duidelijker. Wanneer mag ik iedereen vertellen dat het proces voltooid is of wordt het leven als een-ik, iemand zonder vervelend verleden en zonder een vervelende mede lichaam-bewoner, mij uiteindelijk toch onthouden.

Vogeltjes, natuur en stilte

Tijdens onze vakantie in een landelijke Duitse streek hebben wij het jaarlijks concert van de muziekkapel in ons vakantiedorp bezocht. Het is een muziekvereniging met een 'Hauptorchester' van vijftig- en een jeugdorkest van dertig leden.

Het orkest repeteert normaal gesproken in het zaaltje van de plaatselijke kroeg, maar dat is niet groot genoeg om een concert te organiseren. De meest geschikte locatie, het 'Schützenheim', een enorm gebouw met een grote zaal en dito bühne, was deze keer echter niet beschikbaar en daarom was men uitgeweken naar het plaatselijke 'Heimat- und Machinemuseum’. Het orkest zat voor en achter stoom- en landbouwmachines, glasvitrines en wat al niet meer. Wij zaten achter een levensgrote glasvitrine met machineonderdelen. Door het glas hadden wij een redelijk zicht op het orkest. De publieke belangstelling was enorm. Er zaten meer dan vierhonderd bezoekers in deze ongeschikte concertlocatie.
Het eerste gedeelte van het concert werd verzorgd door het jeugdorkest. Ze speelden onder leiding van een zeer geïnspireerde dirigent een leuk programma, dat zeer aangenaam in de oren klonk. Het muzikale niveau in deze regio is niet bijster hoog, maar het optreden van dit jeugdorkest was zeer verrassend en we gingen er dan ook vanuit dat het 'Hauptorchester' deze lijn zou voortzetten. Helaas, we werden door het ‘Hauptorchester’ overspoeld door een tsunami van onzuiverheden. In combinatie met de immense geluidsterkte een geseling voor onze oren. De verbanning van de schoonheid van klanken en het schromelijk gemis aan enige vorm van muzikaliteit, maakten het vervolgconcert tot een strafexercitie. Uit respect voor de individueel behoorlijk spelende muzikanten en hun orkestonwaardige dirigent zijn we toch tot het einde gebleven. Het uiteindelijke concerteinde voelde als een bevrijding! 
Na de laatste noot barste er een minutenlang staand applaus los. Het leek wel alsof het Concertgebouworkest had gespeeld!
Des avonds heb ik op het balkon van de vakantiewoning geluisterd naar het inslapen van de vogeltjes, de natuur en de stilte.

Levensmoraal waar ik voor sta

‘Je kunt heel goed overweg met kinderen’.
Het wordt me vaak gezegd en hoe arrogant het ook klinkt, het klopt!

Kinderen respecteren mij zonder restricties als autoriteit, maar beschouwen en accepteren me tegelijkertijd ook als hun gelijke. Net als volwassenen zijn kinderen mensenmonsters, wezens die al heel vroeg door hun ouders en mensen uit hun omgeving onderwezen worden in ‘de kunst der manipulatie’. Ze weten al heel vroeg wat er gedaan moet worden om hun zin door te drijven. Ze lachen, jengelen, blèren, bedelen, schreeuwen of werpen zich woedend op de grond. Ze beheersen het hele repertoire!
Wat mij onderscheidt van vele andere docenten, is het feit dat ik kinderen meteen mijn grenzen aangeef en duidelijk maak dat ik hun repertoire ken. Meestal vergelijk ik hun vanzelfsprekendheid met mijn vanzelfsprekende voorstellingen in een gesprek onder gelijken.

Dus wordt de baseballpet of een andere hoofdbedekking afgezet, de jas uitgedaan en het mobieltje in de kast gezet. En dit alles zonder tegenspraak!

Het is ook belangrijk de kinderen ‘te lezen’. Je moet jezelf verdiepen in hun sociale en culturele achtergronden. Ook belangrijk is om de gezinssituaties te kennen. Elk gezin heeft zijn eigen grenzen en als deze verreikend zijn, is mogelijk dat het kind realisme ontbreekt, andere kinderen zijn zicht op de wereld opdringt en vaak agressief wordt. Juist daarom vind ik het belangrijk om kinderen grenzen aan te geven, zodat zij andermans behoeften en wensen herkennen en leren mens tussen mens te zijn.

Daarnaast bundel en koppel ik mijn eigen grenzen aan de levensmoraal waar ik voor sta!

De kunst van het alleen zijn

Er zijn momenten in je leven waar je het liefste alleen bent, alleen met jezelf.
Zoals bij het sterven van geliefden, slechte berichten betreffende gezondheid of toekomstverwachtingen. Maar ook bij vreugdevolle boodschappen zoals het in verwachting raken, het ontvangen van dagelijkse liefde van je dierbaren en/of een liefdesverklaring bij gelegenheid van een huwelijk.

Kortom, er zijn ontelbare gelegenheden en situaties te noemen en te bedenken, waar gedachten spelen zoals: ‘Kon ik maar even alleen zijn of had ik maar even tijd om dit voor mezelf een plaats te geven’.
Het vervelende is dat dit vaak niet mogelijk is. Meestal zijn er andere mensen aanwezig die gevraagd of ongevraagd, jouw zorgen, verdriet, vreugde of pijn met je willen delen.
Je krijgt geen tijd, om vreugde en verdriet te verwerken. Helaas kun je dit gedrag niemand kwalijk nemen, want onze maatschappelijke etiquette schrijft ons voor dat we elkaar moeten helpen, ondersteunen, troosten of meevieren. En dit alles zonder goede handleiding!

Het kuddegedrag van de mensen, het maatschappelijk denken ‘samen gaat het goed, samen gaat alles beter’, heeft de intimiteit en de mogelijkheid van ‘het alleen zijn met jezelf zijn’ verdreven. Zelf heb ik me gedistantieerd van de kuddedenkende meerderheid en met behulp van meditatietechnieken gezocht naar geestelijke ontspanning, innerlijke stilte en vooral rust. Ik geniet dan van mijzelf en de kunst van het alleen zijn!

Geheel zichzelf zijn mag men slechts zolang men alleen is. Wie dus niet van de eenzaamheid houdt, houdt ook niet van de vrijheid. Want slechts wanneer men alleen is, is men vrij.
A Schopenhauer (1788-1860)

Muziek als spreektaal

Als men mij vraagt welke talen ik spreek antwoord ik steevast Nederlands, Engels, Duits, een beetje Frans, mijn streektaal en muziek.

Het feit dat ik mijn streekdialect niet verloochen wordt mij hoog aangerekend. Mijn bewering dat muziek ook een taal is, wordt belachelijk gemaakt. Waarom eigenlijk?

Volgens Wikipedia is taal een typisch menselijk communicatiesysteem, dat betekenissen weergeeft en doorgeeft. Een onomstreden definitie voor taal bestaat er echter niet. 

Als bewijsvoering om een communicatiesysteem als taal te definiëren, gebruikt men meer of minder aantoonbare regelgeving, zonder inhoudelijke eenduidigheid. Ondanks het gemis aan eenduidigheid, wordt de nietszeggende eenzame noot niet als taalonderdeel van een volwaardige taal erkend. Het is een merkwaardige redenering, want ook eenzame letter zijn weinigzeggend en beginnen pas te leven, als de letters woorden en zinnen vormen. Net als de taal vormen noten muziek-woorden en muziek-zinnen.

Mijn tegenstanders argumenteren met het feit, dat het taalcentrum in de linkerhersenhelft zit. Muziek maakt gebruikt van beide hersenhelften. Zonder ons taalcentrum kunnen we wel een melodie neuriën, maar we kunnen niet een liedje met woorden zingen. Muziek is dus toch geen taal. Echter, deze op zichzelf logisch klinkende redenatie roept bij mij veel vragen op.

Waarom kalmeren mensen bij het luisteren van muziek en verworden alle woorden en zinnen tot een onbelangrijke bijzaak?

Waarom vergroot muziek welzijn gevoelens?

Waarom heeft muziek een bewezen ontspannend effect op mens en dier?

Waarom kun je de schitterende muziek van Johann Sebastian Bach, over de wonderlijke krachten van hemel en aarde, ontdoen van de begrensdheid van woorden?

Het zijn dezelfde woorden die me vaak tekortschieten en toch telkens hoor als ik muziek beluister, muziek maak en muziek spreek!

Het regent

het regent
de godganselijke dag
het regent
wind stuurt het vallende nat

het regent
de hemel grauwgrijs bedekt
het regent
aarde zonder droge plek
het regent
de godganselijke dag
dankjewel
dat ik het beleven mag

Voor morgen

vergeet alle goede en slechte dromen 

vergeet alle slechte nachten en dagen
vergeet mislukkingen, vreugde en verdriet
vergeet alle weken, maanden en jaren

het is voorbij en verdwenen in het niets
we beginnen weer met een nieuwe morgen 
geniet ervan als een kind zonder zorgen

Bedankbankje

al zittend op een bankje
en de wereld aanschouwend
genietend achterlatend
grenzen en beperkingen
komt mijn geesthoofd weer tot rust
en is er opeens weer tijd
voor een beleefd bedankje

Tijdleven

 

tijd kun je niet echt voelen

ook niet eten of proeven
en zeker ook niet sparen
beleggen of bewaren
maar ook niet overdenken
inpakken ofwel schenken

tijd kun je niet teruggeven
tijd kun je alleen maar leven

Vastentijd

Aswoensdag markeert het begin van de veertig dagen durende vastentijd. Ondanks dat ik niet gelovig ben, eet ik dan geen vlees en extraatjes en vermijd ik het gebruik van alcoholische dranken. Voor gelovigen is de vastentijd de voorbereiding voor het paasfeest en worden deze weken gebruikt, als zoektocht naar de wortels van het geloof. Zelf benut ik deze periode om na te denken over ingeslopen gewoontes en handelingen, plaats te scheppen voor veranderingen en om nieuwe perspectieven te ontwikkelen.

Het magische getal veertig staat voor transformatie, wedergeboorte en misschien ook wel voor de vernieuwing van de verschillende dimensies in jezelf.
Spiritualiteit en deemoed laten je de waarden en gaven van het leven beter begrijpen en waarderen. Vasten maar ook onthouding van sommige activiteiten en/of bijvoorbeeld het gebruik van sociale media te minimaliseren, zorgen voor heel veel rust in je hoofd.

Vasten en jezelf iets onthouden is beslist niet gemakkelijk. Het vraagt veel moed en dito doorzettingsvermogen. Maar juist daarom is het de moeite waard om het te proberen. 
Het is ook geen schande als het niet lukt, integendeel. De moed om überhaupt met iets te beginnen, zonder de afloop te kennen, is de eerste stap om een beter mens te worden.

Gummibärchen

Het wereldnieuws wordt bepaald door crisissen, oorlogen en politieke spelletjes. Belangrijk of niet, maar er wordt over gepraat en geschreven.
Ook ik volg het wereldnieuws, kijk en luister wat de media heeft te vertellen. Daarnaast lees ik ook alle waar- en onwaarheden in tijdschriften en kranten.
Maar in mijn levensfilosofie zijn ogenschijnlijk minder beduidende zaken, aangelegenheden en/of problemen vaak belangrijker dan al deze informatie.
In deze probeer ik de waarheidsthese van belangrijk nieuws te logenstraffen, door terug te gaan naar de kern van mijn leven.
Zo is voor mij het eten van een Bossche Bol belangrijker dan de zoveelste oorlog en crisis. Om me voor dit alles af te sluiten, steek ik steeds vaker mijn kop in het zand.
Maar nu terug naar de Bossche Bol, voor mij een van de lekkerste lekkernijen. Je kunt de Bossche Bol niet met een vorkje of een lepeltje eten, want het laagje chocolade breekt altijd af. Hierdoor kun je nooit genieten van de totaalsmaak, bestaande uit chocolade, slagroom en deeg. Er blijft dus niets anders over, dan de Bossche Bol met je handen te eten. Het nadeel hiervan is, dat je er naderhand uit ziet als een varken en douchrijp bent! Juist om deze redenen denk ik dat publicatie van een handleiding, voor het eten van een Bossche Bol, de mensen meer interesseert dan het reguliere nieuws.
Nog een voorbeeld van echt nieuws.
Elke woensdag heb ik mijn ‘gewoon mens-zijn’ avond. Op zo’n avond zit ik dan ontspannen op de bank met een zak van driehonderdgram Gummibärchen. Normaal gesproken verorber ik de Gummibärchen in anderhalf uur. Maar afgelopen woensdag was de zak binnen het uur op.
Verontwaardigd ben ik de volgende dag naar de supermarkt gegaan om verhaal te halen. De filiaalleider vertelde mij dat de zakken het formaat hadden behouden, maar dat ze nu werden afgevuld met 200 gram beertjes en 100 gram eerlijke lucht. Een doodsteek voor mijn rechtvaardigheidsgevoel.
Dezelfde avond heb ik alle actualiteiten- en informatieprogramma's bekeken, maar het inhoudelijk devalueren van de zakjes ‘Gummibärchen’ bleek geen (wereld)nieuws te zijn.
Echte waarheden mogen blijkbaar ongestraft worden verzwegen, ze zijn niet nieuwswaardig. Ik ben weer een illusie armer en moet mijn ‘gewoon mens-zijn’ avonden nieuw gestalten.
Nu met twee zakken Gummibärchen!

Dances with 'sheets'

Het gebeurde vorige week vrijdagmiddag. Tijdens mijn dagelijkse schrijfwerkzaamheden en luisterend naar de muziek van ‘Dances with Wolves’, kreeg ik honger, enorme honger. Het laatste cijfers van de vooroorlogse klok op mijn thuisbureau draaide naar onder, het was 12:12 uur.

Daar mijn koelkast was verworden tot kraakpand bleef mij niet veel anders over dan me, samen met mijn honger, enorme honger, te spoedden naar de dichtstbijzijnde supermarkt, om brood, verschillende soorten kaas, vis en chocomel te kopen!

Weer thuis stalde ik al het heerlijks uit op mijn bureau en begon alles haastig op te eten.

Nadat ik de laatste kruimels met mijn natte vingers had opgedipt en onder het genot van de laatste slok chocomel naar beneden had gespoeld, overviel mij een gevoel van overweldigende tevredenheid. Helaas van korte duur!

Mijn darmen begonnen op te spelen. Opeens had ik het zweet op mijn voorhoofd staan en mijn hersenen riepen: ‘En nu naar de wc!’

Maar op het moment dat ik opstond, dreigde ik de controle over mijn darmen te verliezen en nam weer gauw plaats op mijn bureauzetel. 

Een enorme scheet zonder schade, zorgde op dat moment voor iets opluchting en weer riepen mijn hersenen: ‘En nu scheets-gewijs naar de wc.’

Het lukte mij inderdaad, nadat ik mijn partner - die toevallig in de weg stond omdat ze toevallig thuis op dat moment was gekomen - had omgelopen, al scheet-dansend, maar wel op tijd de wc te bereiken.

Nadat ik daar bijna een uur had verpoosd en geheel darm-ontleegd verlegen naar mijn bureau terugliep wierp zij mij een blik toe die ik tot nog toe niet heb kunnen duiden.

Vond ze het pijnlijk gedrag of was het een uiting van liefde?

 
Ik startte de computer, die in middels was gaan slapen, op en liet het beeldscherm weer leven. Daarna hervatte ik mijn schrijfwerkzaamheden, al luisterend naar de muziek van ‘Dances with ‘Scheets’!

Stilte, doodse stilte is meer dan niets

Ik heb een enorme voorliefde voor expressionistische stromingen binnen de kunst, zowel muziek, literatuur alsook schilderkunst. De vormgeving van deze laatste kunstvorm is, beduidend meer dan in de muziek en literatuur,  door de jaren heen verder ontwikkeld tot het abstract expressionisme, een kunstvorm waar het niets verwordt tot meer, heel veel meer.

Het ogenschijnlijk nietszeggend gekriebel  en gekrabbel van iemand als Cy Twombly ervaar ik als doods, als een hoorbare stilte, vreemd, onbekend, somtijds beklemmend maar oh zo mooi. Overigens, deze verstilling vind je ook terug in de compositie van John Cage, 4'33", met het openen en sluiten van een pianoklep als storend element.

Maar ook  in de symfonieën van Brückner, hier worden contrasterende muziekblokken verduidelijkt en gescheiden door de stilte van het 'niets'.

Minder spiritueel is het 'niets' als je uit een raam kijken zonder te zien wat er te zien valt, dromen zonder te dromen of misschien bij de koffiepot wachten tot hij is uitgedruppeld, water in de filter schenken en weer wachten.

Het verstand op nul, in de ruststand, stilte met 'niets' als belangrijkste element.

Vergeet echter niet, de stilten van het 'niets' zijn noodzakelijke generale pauzes in ons leven, heilzame medicijnen om ons te helpen teloorgegane rustpunten te herontdekken.

Stilte, doodse stilte is meer dan niets!

Dwergenromantiek

Dwerg Átaktos zit in de kruin van de boom, hij speelt met de apen. Átakos woont namelijk met zijn ouders en zusje in een dierentuin.
Zijn nvader is de tijdelijke burgemeester van het dwergendorp in de dierentuin en heet Idiokítis, zijn moeder heet Nosokóma en zijn zusje Koritsáki.

In het dorp wonen 7 dwerggezinnen van vier personen verdeeld over 7 kleine dwergwoningen. Daarnaast hebben ze nog een dwergfunctioneel dwerggemeentehuis met twee dwergzaaltjes en groot dwergburgemeester-bureau voor Idiokítis.

De dwergzaaltjes worden gebruikt om te feesten, te musiceren of te sporten.

Op de deur van een van de dwergzaaltjes staat dwergvergaderruimte maar omdat er nooit onenigheid is en geen onrechtmatige dingen gebeuren wordt er nooit vergaderd!

Als er niets te burgemeesteren is, en dat is altijd het geval, wordt het dwergburgemeester-bureau gebruikt als dwergklaslokaal.

In dit dwergklaslokaal leren de kinderen zich gedragen als echte dwergen en worden ze geschoold in alle dwerglevenvakken. In hun vrije tijd spelen ze met de dieren in de dierentuin, helpen hun ouders en elkaar met dwergwerkjes, musiceren, feesten of sporten met elkaar.

Je ziet ze nooit alleen als je, zoals ik, wordt uitgenodigd om af en toe deel uit te maken van hun dwergenleven. Het criterium om te worden uitgenodigd is dat je gelooft in het bestaan van dwergen zonder dat je ze ooit hebt gezien.

Ik ben dan zo groot als een dwerg en praat Dwergs; wij begrijpen elkaar en ik voel me er thuis. Tijdens mijn bezoekjes noemen de dwergen mij Prosorinós.

De laatste keer hebben ze mij gevraagd om voor altijd te blijven.

Ze willen voor mij en mijn partner zelfs een extra dwergenhuisje bouwen, lief hè!

Ik heb beloofd erover na te denken en mijn partner te vragen om te geloven in het bestaan van de dwergen.

En als dat onverhoopt niet gaat lukken, ook geen man overboord, dan blijf ik voor mijn dwergenvrienden Prosorinós.

Lief nieuwjaar

lief nieuwjaar, schenkt u mij

echte vrienden die mij begrijpen
en werk voor des werelds verrijken
gevoel voor humor, lol en plezier
en een eerlijk mens-open vizier
een geest op ongebaande paden
en een hartkuil om in te baden
tijd voor meditatie en zielsrust
en een onbeperkte levenslust

geduld om op alles te wachten
wijsheid om gaven te herkennen
maar vooral kracht uw wil te achten

lief nieuwjaar, bescherm mij 

Woffie

Het was volle maan en als zo vaak, lag ik heel onrustig, wisselend van links naar rechts, te wachten op mijn slaap. Eindelijk vielen mijn ogen langzaam dicht, maar door hard geklop op het raam, was ik meteen weer klaarwakker. Voorzichtig stond ik op, schoof de gordijnen weg en tot mijn ontsteltenis stond er een weerwolf voor mijn raam.

Het leek wel of hij had gehuild. Met een luide mensenstem, vroeg hij mij het vensterraam te openen.

Na een korte aarzeling heb ik dat gedaan. 

Zijn betraande, vertrouwenwekkende ogen straalden zoveel goedheid uit, dat ik, ondanks zijn enorm groot en afschrikwekkend lichaam, geen moment angst had.

Daar sta je dan, oog in oog met een grote, pratende weerwolf.

Ik wist niet goed hoe ik het gesprek moest beginnen maar dat bleek niet nodig te zijn. Woffie, de weerwolf vertelde mij, dat hij  was, omdat iedereen hem een angstaanjagend, bloeddorstig monster vond en bang werd als hij in de buurt was.

‘Ja maar’, zij ik, ‘jij kunt de mensen toch geen ongelijkheid geven, jij ziet er toch ook uit als een monster?’
Daar heb jij gelijk in’, antwoordde hij, ‘maar dat is ook het enige. Ik ben niet wild, niet gevaarlijk en zeer zeker niet bloeddorstig. Integendeel, ‘ik ben zelfs een zoetkous!’

Daarop ben ik naar beneden gegaan en heb hem koekjes en een paar overgebleven krentenbroodjes gehaald. Omdat hij geen handen had, heb ik hem deze gevoerd. Hij was klaarblijkelijk echt hongerig, gulzig slokte hij alles in één keer door.

Het was koud, het venster stond open, maar Woffie was weg.
Het kind in mij viel in slaap, maar ontwaakt als Woffie weer voor het raam staat!